We weten uiteindelijk toch niet veel, als Mensheid, beste lezers. Laten we nog eens een lastiger vraagstukje trachten tackelen. In het geloof dat nadenken op zich en rake woorden toekennen, al leerzaam is. Misschien komen we op het einde van de gedachtegang tot een solide, verdedigbaar en eerbaar standpunt.

Neem nu de nieuwe gewoonte kinderen nooit te zeggen, met tastbare duidelijkheid van een ‘harde grens’, “Dat Doe Je Niet!” … door zoals het eeuwen gewoon aan toe ging, een klets uit te delen.

Krijg je zo meer vredelievende kinderen?
Betere of slechtere bedienden, leraars en soldaten?
Zachte burgers, of juist heethoofden?
Mensen teer als kasplantjes of mensen met meer ruggengraat?
Of ook meer fundamenteel-onzekere transgenders?

Maak je zo misschien juist hoogmoedige, egocentrische mannen en vrouwen?
Zodat er in een volgende generatie meer kans is dat er tirannen en dictators opstaan en schadelijk tekeer gaan?…

Wie het weet, mag het zeggen.

Is dat verbod op corrigerend aanraken nog verdedigbaar?

Ook als je beseft hoe ouders met scherpe scheldwoorden en verwijten hun intelligente kind veel dieper, erger kunnen verwonden.
Grondiger gaan kneden.

————————————————————–

Het lijkt mij soms niet dom op bepaalde recente tijdsopvattingen terug te komen, en terug te keren naar meer traditionele wijsheid. Soms kunnen en moeten wij “de klok terugdraaien”.

Op dit moment zijn een viertal politieke partijen bereid het extreme standpunt “Geen fysieke kracht als gezagsargument inzetten in het gezin naar kinderen, nooit, nergens! – Anders wordt je vervolgd!”… bij te sturen. Alleen Groen zou het niet snappen. Soms zijn groepen té intelligent om tot bepaalde ‘wijsheid’ te komen, zou je gaan denken.

Allicht speelt ook de omstandigheid mee dat hoogopgeleide tweeverdieners kinderen kunnen opvoeden met inschakelen van heel wat betaalde hulp. En de omstandigheid dat die leden van de hogere klassen – een uitdrukking die wij te weinig gebruiken – door hun levensstandaard over buitengewoon veel reserve beschikken. Ook mentaal en wat stress betreft. Die lieden raken niet zo vaak “overmand” door de last van de kinderen. En zitten beslist minder om krachtige woorden verlegen om een kind subtiel te sturen of trefzeker te raken!

Nota Bene. Strategische overwegingen

Als wij nog even mogen verder nadenken op de gevonden conclusies… Als Groen, zoals blijkt uit testen van de programma’s van de partijen door goede, krachtige media, het meest radicaal gaat om de armoede te bestrijden, uit te roeien en de arme mensen het leven meer doenbaar & leefbaar te maken, dan weten wij na vandaag van waaruit deze brave elitaire mensen dit doen. Dat is het groene standpunt omdat zij allicht over meer VERBEELDINGSKRACHT EN COMPASSIE beschikken dan pakweg de gradaties in Vlaams-nationalisten (die in de personen van hun voorouders ook al hard waren naar kwetsbare mensen toen in de oorlog de Bezetter vaak op hun hulp kon rekenen, een harde, vaak zelfs gewetenloze bezetter). De Groenen helpen de armen niet vanuit identificatie: zij herkennen  zich er niet in, tenzij via mentale oefeningen. Wat natuurlijk OK is. Het leed van de onderlagen van onze bevolking dempen, dat lijkt mij een van de meest nobele politieke doelstellingen in de komende eeuw. Het is tof dat Groen het meeste geldsteun wil voorzien, zoals dit in het programma staat. De Armoede, de grootste gesel van de mensheid tot voor kort in de geschiedenis, is oorzaak van veel leed en driedubbel leed. In arme huishoudens krijgen de kinderen minder studiekansen, is er meer ruzie en dus stress, wat de hersenen van het groeiende kind voor altijd tekent (bron: kinderdokter Peter Adriaenssens, vorig jaar), en is er allicht ook meer incest. Misbruik in velerlei vormen. Mensen onder onmenselijke druk maken meer morele fouten, dat lijkt evident. Als wij een sterke gemeenschap, een sterke gezonde natie willen zijn, in de meer dan ooit samenhangende planetaire landengemeenschap, hebben wij er allen belang bij de armen en de zwakken op te tillen. In de economische strijd met China en Rusland, die misschien ooit een militaire oorlog wordt, zal een legertje van een half miljoen langdurig zieken ons niet vooruit helpen. Kunnen wij ons wegsteken achter onze kleine bevolking? Ik denk het niet. Na een oorlog worden goede partners beloond, en dragen de kleintjes de zwaarste lasten en ‘straffen’.

De auteur op onderzoek vlakbij de Russische grens in Noorwegen, februari 2022.

Vanmorgen had ik nog een schrijfgesprek met een vriendin afkomstig uit Letland. Zij is kunstenares en denk mee. Vandaag las zij dat de Russen onder Poetin een tijdlang de Letse Televisie hebben gehackt. In de plaats van de Letse programma’s was de inaugurale ceremonie van de meedogenloze tiran te zien! Zij is bang voor escalatie naar oorlog aan de grens met Rusland. Zij begrijpt niet dat de geallieerden na WO II de enclave Kaliningrad aan de Sovjet-Unie hebben afgestaan. Dat is echter logisch. Rusland onder Stalin had vele maanden lang tienduizend mensenlevens betaald in de strijd tegen Hitler en zijn legers. Onze bevrijding is niet alleen aan de geweldige Amerikaanse, Australische, Nieuw-Zeelandse, Poolse, Franse en Britse militaire inspanningen te danken. Echter ook juist aan de zware inspanningen van het talrijke leger van de Russen. Operatie Bagration met name, heeft de Duitse pantserlegers en Luftwaffe klein gekregen. Churchill vermeldt die operatie zelfs niet bij naam in zijn History of the Second World War. Rusland heeft dus wel na de vrede, getekend op 8 mei, precies 79 jaar geleden, zijn beloningen ontvangen. Als België niet sterk en strijdvaardig wordt, zal het daarvoor vroeg of laat een hoge prijs betalen. Zowel de beste opvoeding voor onze kinderen als de beste zorg voor onze verzwakte medemensen tellen daarbij, niet alleen de economische groei!

__________________________

Illustratie: Flickr, diverse aanbieders.