Oud-vakbondsafgevaardigde LBC Agfa Gevaert, oud-lid Bureau LBC-NVK en stichtend lid van Beweging.

Hier volgt een hommage van een medestandster en vriendin. (Redactie).

Paul, je was 86 jaar en tot de laatste adem van je leven betrokken op de strijd van de werkende klasse. Toen je besloten had om heen te gaan kwam er eindelijk rust over je gezicht: je glimlachte in bed.

Je praatte nog met je kinderen en kleinkinderen over vroeger, over het onlogische van de godsdienst, over de moeilijkheden van de werknemers vroeger en nu. Je nam bewust afscheid van je kinderen en van je vriendin Anne, een glas witte wijn in de hand.
Je was 38 jaar delegué geweest en 25 jaar hoofddelegué van Agfa Gevaert voor LBC-NVK.
Je leidde in 1976 de grote staking bij Agfa tegen de afdankingen en voor arbeidsduurvermindering zonder loonverlies. In al je pamfletten kreeg naast de concrete eisen steeds de fundamentele kwestie van de fundamentele tegenstelling tussen arbeid en kapitaal een plaats.

Je schreef in 1979 in een pamflet: “De werkloosheid voor bedienden en arbeiders is een gevolg van de economische crisis, het belangrijkste probleem in ons land en in Europa. We weten dat de oorzaak van deze toestand vooral structureel is. Zij hangt samen met de aard van ons systeem van liberale markteconomie, die aanleiding geeft tot internationale monetaire chaos…”
Je streed solidair mee aan de zijde van Jan Cap en de Boelarbeiders. Je organiseerde solidariteitsomhalingen voor de Britse mijnwerkers.

Je was ook actief binnen de structuren van het ACV. Je zat in het bureau van LBC, in de algemene raad en in de algemene raad van ACV. Je tussenkomsten waren steeds scherp en to the point.
Je organiseerde samen met Honoré Kerschaever (KP) het comité voor bescherming van de delegees. Je haalde honderden handtekeningen daarvoor op en lag zo aan de basis van de wet van 1991, wet die volgens jou niet ver genoeg ging.
Ook politiek was je actief binnen het ACV. Je lag aan de basis van de groep ‘W-KAP’, later “Beweging voor een strijdbaar en onafhankelijk ACW”, los van de klasseverzoenende CD&V.
Ook daarin ben je geslaagd om heel wat bakens te verzetten, met als gevolg dat het ACV-congres zich uitsprak tegen de strakke binding met de CD&V. Zo ontstond er heel wat progressieve en linkse openheid in het ACV en de LBC.
Ook na je pensionering bleef je actief op al die fronten: je vergaderde, betoogde en organiseerde. Je deed een linkse stroming groeien.

Je schreef samen met je zielsverwanten heel wat open brieven naar de leidingen van ACV en ABVV. Je was consequent voor een gemeenschappelijk front.

Op politiek vlak nam je reeds op jonge leeftijd deel aan de bijeenkomsten van de ‘Progressieve frontvorming’.
Je was kameraad en vriend met alle eerlijke linksen binnen en buiten de vakbeweging.
Je had vrienden bij de linkse SP-ers, bij de voormalige KP, bij de SAP, en meer en meer naarmate de jaren vorderden bij de PvdA.

Op filosofisch vlak was je een consequente marxist, een vrijzinnig filosoof. Je had met meerdere linkse filosofen discussies en gesprekken zoals met Jaap Kruithof.
Op cultureel vlak waren …. Pablo Neruda en B. Brecht nooit ver weg.

Beste Paul, jij hebt dubbel geleefd tot je laatste jaren.
Al je vrienden en kameraden zullen je missen.
Wij zullen jouw spoor van engagement, enthousiasme en onstuitbare werkdrang verder zetten.
Je lijflied is werkelijkheid geworden: “Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde, het water gaat er anders dan voorheen.” (Bram Vermeulen).

Anne Dhooghe