Voor de laatste keer wakker geworden in Niger. Snel ontbijt want er wacht ons een druk programma voor vandaag. Isaac ‘de Touareg’ staat ons al op te wachten met zijn koopwaar. Hij belooft ons voor vandaag de allerbeste prijs want hij weet dat zijn laatste kans is. Er wordt druk onderhandeld over de prijs van 2 maskers, een typisch Afrikaans gebeuren.

Centre familial de Santé et de réproduction.

In dit centrum volgt men vooral de zwangerschap op. Er is slechts 1 centrum voor gans Niger (!). Elke zwangere vrouw heeft recht op 3 echo’s per zwangerschap. Men doet er ook aan gezinsplanning. Er worden 800 patiënten per dag opgevolgd. Doordat er een tekort is aan materiaal en personeel lopen de wachttijden op tot 3 à 4 uur. Men doet ook aan preventie van baarmoederhalskanker en borstkanker.
De meeste vrouwen in Niger bevallen thuis én zonder hulp (3 op de 5). Een bevalling in een kliniek gebeurt meestal zonder gynaecoloog, maar enkel met een vroedvrouw. Het sterftecijfer in de eerste maand bedraagt 3,4 %.
En om de 2 uur sterft er in Niger een vrouw in het kraambed ….

Zoals gezegd is preventie heel belangrijk voor dit centrum. Bij vrouwen wordt o.a. een anticonceptiestaafje geplaats dat 3 of 5 jaar bescherming biedt. Wat heel belangrijk is, is dat anticonceptie gratis is in dit centrum. Een vrouw kan ook zelf beslissen om niet zwanger te worden (via anticonceptie) en heeft daar niet (langer) de toestemming van haar man voor nodig.

Abortus is niet toegelaten in Niger behalve als moeder en kind in gevaar zijn.

Ook in Niger zijn er vruchtbaarheidsproblemen. Die worden eerst met de vrouw besproken, nadien volgt een gesprek met de man … als die wil meekomen. In de meeste gevallen kiest de man ervoor om een andere vrouw te nemen, omdat hij meent dat het probleem bij de vrouw ligt …

Er staat een modern radiografieapparaat in het centrum maar het kan nog niet worden gebruikt omdat de beschermingsschermen tegen de straling nog niet geïnstalleerd zijn.

Opmerkelijk! Binnenkort gaat ook de eerste mannelijke gynaecoloog aan de slag. En wat ons tot slot nog opviel, is dat het centrum er vrij proper bijligt (in tegenstelling tot het nationaal hospitaal).

Dimole

Deze NGO werd in 1998 opgericht en werkt vooral rond de bescherming van de rechten van moeder en kind. De directrice heeft dit centrum opgericht omdat ze de problematiek van nabij heeft gezien als 13-jarig meisje.

In dit centrum worden jonge meisjes opgevangen die incontentieproblemen krijgen doordat ze op te jonge leeftijd zijn bevallen (maar hun lichaam nog niet voldoende ontwikkeld was) (des femmes fistuleuses). Het zijn vooral meisjes die werden uitgehuwelijkt. Daardoor zijn ze niet naar school kunnen gaan en dus ongeletterd.
Momenteel zijn er 18 meisjes/jonge vrouwen in het centrum. Sinds de oprichting zijn al 500 meisjes geholpen door een operatie, het dragen van incontinentiemateriaal, …

Tena (een Nederlands bedrijf, gekend van ‘Tena Lady’) financiert dit centrum (eten, personeelskosten, onderhoud gebouw, …). Voor wie meer wil lezen over deze problematiek, is het boek ‘Halima’ een aanrader.
In het centrum krijgen de meisjes ook vorming over preventie door beeldmateriaal dat beschikbaar is gesteld door Oxfam. Lokale preventie gebeurt ook door ‘genezen’ vrouwen die terug naar huis gaan en daar hun verhaal doen op een publieke plaats en/of in aanwezigheid van het hele dorp, … Zo sensibiliseren ze de bevolking. En dat werkt!

SOS Village

Dit ‘dorp’ vangt sinds 1993 kinderen op die ouderloos zijn, wiens ouders niet meer voor hen kunnen zorgen (o.a. financieel), of verlaten kinderen. De kinderen en jongeren krijgen zowel een schoolse als familiale vorming. Beide aspecten zijn heel belangrijk.
Momenteel zijn er twaalf ‘vervangmoeders’ met elk 10 kinderen in het dorp. Meestal zijn dit gescheiden of oudere vrouwen. De vaderrol wordt opgenomen door de directeur van het centrum en hij handhaaft ook de orde.
Het opzet is om deze kinderen een echt gevoel van een familie te kunnen geven, wetende dat hun echte familie onvervangbaar is … Als de ‘echte’ familie nog leeft, komen de ouders op bezoek in SOS Village of gaan de kinderen gedurende een maand ‘op vakantie’ naar huis.

Als een meisje 14 jaar is, gaan ze naar een soort ‘tienerwerking’. De meisjes leren daar ook koken, wassen, … zijnde het huishouden doen, zoals ze dat bij hen thuis zouden moeten doen. Sommige meisjes wonen wel bij hun eigen ouders maar worden financieel ondersteund door het centrum (tot maximum 26 jaar, een beetje vergelijkbaar met ‘kinderbijslag’).

Afscheid van Niger

Last but not least hadden we een afspraak met El Hadji Mamadou Sako, de Secrétaire général van de CNT, en de rest van de collega’s voor een evaluatievergadering. Een welgemeend woordje van dank voor beide partijen (ACV-CSC en CNT) mocht zeker niet ontbreken. Onze begeleiders tijdens deze ervaringsreis, zijnde Ramatou, Laowali en Ali (en al die anderen die ons een fantastische tijd hebben bezorgd tijdens de bezoeken enz.) kregen een welgemeend applaus maar eigenlijk volstond dat nauwelijks voor al hetgene zij de afgelopen dagen hebben gedaan voor ons …
De boodschap die we meenemen naar België is dat de CNT vooruitgang heeft geboekt (sinds onze samenwerking in 1996) en dat ze zeker op die ingeslagen weg moeten doorgaan!
 

De laatste loodjes … het klinkt cliché maar het is wel zo! Deze laatste dag in Niger was zeker niet de minste. Wat we vandaag (én zeker ook de rest van onze ervaringsreis) hebben gezien, heeft onze ogen opengetrokken, ons gechoqueerd, doen relativeren, … Wie onze blog heeft gevolgd, kent ons verhaal al een beetje.

Maar hier stopt het verhaal niet! Wij nodigen jullie graag uit op één van onze vertelmomenten die plaatsvinden in het voorjaar van 2013. Van harte welkom! Meer info krijg je later nog via deze blog en/of onze facebookpagina.