Gisteren had ik een vreemde ontmoeting die me bijgebleven is. Ik stond op de bus te wachten en iemand die veel weg had van een zwerver, vroeg me of ik wat kleingeld kon missen.  Ik stopte de man wat geld toe waarvoor hij heel erkentelijk was.

En hij begon me zijn verhaal te vertellen, toen we samen op de bus stapten. Bleek dat hij 18 jaar in de gevangenis had gezeten en dat hij 3 dagen voordien was vrijgelaten. Hij zwierf al 3 dagen rond op straat – had het geld dat hij kreeg voor de eerste drie maanden dat hij vrij kwam (zo’n 300 euro per maand) al vooraf aan zijn neef gegeven, die hem in ruil onderdak zou bieden tot hij weer op eigen benen kon staan. Hij had een afspraak met die neef, maar na anderhalf uur wachten, had hij het wachten opgegeven. Hij was te trots om de neef op te zoeken en besloot dan maar om wat geld bij elkaar te sprokkelen om tenminste toch een hotel voor 1 nacht te boeken, zodat hij kon slapen, zich eindelijk kon verwarmen en een douche kon nemen.

Hij vertelde me dat hij afkomstig was van Agios Afstratios, een klein eilandje vlak bij Limnos. Hij was gaan varen, had veel in het buitenland gezeten, en had een paar verkeerde beslissingen genomen in zijn leven, waardoor hij tot levenslang +10 jaar was veroordeeld. Ik besloot discreet te blijven en hem niet te vragen wat hij precies had gedaan. Dat leek me niet echt een geschikte vraag.

Voor hij naar de gevangenis ging, was hij nog getrouwd en had hij nog 2 kinderen gekregen, die hij sindsdien niet meer had gezien. Hij was zwaar teleurgesteld in de mensen.

Maar nog meer was hij geschockeerd door de wereld waarin hij opnieuw was terecht gekomen na 18 jaar. Het Griekenland van 2012 lijkt in niets meer op het Griekenland van 1994. Het is natuurlijk niet makkelijk om daar mee in het reine te komen. Voor ik de bus af stapte, vertrouwde hij me dan ook toe dat het leven achter de tralies hem beter leek dan het leven in dit “vrije” Griekenland van de crisis.