5 februari 2011 werd uitgeroepen als internationale dag van solidariteit met het Egyptisch volk. Ook in het geteisterde Palestina liet men deze dag niet zomaar voorbijgaan en werd het de dag van ‘Palestinian solidarity with Egypt and Tunisia’. Terwijl in Egypte de top van de Nationaal-democratische partij ontslag neemt, komen er in Ramallah naar schatting 2000 mensen op straat om de Egyptische burgers een hart onder de riem te steken. Ook in Nazareth, Betlehem en Jeruzalem worden er steunacties ondernomen.

De aankondiging van de demonstratie werd zoals in de Arabische buurlanden via sociale netwerksites en per sms de wereld in gestuurd. Op facebook werd ‘Another Voice Palestine’ als organisator opgegeven. Ze noemen zichzelf een coalitie van Palestijnse en internationale grassroots activisten die bewustzijn willen bijbrengen over en willen mobiliseren rond de Palestijnse nationale en mensenrechten. De leden van de organisatie hebben verschillende achtergronden maar zijn verenigd omdat ze allemaal de Palestijnse zaak willen dienen.

Sinds het uitbreken van de Egyptische en Jasmijnrevolutie werden er in Ramallah al minstens vier eerdere pogingen tot solidariteitsacties ondernomen. Op maandag 17 januari was er een demonstratie gepland. Deze werd volgens de wettelijke procedure aangevraagd aan de autoriteiten. De Palestijnse Autoriteit (PA) liet echter weten dat het alle pro-Tunesië samenkomsten verbiedt en dat de politie iedereen zou arresteren die dit bevel niet opvolgt. Op de bewuste dag kwamen er toch mensen samen en waren ze verbaasd een andere demonstratie te zien die wel was toegelaten door de PA. Deze Fatah-bijeenkomst in solidariteit met Haytham Salhia, een politiek gevangene die door een Israëlische veiligheidsagent in de Eshel gevangenis werd vergiftigd, werd, zo blijkt later, niet volgens de regels aangevraagd. De pro-Tunesië betogers werden bedreigd door de politie en één man werd opgepakt wegens het tonen van een Tunesische vlag. Het was duidelijk dat de PA deze demonstranten wilde afschilderen als antipatriotische rebellen die de aandacht wilden stelen van de demonstratie voor de politiek gevangene.

Een volgende betoging op zondag 30 januari voor de Egyptische ambassade werd hardhandig beëindigd. Op woensdag 2 februari werden de geweldloze demonstranten door de politie geslagen met stokken en werden twee personen opgepakt. De volgende dag verklaarde de veiligheidswoordvoerder Adnan Ad-Dmeiri dat de Palestijnse Autoriteit alle bijeenkomsten zonder vergunning verbiedt om zo de orde in de Westelijke Jordaanoever te handhaven.

Deze ondemocratische maatregelen konden het Palestijnse volk echter niet tegenhouden. Zaterdag kwamen mannen, vrouwen en kinderen, studenten, arbeiders, activisten, vertegenwoordigers van werknemersorganisaties, de Palestinian NGO Network, BDS (Boycott, Divestment, Sanctions) en politieke partijen op straat. Ze vroegen ondermeer sociale rechtvaardigheid, het einde van onderdrukkende regeringen die door de VS en EU worden gesteund en vrijheid voor Palestina. Onder veel persbelangstelling werden slogans als “weg met Mubarak”, “stop de bezetting” en “deze keer, laatste keer” gescandeerd. Er werden posters gedragen met “de basisprincipes van een rechtvaardige regering zijn respect voor de vrijheden van de samenleving en bovenal vrijheid van meningsuiting en het recht op bijeenkomsten en het verzamelen van informatie.” De sfeer was gemoedelijk, er werd gelachen, gedanst en er werden traditionele Palestijnse liederen gezongen.

Toen sommige lui het aandurfden hun mening te uiten over de PA, Fatah en Mahmoud Abbas werd er direct ingegrepen. Slogans als “geen divisies tussen het Palestijnse volk”, “stop Oslo” en “weg met Abbas” waren voor de politie het signaal om op te treden. Mannen en vrouwen werden aangevallen. Eén persoon werd gearresteerd. Jongemannen kwamen aangehold, deelden pro-Abbas posters uit en hielden Fatah-vlaggen in de lucht. Uiterst teleurgesteld door dit machtsvertoon verlieten de pro-Tunesië en –Egypte betogers het toneel.
Wat men nu kan afleiden uit de reacties van de Palestijnse Autoriteit is dat ze dezelfde weg opgaan als het autoritaire Egyptische regime. Het recht op bijeenkomst en vrijheid van meningsuiting worden geschonden door het verbieden van betogingen, en het bedreigen, aanvallen en arresteren van geweldloze burgers. De geruchten dat mensen worden betaald om pro-Abbas posters te tonen en pro-Fatah slogans te scanderen, worden door vrijwel iedereen geloofd.

Er hing geen revolutie in de lucht gisteren, maar wie had drie weken geleden gedacht dat er miljoenen Egyptenaren op straat zouden komen om hun rechten op te eisen? Ik eindig met de woorden van Palestijnse professor Mazin Qumsiyeh: “Do not underestimate the people (…) I beg
you to take lessons of history. Please listen to the people and not through paid uneducated individuals that you send to spy on your own people.”