Als je in een land woont, waar er 101 mogelijkheden zijn om je van punt A naar punt B te begeven, dan heb je geen reden om ergens te laat te komen. Je weet dat er om de 20 minuten een tram komt, dus je verlaat op tijd je huis, je stapt op de tram en je komt mooi op tijd op je afspraak.

Je tram missen is geen excuus want je had er een vroeger kunnen nemen. In de file staan met je wagen is geen excuus want je had een uur vroeger kunnen vertrekken of je had de trein kunnen nemen. Een lekke fietsband is geen excuus want je had maar op tijd een nieuwe binnenband moeten opleggen. Misschien is een nationale staking nog wel het enigste excuus om helemaal niet op je afspraak te verschijnen.

Alhoewel ik trots ben op het feit dat alles zo goed geregeld is in onze lage landen, brengt het toch ook de nodige stress met zich mee. Als je er van uit gaat dat die tram daar zal zijn en je dus net op tijd je huis verlaat, dan ben je al je nagels kwijt als die tram dan toch wat te laat komt. Want niets erger dan de stempel van eeuwige laatkomer te hebben!

In landen waar dat openbaar vervoer helemaal niet zo goed geregeld is of simpelweg onbestaande is, daar kijkt niemand raar op als je een half uur te laat komt. Of je vertrekt gewoon twee uur vroeger om nog net op tijd op die vergadering te komen. Het grote verschil is dat het woord laatkomer niet in de woordenboeken staat. Alle excuses worden aanvaard zonder scheve blikken. Te veel verkeer, vliegtuig een dag te laat, hevige regenval, je sleutels onvindbaar.

En wat natuurlijk ook helpt, is een hoge positie bekleden. Een minister, een hoofd van een delegatie, een kabinetschef, een hoofd van een Nationaal Rampencentrum, die moeten helemaal niet op vergaderingen te verschijnen. Je stuurt gewoon je afgevaardigde als je wat langer wil slapen of er gewoon geen zin in hebt. Scheve blikken hoef je niet te vrezen.

Groetjes uit de prachtige Caraïben!
Mieke
 

Mieke ondersteunt het Surinaamse Rode Kruis bij hun programma’s ter voorbereiding van rampen.