De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

De Dorcasgazelle komt in heel Noordelijk Afrika voor, niet alleen in Israël en Palestina. Foto: Frithjof Spangenberg/CC BY-SA 2:5
Mediakritiek - Rudi Barnet

Over journalistieke ethiek of hoe je iets naar de vergetelheid stuurt…

Rudi Barnet zag met verbijstering hoe het RTBF-journaal drie korte video's uitzond als 'nieuws' die in feite propaganda voor het apartheidsregime zijn en uitsluitend dienen om de aandacht af te leiden van de repressie, de bezetting, de kolonisatie en de apartheid van het regime. Hij ziet een verontrustende toename van dit soort onjournalistieke praktijken.

dinsdag 31 mei 2022 16:17
Spread the love

 

 

De affaire waar ik het over wil hebben begon eind maart 2021 met mijn brief aan de Conseil de Déontologie Journalistique (CDJ) waarin geprotesteerd werd tegen de schending van de ethiek door de RTBF, die ervan beschuldigd werd propagandafilms van het Israëlische regime uit te zenden in het midden van het televisienieuws.

Dit protest, dat dossier nr. 21–19 is geworden, werd door de Secretaris-generaal van de CDJ doorgezonden aan de Directeur Voorlichting van de RTBF, die het op zijn beurt heeft doorgezonden aan een van zijn plaatsvervangers, de Hoofdredacteur Wereld, om te antwoorden.

Enkele van de verklaringen van de woordvoerder van deze instelling zijn hieronder te vinden. Sommige zijn hun gewicht in pinda’s of cuberdons waard.

De volgende getuigenissen zullen ertoe bijdragen te ontdekken of te verifiëren dat achter schijnbaar apolitieke of onschuldige onderwerpen en thema’s praktijken kunnen schuilgaan die je niet zou verwachten in een instelling van openbaar nut.

Ten slotte zal de epiloog van deze tekst aantonen dat ons land inderdaad een land van consensus is en dat “kleine afspraken” tussen collega’s nog steeds actueel zijn… En des te erger is het als de ethiek met voeten wordt getreden door een organisatie die beweert ze te verdedigen.

Onschuldige kleine films?

Onderwerp van de klacht zijn drie korte verslagen (3′ elk) uitgezonden tijdens het RTBF-journaal.

Dus, het is niet zo erg, toch? Zelfs als ze het Israëlische regime verheerlijken? Wat bedoel je? Propagandafilms op onze nationale tv ? Had je dat niet gemerkt ? Dat is normaal, ze leken immers niet echt op propagandafilms.

Deze drie video’s prezen niet de doeltreffendheid van sluipschutters die journalisten in Jenin of burgers in Gaza neerschieten, noch juichten zij de etnische zuiveringen en de implantatie van kolonisten toe, noch juichten zij de apartheidswetten toe…

Niets van dit alles! Ze spraken alleen over cultuur, humanisme en liefde voor dieren. Onschuldige kleine films op het eerste gezicht, nietwaar ?

  1. De eerste video was een eerbetoon aan archeologen van de Israel Antiquities Authority die, in een grot in de woestijn van Judea, fragmenten hadden ontdekt van een perkament dat meer dan tweeduizend jaar geleden was geschreven.
  2. De tweede prees het genereuze gedrag van de Israëlische autoriteiten, die een skateboardterrein voor Palestijnse tieners in Oost-Jeruzalem ter beschikking hebben gesteld.
  3. De derde video prijst een project aan in een groot bosgebied om Dorcasgazellen (Gazella dorcas) te huisvesten en zo te behoeden voor hun uitroeiing. Met een emotionele stem en niet weinig trots op het initiatief, verklaarde de verantwoordelijke voor het project voor de camera: “Het is de toekomst van een diersoort die hier op het spel staat !”

Je moet wel heel tegendraads zijn om zulke ontroerende kleine video’s te bekritiseren, nietwaar ?

Hm… Er was een klein probleempje, of met andere woorden, een addertje onder het gras.

Deze drie rapporten waren immers ofwel vals of misleidend, of beide!

Wat! U durft te beweren dat onze openbare televisiezender, die ik met mijn belastinggeld betaal, misleidende films heeft uitgezonden? Leugenachtige ? En niemand heeft ze gecontroleerd voordat ze uitgezonden werden ?

In het natuurreservaat Nahal Hever werden rollen van een eeuwenoud manuscript gevonden. Foto: Brigitte Cavanagh/CIRIC

Er dient vooreerst op gewezen t worden dat deze films kant en klaar werden geleverd door een Israëlisch bedrijf, waarbij onze openbare televisie alleen betrokken was bij de Franstalige presentatie.

De naam van de leverancier is niet bekend, omdat de RTBF weigerde die bekend te maken.

Over de controle op zijn waarheidsgetrouwheid vóór uitzending, een verplichting die voor elke journalist geldt, hebben wij evenmin informatie.

Wat wij wel weten is dat de Hoofdredacteur Wereld” van de RTBF, in zijn antwoord aan de CDJ, deze verslagen met hand en tand heeft verdedigd en met de grootst mogelijke energie de objectiviteit van hun inhoud heeft bevestigd.

En als we eens wat beter kijken?

De dorcasgazelle vind je alleen in Israël, volgens de RTBF. Hier een mooi exemplaar in het Souss-Massa Nationaal,Park in Marokko. Foto: Charles J. Sharp/CC BY-SA 4:0

Allereerst, wat betreft de ontdekking van fragmenten van een oud perkament. In tegenstelling tot wat de RTBF beweert, namelijk dat deze ontdekking op Israëlisch grondgebied zou zijn gedaan, werd ze gedaan op de Westelijke Jordaanoever, in een grot in Nahal Hever om precies te zijn. In bezet Palestina!

In zijn editie van 16 maart 2021 bevestigt de Franse krant Le Monde dat dit inderdaad werd gemaakt ” …in het deel van de woestijn van Judea dat zich op de Westelijke Jordaanoever bevindt, een gebied dat sinds 1967 door Israël is bezet ” .

Conclusie?

Volgens VN-Resoluties 2334 & 2347 en de UNESCO (Verdrag van 1970) is dit niets minder dan een plundering van het erfgoed, wat door het Internationaal Strafhof in Den Haag (ICC) als een oorlogsmisdaad wordt beschouwd.

Voegen we hieraan ook toe dat Amnesty International in een verslag uit 2021, erop wijst dat “de Israëlische regering en de kolonisten archeologie gebruiken om hun controle over de bezette Palestijnse gebieden te versterken”.

Verspreidingsgebied van de Dorcasgazelle. Map: Altaileopard/Public Domain

Maar dit is helemaal niet, maar dan ook helemaal niet, het standpunt van de RTBF-afgevaardigde!

In zijn antwoord aan de CDJ steunt hij onwrikbaar de Israëlische these en om iedereen die het waagt deze te betwisten de mond te snoeren, vindt hij niets beters dan een geografisch neologisme uit te vinden.

De plaats van ontdekking is noch in Israël noch in Palestina… maar “in het midden van de grens”!

Het lijdt geen twijfel dat ons vlakke land het koninkrijk van de zwanzers is en de uitspraak van deze nieuwe cartografiedeskundige verdient het om in een toekomstige blooper te verschijnen… in de sectie “Grenzen voor Dummies”.

Over de tweede film, een skateboardpark dat door de Israëlische regering wordt aangeboden aan Palestijnse kinderen in Oost-Jeruzalem, zegt de RTBF-woordvoerder, opnieuw in perfecte overeenstemming met het zionistische standpunt, in zijn missive aan de Raad voor de Ethiek : “Ik kan u zeggen dat het onderwerp is opgenomen in de Oude Stad, dus in Oost-Jeruzalem.

Hij garandeert ook dat deze tieners inderdaad Palestijnen zijn aangezien “… ze Arabisch spreken en, zoals de beelden laten zien, kwamen ze door de steegjes van de oude stad”. En dat is het !

Het enige wat die man moet doen is zwijgen !

Ontrafelen van een mooie warboel

Laten we allereerst opmerken dat de RTBF-woordvoerder volkomen gelijk heeft over de locatie van het skateboardpark. Het is inderdaad gevestigd in de Oude Stad van Jeruzalem, meer bepaald in de zogenaamde Christelijke wijk, op het dak van een groot administratief gebouw tussen de Jaffapoort en de Kerk van de Verlosser.

En voor wat de jonge sporters betreft, heeft hij nog gelijk ook, zij komen uit de zogenaamde Maghrebijnse wijk van deze zelfde Oude Stad.

Er is een weglating … Een grote weglating!

In tegenstelling tot wat hij beweert, ligt deze Oude Stad niet in Oost-Jeruzalem, onder theoretisch Palestijns gebied… maar in Israël (!) zoals verordend door de Zionistische regering ongeveer vijfenvijftig jaar geleden.

Met een kleine herziening van de hedendaagse geschiedenis had de deskundige van de Reyerslaan kunnen verifiëren dat dit deel van Jeruzalem in 1967 werd geannexeerd – een illegale annexatie natuurlijk – en dat de regering van de heer Menachem Begin deze annexatie, in strijd met het internationaal recht, heeft laten ratificeren door een Basiswet aangenomen in 1980 in de Knesset, het Israëlische parlement.

Volgens het aldaar aan de macht zijnde regime maakt deze wijk thans deel uit van de Staat Israël en volgens het door zijn administratie verspreide plan ligt Oost-Jeruzalem voorbij de Leeuwenpoort – vrij ver van de Oude Stad – een gebied dat de wijken Sheikh Jarrah en Silwan omvat.

Conclusie?

De kinderen die de Israëlische filmmakers voor de winkels in de Al-Wad Straat laten lopen, zijn gewoon tieners die burgers van de Israëlische staat zijn… niet jongeren uit Oost Jeruzalem!

Een bijzonderheid is echter dat apartheid daar een gevestigde praktijk is – het verslag van Amnesty International van 1 februari 2022 is in dit verband leerzaam. Het regime heeft hen een speciale identiteitskaart gegeven, waardoor zij als “inwoners van de Staat Israël” worden gekwalificeerd.

Deze identiteitskaart, van een andere kleur dan die van als Joden beschouwde Israëliërs, wordt afgegeven door het leger (!) en kan zonder voorafgaande kennisgeving worden ingetrokken.

Zij zijn burgers van de Staat zonder het te zijn. En dit sinds 1967! Meer dan een halve eeuw!

De zelfverklaard competente cartograaf van onze beminde televisiezender laat zich hierdoor niet van de wijs brengen en verklaart categorisch, dat de Oude Stad op Palestijns grondgebied ligt, waarmee hij deze poging tot mystificatie van de Israëlische propagandadienst steunt…

Nah, Meneer,ik ben degene die beslist !

Dacht hij echt dat niemand achter de verwisseling zou komen ?

En een bonus, één !

In zijn koppigheid om koste wat kost de producenten te verdedigen die het regime van Netanyahu Bennett, Gantz en anderen, naar de mond praten, “vergat” de RTBF-afgevaardigde ook de getuigenis van Adel Trabelsi, één van de jonge skateboarders in de film.

In het nieuwsbulletin van 12 februari 2021 legt hij, blij dat hij zijn favoriete sport kan beoefenen, uit “Er is geen skateboard zone in Oost Jeruzalem. Er is geen plaats”. Zou de redacteur van de RTBF niet naar zijn eigen TV-nieuws kijken?

Is hij ook vergeten dat de enige Palestijnen die de controleposten mogen passeren en Israëlisch grondgebied mogen betreden, degenen zijn die een werkvergunning hebben?

Deze willekeur, die geregeld aan de kaak wordt gesteld door organisaties die zich inzetten voor de verdediging van de mensenrechten, heeft er bijvoorbeeld toe geleid dat de overgrote meerderheid van de inwoners van Bethlehem, een Palestijnse stad op minder dan 15 kilometer van de Esplanade van de Moskeeën ligt, er nooit een voet heeft kunnen zetten… En dat sinds de oprichting van de staat Israël in 1948 !

Checkpoints? Waar heb je checkpoints gezien?

Het lijkt erop dat voor de vertegenwoordiger van onze nationale zender het aan de kaak stellen van de onderdrukking waaronder de Palestijnse bevolking lijdt, slechts een hoop onzin is.

In zijn brief aan de CDJ verklaart hij zelfs dat er niet het minste obstakel is, niet de minste belemmering voor de bewegingsvrijheid van de Palestijnen: “Ik ben er twee jaar geleden geweest en ben geen enkele controlepost tegengekomen om van Oost- naar West-Jeruzalem te gaan”.

De VRT-RTBF-zendtoren aan de Reyerslaan. Foto: Marius Watz/CC BY-SA 2:0

Om van je stoel te vallen! Was hij een beetje aangeschoten toen hij de stad bezocht? Tenzij hij dacht dat de militairen aan de poorten van Damascus of Herodes en zij die de toegang tot de Al-Aqsa Moskee controleren… daar alleen staan om hun machinegeweren een luchtje te laten scheppen? Ondanks deze onzin, is er nog humor… zwarte humor !

We moeten de kleine gazelles redden!

In de derde film duiken we in de gekte. De RTBF-redactiechef van de RTBF: “Deze Dorcasgazellen staan op het punt uit te sterven en Israël is één van de laatste landen waar deze antilope nog in het wild leeft.”

Als zelfverklaard beschermer van de natuur, zou hij een Gaia-activist een slecht geweten bezorgen! Behalve dat onze “gazelle-specialist” vergat te vermelden dat deze Dorcas in het wild leven in alle Sahellanden, in de Maghreb, in Egypte, in Ethiopië.… en zelfs op het Arabisch schiereiland!

Hun totale aantal wordt geschat op 40.000, waarvan er ongeveer 3.000 in de Syrische Golanhoogvlakte wonen, een ander gebied dat illegaal door het Israëlische leger wordt bezet.

De gazellen in de film, een twintigtal, werden waarschijnlijk gevangen genomen in de Golan. Ze scharrelen onbevreesd rond tussen de bezoekers van het Gazelle Valley Park tussen de Menachem Begin Boulevard en de brandweerkazerne Givat Mordechai. Volgens Tripadvisor is dit kleine park een populaire attractie voor toeristen.

Conclusie?

Niet meer wilde gazellen in de staat Israël dan nijlpaarden in de Zwin moerassen! Ah, de liefde voor dieren ! Het werkt altijd om een traan in de ogen van deze sukkels te brengen! Beste kijkers van Wallonië en Brussel, dit emotionele nepnieuws werd u vriendelijk aangeboden door de RTBF !

En een kers op de taart, één !

Bovenop de kwakkels van de RTBF-woordvoerder uitte een advocaat van de instelling een virulente kritiek op het gedrag van de CDJ-secretaris-generaal! Zij beschuldigt hem ervan, niet meer en niet minder, deze klacht te “verpersoonlijken” en aldus “onnodige druk uit te oefenen op de werknemers van de RTBF” met als gevolg “een zeker effect op hun gezondheid en veiligheid” met “gevolgen voor de vrijheid van meningsuiting en het recht op informatie”.

Volgens deze eminente juriste houdt de CDJ-Secretaris-Generaal zich niet aan de ethiek die wordt gehanteerd in de instelling aan de Reyerslaan, een instelling die beweert uitsluitend “een collectief te zijn dat de verantwoordelijkheid op zich neemt voor de audiovisuele inhoud die het produceert en uitzendt”.

Met andere woorden, elke directe kritiek op journalisten of managers van de instelling RTBF is streng verboden! Tegenover de burger zijn er geen menselijke gesprekspartners, geen verantwoordelijke personen, geen gezichten… Slechts één gevel, die van het gebouw aan de Reyerslaan!

Heeft deze rechtsgeleerde zijn inspiratie gehaald uit Kafka’s boek “Het proces”?

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben mij er volkomen van bewust dat deze drie korte verslagen als faits divers moeten worden aangemerkt, dat zij geen werkelijk belang hebben voor de informatie van de kijkers.

En ik ben mij er ook terdege van bewust dat mijn getuigenis de afkeer zal wekken van bepaalde notabelen van de audiovisuele nomenclatura. Hoe dan ook, ik heb geen carrièreplan meer… en ook nooit gehad.

Ik ben geen burgerwacht, Don Quichot of Zorro, noch heb ik ook maar de minste neiging tot samenzwering.

Ik huiver bij de gedachte dat deze schending van de ethiek met deze als onschuldig gepresenteerde films – terwijl het duidelijk om propaganda gaat – steeds weer voorkomt en wordt toegepast op informatie die voor onze medeburgers van het grootste belang is.

Er bestaat niet zoiets als neutrale journalistiek en ik vind dit gebrek aan nauwgezetheid laakbaar.

Dit is des te meer het geval wanneer men beseft dat de verantwoordelijken voor deze “misstap” geen eerstelijnsjournalisten zijn – ikvmoet zeggen dat ik grote bewondering heb voor de bekwaamheid en oprechtheid van velen onder hen – maar de hogere managers van deze openbare instelling!

Aangezien neutrale woorden evenmin bestaan, leiden de ontkenningen van de vertegenwoordiger van de RTBF over vaststaande feiten en zijn onvoorwaardelijke aansluiting bij de verklaringen van de Israëlische propagandadiensten tot de vraag: “Wat als die uitzending van deze films welbewust was, als zij werd goedgekeurd door de leiding van het instituut?”

Dit zou objectieve medeplichtigheid zijn met het regime dat thans in Israël aan de macht is.

En om te zeggen dat dit regime extreem-rechts is, ofwel overbodig, ofwel een pleonasme.

Dus drie korte films kunnen – misschien ? – verontrustende praktijken onthullen.

In zijn antwoord aan de CDJ probeerde de vertegenwoordiger van de RTBF de klacht in een polemisch daglicht te stellen door ze in verband te brengen met het drama dat zich daar afspeelt.

Het valt niet te ontkennen dat ik gevoelig ben voor de vervolging van het Palestijnse volk en dat dit gevoel tot uiting komt in mijn commentaar, maar de reacties van de afgevaardigde van de RTBF laten, ik druk me voorzichtig uit, sympathie vermoeden voor het regime dat momenteel aan de macht is in dat land.

Maar de motivatie, de kern van mijn protest, zit niet daar… Absoluut niet! Het zit hem vooral in het feit dat de controle op de waarheidsgetrouwheid van de inhoud niet vóór de uitzending werd uitgevoerd, in het feit dat de journalistieke ethiek niet in acht werd genomen en dat de code van journalistieke ethiek niet werd gerespecteerd !

Deze code stelt in zijn eerste artikel: “Journalisten zoeken en respecteren de waarheid vanwege het recht van het publiek om de waarheid te kennen. Zij verspreiden alleen informatie waarvan zij de oorsprong kennen. Zij controleren haar waarheidsgetrouwheid en brengen er eerlijk verslag over uit.”

In een andere fundamentele tekst van de CDJ staat ook: “Iedere journalist heeft de plicht om geverifieerde informatie te verspreiden (…) de verantwoordelijkheid van journalisten tegenover het publiek heeft voorrang op hun verantwoordelijkheden tegenover gevestigde belangen, overheden en hun werkgevers.”

Helaas is dat hier verre van het geval.

Op weg naar de epiloog!… Grapje!

Nauwelijks had de CDJ-secretaris-generaal de procedure ingeleid, of een freelancejournalist, lid van het bestuur van de CDJ, trok zich uit de zaak terug. Dit is nogal ongelukkig, omdat deze dame, die verbonden is aan een vereniging voor de verdediging van het Palestijnse volk, de situatie ongetwijfeld goed kent en verschillende punten in de klacht had kunnen bevestigen. Angst om sommige collega’s te moeten tegenspreken? Om met hen in de problemen te komen?

Van zijn kant zou de RTBF graag met de tijd hebben gespeeld en het niet anders hebben gedaan.

Na verscheidene weken van stilte was een telefoontje van de CDJ-secretaris-generaal nodig om eind juni 2021 te vernemen dat de RTBF “bevestigde dat zij inderdaad geen nieuwe brief had gestuurd, zoals zij gerechtigd was te doen. De zaak zal derhalve worden onderzocht tijdens een komende plenaire vergadering van het CDJ “.

Heeft de woordvoerder van de RTBF er de voorkeur aan gegeven te zwijgen om te voorkomen wat er met Pinokkio’s neus is gebeurd ?

Onze wachtkamer staat tot uw beschikking!

En hier zijn we dan in september 2021.

En hier zijn we in oktober 2021.

En hier zijn we in november 2021.

En hier zijn we in december 2021…

Negen maanden al sinds het begin van de “affaire”.

Ah! Tijd… Onmisbaar voor het bereiken van onverschillige stilte!

Tijdmanagement is een bekende tactiek in de politieke wereld. Een zaak in de tijd rekken bereikt het punt van onbeduidendheid van elke sanctie of genoegdoening. Is het dit streven naar veroudering dat door de CDJ wordt toegepast ?

Maar nee! Moet je denken! Je moet wel en hele dwarsligger zijn om dat te zeggen ! Iemand zal mij echter moeten uitleggen hoe het mogelijk is dat wij, met een Raad die uit een vijftigtal actieve of plaatsvervangende leden bestaat, en met moderne technologie, in het beste geval slechts vier of vijf klachten per maand kunnen behandelen… waarvan de meeste meer dan een jaar geleden zijn ingediend.

Een snel bezoek aan de website van de CDJM, het Franse equivalent van onze CDJ, leert dat deze instelling acht zaken per maand behandelt… twee keer zoveel als de CDJ !

Maar dat is niet alles

De wachttijd voor het onderzoek van een dossier en het uitvaardigen van een bevelschrift door de Franse instantie is… twee tot drie maanden, maximaal ! Een ander bezoek aan de website van de Raad voor de Journalistiek, de Vlaamse CDJ, leert dat het drie tot zes maanden duurt om klachten te onderzoeken en er een beslissing over te nemen ! Onthullend, nietwaar ?

Bij lezing van de notulen van de CDJ-vergaderingen blijkt dat er weinig of geen kans is dat klachten tot corrigerende maatregelen leiden.

Na een jaar of langer wachten worden de aan de kaak gestelde feiten noodzakelijkerwijs verplaatst van de “actualiteit” naar de “archieven”… met als gevolg dat de bevelen van de Raad geen effect hebben.

En als we weten dat deze werkwijze al wordt toegepast sinds de oprichting van deze CDJ in 2009, kunnen we alleen maar concluderen dat ze goed doordacht en welbewust is. Is het een complottheorie om te denken dat ze het niet anders zouden aanpakken als ze klokkenluiders zouden willen ontmoedigen?

Ook valt op dat de door de Raad onderzochte klachten lijken te zijn geselecteerd op basis van de relevantie van hun inhoud. Een eenvoudige lezing volstaat om te zien dat sommige klachten duidelijk ongegrond zijn ten aanzien van de voorschriften van het CDJ. Maar ze worden nog steeds besproken op de maandelijkse Raadsvergadering… waardoor het onderzoek van meer relevante klachten wordt geblokkeerd.

Zeggen en doen!

Naast deze ‘maaltijd onder collega’s’ is er ook het niet naleven van bevelen. Wat bedoel je ? Zijn er mensen die weigeren de besluiten van de Raad uit te voeren ? Wel, ja !

Een klein voorbeeld: aan het slot van dossier (20–57) heeft de CDJ de RTBF bevolen, een tekst te publiceren op de homepage van zijn website. Je moet letterlijk zoeken om het te vinden op een pagina gewijd aan… het coronavirus.

Een andere methode is de publicatie van het rechterlijk bevel op de website van de CDJ… ruim een week na de uitspraak van de Raad, met de bepaling dat deze publicatie binnen zeven dagen moet plaatsvinden.

Zo werd een tekst over klacht nummer 22–07, opgesteld tijdens de zitting van 23 maart 2022, pas op 5 april gepubliceerd… op de website van de CDJ! Ja, zo is het, kleine doorsnee burger, de zeven dagen zijn voorbij… Geen manier om te controleren !

Dit soort praktijken weerhoudt het CDJ er echter niet van om in zijn “Aanbevelingen inzake de verplichting tot rechtzetting” te stellen dat de correctie onmiddellijk, dat wil zeggen onverwijld, moet plaatsvinden zodra de fout is ontdekt, en bepaalt dat indien deze kennisgeving te lang na het begaan van de fout komt, de rechtzetting haar belang en relevantie kan verliezen”.

En hier zijn we dan in april 2022, meer dan een jaar sinds klacht 21-19 werd ingediend. Zal ze in de zomer onderzocht worden? In de herfst? In de winter?

Na meer dan een jaar met de werking van de CDJ te zijn geconfronteerd, moet ik vaststellen dat deze “affaire” in het beste geval zal eindigen met een bevel aan de RTBF, dat men, als men goed genoeg zoekt, op haar website kan lezen. Het is daarom het beste om het doek te laten vallen over deze smerige vaudeville.

Ik herinner het feit dat in 2021 de Nobelprijs voor de Vrede werd toegekend aan de journalisten Maria Ressa en Dimitri Muratov – zij en hij zijn de eer van hun beroep. Het doet me dan ook pijn te moeten vaststellen dat sommige van hun collega’s in mijn land hun functie niet op dezelfde manier uitoefenen.

Het hypocriete stilzwijgen van de meerderheid van de pers over het lot van hun collega Julian Assange, wegrottend in een Britse gevangenis, is een treffend voorbeeld van dit trieste gedrag.

Naar mijn mening zijn grondige wijzigingen in de samenstelling en de werking van deze Raad voor de Journalistieke Ethiek van essentieel belang, wil hij een instrument worden dat werkelijk in staat is de ethiek te handhaven en doeltreffend op misbruiken te reageren.

Aan het eind van deze eindeloze weg gekomen, is dat alles waar ik op hoop.

 

Rudi Barnet was ontwerper en animator van Wallonie-Bruxelles Images (1983-93), adviseur voor de audiovisuele sector bij het Ministerie van de Gemeenschap Wallonië-Brussel (1994-2004), ontwerper van het Wallimage-investeringsfonds en van Wallimage Tournages, algemeen afgevaardigde van het Internationaal Filmfestival van San Sebastian (1991-92) en animator van het 50ste Filmfestival van de Mensenrechten (1998).

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!