Net zoals zomerse hittegolven stokoude mensen teveel worden, heeft de journalistiek het niet gehaald van de jaarlijkse komkommertijd. Het overlijden noopte de vrt onder meer een minuut stilte te houden.
Al voor de herdenking was het vrt-journaal van zeven uur (nog geen twintig minuten, reclame voor Vranckx incluis) in een stemming van rouw. “Een defect of kwaad opzet?”, vroeg nieuwslezeres Martine Tanghe zich af bij het openen van het Journaal. Hoewel ze die vraag niet kon beantwoorden moest het er toch maar uit. Wie heeft antwoorden nodig als je ook vragen kunt stellen?
Om de kijker gerust te stellen is een ploeg eropuit getrokken om de nmbs te ondervragen wat nu de toestand van de Belgische wissels is. Hoewel, nmbs, het is infrastructuurbeheerder Infrabel die mocht vertellen dat die wissels het uitstekend doen. Alles wordt “zeer strikt” opgevolgd… … anders dan in Frankrijk.
Na wat politieke profileringsdrang (maar toch misschien wel het beste stuk van de uitzending) en een reportage over voedselallergieën, die eerder geschikt is voor Karrewiet, volgde de geplande minuut journalistiek stilte. Het was maar een minuut, maar het leek wel een eeuwigheid. Ook Martine Tanghe dommelde al na tien seconden even in, want zestig seconden niets relevants te zeggen hebben, verveelt al snel.
De reportage over de Zuidfoor in Brussel begint met veertien seconden sfeerbeelden. Geen commentaar. Dat een reportage geregeld begint met een sfeerbeeld zonder commentaar, dateert al van de vorige vernieuwingsoperatie bij het Journaal, maar veertien seconden voelt toch echt lang aan voor een medium waarin alles snel, snel moet gebeuren.
Daarop schiet Martine Tanghe, blijkbaar verrast, in gang met een historisch weetje. Want hoewel de foor geen speciale verjaardag te vieren heeft (ze is zo’n 133 jaar oud), moet de reportage toch relevant lijken. Met wat hulp van de synoniemendrang van de journalist (“de anderhalve kilometer attracties”) lijkt dat aardig te lukken.
En dan dringt zich eindelijk het nieuwsachtig element op: de foor is een “ideaal werkterrein” voor gauwdieven. Wat we ook te weten kwamen is dat de drukte daar ook een ideaal werkterrein is voor journalisten die weinig om handen hebben. Gelukkig is de politie “massaal” aanwezig, zowel onzichtbaar als zichtbaar (de afstemming tussen het camerawerk en de autocue is hier wat misgelopen), en zowel te voet als op de fiets.
Na bijna 22 seconden gesproken te hebben, eindigt ons nieuwsanker met het informatief element: dat de kermis tot een bepaald moment en op een bepaalde plaats staat. Handig, zonder het nieuws hadden we dat niet geweten. En wie niet overtuigd is, die kan zich nog altijd laten inspireren met een volle twintig seconden aan bijkomende sfeerbeelden. Alsof de veertien seconden in het begin niet voldoende waren.
Na de minuut stilte de koffietafel: een bescheiden reportage over de Wereldjongerendagen. Omdat het doodnormale jongeren lijken die de vrt interviewt, en om het hen niet te moeilijk te maken, kregen ze enkele doodgewone vragen te beantwoorden. Nu sprak die jongere, die als enige aan het woord komt, een beetje woordvoerderachtig, inclusief de typisch Vlaamse “naar… toe” (want je vertelt niet iets aan de jongeren, je vertelt naar hen toe, jawel).
Blijkt nu dat die jongere voor Verse Vis schrijft, een medium en mediateam die samen als doel hebben een positief beeld te brengen van de katholieke geloofsbelijdenis onder jongeren. Ze gaan onder andere naar Rio om de Vlaming te tonen hoe geweldig het daar is. Hoefden we dat niet te weten? Behalve als het om twee verschillende Wouter Rogiersen gaat die, hoewel ze naar de dagen in Rio gaan, niks met elkaar te maken hebben.
Nu ik wat heb geventileerd, nog een weetje om meer af te sluiten: Rusland ligt op veertig kilometer ten zuiden van Moskou.
