Beste medemens,

Ruw geschat zestig kansen op vijfhonderd duizend – ter vergelijking, de volle Lottopot winnen is één kans op meer dan acht miljoen – om op de foute dag én op het foute tijdstip én op de foute plaats te staan. Schrikwekkend? Ik hou er dan wel even geen rekening mee dat Berlijn meer dan 30 kerstmarkten rijk is. Deze factor meerekenen zou de kans dan ontiegelijk buitensporig verkleinen. Maar goed, jij moet het maar net zijn.

Jij, die na een zware werkdag nog maar net je zevende glühwein – met zorg en liefde geproduceerd in een uithoek van Polen – had besteld.
Jij, die om de sfeer wat gezellig te maken een kerstmuts voor 0,95 cent – gemaakt van het fijnste vilt uit Bangladesh en afgewerkt met een zacht witte Indiase pluche, gedecoreerd met stervormige ledlampjes om ook tijdens momenten van grootse vreugde aan de ecologie te denken – op de kop had kunnen tikken.
Jij, die gewoon even wou genieten van je mensenrechten.
Jij, die gewoon even wou genieten van je vrijheden.
Jij, die gewoon even wou genieten. Niet meer dan dat. En dan, als een helderslag bij donkere hemel, het tijdelijke voor het eeuwige moet inruilen. Jij moet het maar zijn. Of het moet je man maar zijn, of je vrouw, of je ouders, of je kind…

Laat ons onderstrepen dat dit erg is. Er zullen dit jaar weer een aantal westerse kersttafels zijn waar de jingle belletjes net iets minder vrolijk klingelen, waar de kalkoen net iets minder sappig zal zijn, waar bol.com misschien voor een gesloten deur zal staan, waar enkele pakjes misschien ongeopend zullen blijven.

Kunnen we er dan even over eens zijn, dat dit erg is? Op het foute moment op de juiste plaats zijn. Maar kunnen we dan in deze tijden van Goddelijke vrede en voorspoed ook niet erkennen dat er zich nog andere drama’s afspelen? Je moet maar net de pech hebben om in Aleppo geboren te zijn en na een maandenlange omzwerving op een staatssecretaris van Asiel en Migratie te stuiten: ‘De herbergen zitten deze tijd van het jaar helemaal vol. Sorry.’

Je moet maar de pech hebben om met alle goede –christelijke – intenties een kerststal in een gemeentehuis te bouwen en het moment erna – door politieke profileringsdrang – de scheiding der machten in gevaar te brengen.
Je moet maar de pech hebben om vandaag onderaan de sociale Amerikaanse ladder te bengelen.
Je moet maar pech hebben. 

Yes we can?

Kunnen wij als burgers dan echt niets meer doen? Kunnen wij als burger dan echt niet meer doen? Moeten wij als burgers er ons bij neerleggen dat we gesandwicht worden door onder ons een tanend democratisch bestel en boven ons een sensatiegeile media?
Moeten wij ons als burgers nestelen in een saus van onverschilligheid of moedeloosheid tegenover de pech van anderen – ‘de anderen’ in deze context met voorkeur uit een andere economisch-cultureel-religieuze achtergrond, zoekend naar een betere toekomst.
Moeten wij ons als burgers dan met het spekvet van woede laten bedruipen, een woede waardoor we ons kortstondig vereenzelvigen met cultuurgenoten die de pech – ingegeven door ‘de anderen’ – aan den lijve hebben moeten ondervinden?
Neen. Op alle vlak, neen.
Dat moéten wij niet. 

Beter geen nieuws dan goed nieuws

Waarom maken we dan geen vuist? Waarom zeggen we dan niet nee tegen de politiek waar we zo graag op afgeven? Waarom zeggen we dan niet nee tegen onze medemensen waar we zo graag op vitten? Waarom zeggen we dan niet nee tegen de media: nee, wij willen het niet meer weten.
Ik wil het niet meer weten!

Ik hoef niet weten hoe snel de vrachtwachten reed.
Ik hoef niet te weten dat de truckchauffeur een Poolse man was.
Ik hoef niet te weten dat de dader een 24-jarige vluchteling is.
Ik hoef het al zeker niet te weten als het daarna in twijfel getrokken wordt!
Ik hoef niet elk moment van de dag een update te krijgen.
Ik wil het niet,
want het dient tot niets!
Ich bin kein Berliner,
namelijk.

Toch beste dames en heren van de media, een kleine nuance. Ik wil wel weten wat er écht gebeurt in de wereld. Ik wil wel weten wat er écht in mijn land gebeurt. Maar stop jerking my tears, alstublieft! En stop die melkerij, alstublieft! Kennen jullie het spreekwoord ‘geen nieuws is goed nieuws’ nog?

Ik kijk reikhalzend uit naar het moment dat het nieuwsanker om 7u05 zegt: ‘…en dat was het nieuws voor vandaag, beste kijkers. Tot morgen, tenminste als er nieuws is.’
Ik kijk reikhalzend uit naar de dag dat mijn postbode met het schaamrood op zijn wangen komt aanbellen: ‘Sorry Simon, vandaag is er geen krant. Er was alweer geen nieuws gisteren.’
Ik kijk uit naar het moment dat de radio even ophoudt met kwetteren: ‘Onze oprechte excuses beste luisteraars. Vandaag is er echt geen nieuws, dus we sturen even een moment van rust en stilte de ether in. We vervolgen onze programma’s binnen vijftien minuten. Actualiteitsprogramma’s zullen vervangen worden door non-stop muziek.’

Ik begrijp dat niet het hele medialandschap hierin zal kunnen volgen. Sommige huizen zijn ondertussen al te zeer doordrongen door sensatiejournalistiek, dat het verlaten van dit pad de doorsteek voor het merk zou betekenen. En dat is niet erg. Ze mogen er ook zijn. We leven namelijk in een vrij land, nietwaar? Maar die media die zichzelf toonaangevend of elitair durven profileren, mogen eens beginnen nadenken over hun berichtgeving. Van De Standaard tot Het Laatste Nieuws, van Het Belang van Limburg tot De Morgen, de berichtgeving is identiek: sensatie en dramatiek.

Misschien dat de VRT het landschap anders kan inkleuren? Het blijft ten slotte een omroep die door burgers en politiek gesponsord wordt. Zij hebben toch ook als taak om objectieve verslaggeving in de wereld te sturen? Verslaggeving die – kijk eens met een geschakeerd oog naar Rusland – eventuele onrusten al op voorhand in de kiem smoort? Blijkbaar niet, want enkele dagen voor deze nieuwe aanslag voedde een VRT-journalist de onrust van de Radio 1-luisteraar. Het ‘nieuwsfeit’ ging over een potentieel mogelijke nabije toekomst waarin treinen met een aan onzekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook zonder conducteur in ons land zouden kunnen rondrijden. De journalist vroeg zichzelf luidop af of dit ook in Brussel haalbaar zou zijn, vermits hier totaal geen veiligheid meer is…
Wablieft?

Dus beste dames en heren van de media, beste VRT, 
Ik kijk uit naar het moment dat jullie terug naar de essentie van jullie taak kijken: objectief informeren. Ik kijk uit naar het moment dat jullie nieuws niet langer als een economisch product bekijken, maar als een wezenlijk belangrijke uiting van onze westerse samenleving. Ik kijk uit naar het moment dat jullie inzien dat radiostilte primeert boven gissingen en onruststokerij. Ik kijk ernaar uit, omdat dit de voedingsbodems kan wegnemen. De voedingsbodem voor ons, zure westerlingen, die elkaar die luttele meters in de file niet gunnen. De voedingsbodem voor hen, zure oosterlingen, die met alle middelen andere denkpatronen trachten op te blazen. De voedingsbodem voor zure extreme standpunten, al dan niet van politieke aard. En vooral de voedingsbodem voor die extreem fundamentalistische gekte.

Ik kijk ernaar uit, beste media, naar die rust en stilte.
Ik kijk ernaar uit en ik verlang, want verandering begint bij een verlangen.
Ik wil verandering.
Ik verlang.