De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Hondurese vakbonden onder vuur
Vakbond, Mensenrechten, Repressie -

Hondurese vakbonden onder vuur

dinsdag 22 maart 2011 17:55
Spread the love

“Het was een schot om te doden, niet om een gsm te stelen. Het is duidelijk dat deze aanval past in een strategie om onze organisatie te intimideren”, aldus Carlos H. Reyes, voorzitter van de vakbond STIBYS, partner van fos.

Op dinsdag 1 maart 2011 om half zes ’s morgens werd vakbondsman Eduardo Argueta Santos in San Pedro Sula tegengehouden door twee onbekende mannen die uit een taxi sprongen. Hij werd zwaar geslagen en kreeg een kogel door zijn gezicht. Hij is vice-president van de regionale afdeling van STIBYS.

“Het lijdt geen twijfel dat het om een nieuwe aanslag gaat tegen een van de organisaties die zich het sterkst hebben geëngageerd in de strijd tegen de staatsgreep en de nefaste gevolgen voor de Hondurese bevolking. Het land glijdt verder af in een diepe politieke, economische en sociale crisis. Het land verkeert in totale straffeloosheid.”

De vakbond van de drankensector is sinds de staatsgreep al verschillende keren mikpunt van repressie geweest. Op 26 juli 2009 ontplofte een fragmentatiegranaat in de lokalen van STIBYS en werd een medewerker met rubberkogels aangevallen. Op 11 augustus 2010 blokkeerde een legercommando met tanks de toegang tot de vakbond, waar tegenstanders van de staatsgreep verzamelden. Op 28 november positioneerde het leger opnieuw een tank voor de lokalen van de vakbond.

Op 11 februari van dit jaar werd de nationale vice-voorzitter Porfirio Ponce thuis overvallen door een gewapend commando. In een brief van 17 februari aan de zittende president Porfirio Lobo wijst de internationale vakbond van de voedingnijverheid UITA/IUF op de pijnlijke gelijkenis met het optreden van de paramilitaire groepen op the Latijnse continent tijdens de zogenaamde ‘vuile oorlog’ in de jaren ’70.

“Toen maakte men op nauwelijks verholen wijze gebruik van de eigen repressieve staatsstructuren en van speciaal opgeleid personeel. Zoals gebeurde met het commando dat de woning van Porfirio Ponce overviel; de overvallers bewezen hier perfect voor getraind en georganiseerd te zijn, en namen enkel de persoonlijke computer van onze kameraad mee. En hoewel het politiebureau dichtbij was, kwamen de agenten pas meer dan een half uur nadat de overvallers zich hadden teruggetrokken”, aldus nog UITA in zijn brief aan de Hondurese president.

Carlos H. Reyes: “Geen enkele van deze aanvallen werd ooit onderzocht. Op de volgende zitting van het Uitvoerend Comité van de UITA, die eind deze maand in Genève plaatsvindt, zullen we deze feiten op de agenda zetten.”

De repressie van de vakbonden is geen alleenstaand feit. Op vrijdag 18 maart kwam een deelneemster aan een betoging van het verzetsfront tegen de staatsgreep om het leven. Ilsy Ivania Velásquez werd geraakt door een traangasgranaat en overleed later in het ziekenhuis. De boeren van Bajo Aguan vechten al maanden om hun landbouwgronden terug te krijgen. Een internationale commissie met onder meer het netwerk CIFCA, waar fos deel van uitmaakt, wijst op een uitgesproken ‘criminalisering van de strijd van de boeren’, waarbij in 2010 18 mensen werden vermoord. Geen enkele moord werd opgehelderd, maar alles wijst in de richting van privé-bewakingsdiensten en clandestiene milities.

COFADEH, het Comité van familieleden van opgepakte en verdwenen personen in Honduras, heeft zonet een trieste balans van 2010 bekend gemaakt: 34 politieke moorden, 34 moorden bij grondbetwistingen,431 illegale aanhoudingen, 26 folteringen, 36 politieke bannelingen, 6 verdwijningen, 10 journalisten vermoord, 22 journalisten met de dood bedreigd. De lijst gaat pijnlijk lang door: COFADEH registreerde 278 doodsbedreigingen, waarvan 138 tegen verdedigers van de mensenrechten, 56 tegen getuigen, 26 tegen familieleden van nationale leiders van sociale bewegingen en 62 tegen familie van middenkaders. De repressie is vaak niet op de bekende personen zelf gericht, maar op hun familie. De mensenrechtenorganisatie wijst erop dat hierachter een duidelijke strategie schuilt. “De impact op de publieke opinie, die een directe aanval op sociale kopstukken zou hebben, wordt op deze manier door het regime afgezwakt,” aldus het rapport.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!