Er waren verschillende protestkampen in het Wendland. Ik ging naar het kamp in Dahlem.
Op donderdagnacht zagen we niet ver van onze bestemming een wegwijzer “camping”. We kwamen terecht op een camping waar een grote tent was opgebouwd waar politie-éénheden konden gaan eten. Een kok kwam naar ons toe en nodigde ons uit voor een kom soep. We moesten er hartelijk om lachen dat we in het hol van van de leeuw waren terecht gekomen. Het moet je maar overkomen =)
Even later vonden we het kamp en gingen we slapen. Vrijdag was een dag van kennismaking met het kamp en de actievoerders. De keuken werd gedeeltelijk uitgebaat door de groep die kookte in het klimaat actie kamp 2011: onze vrienden van Le Sabot uit Nederland en Bremen.
Mijn Belgische vrienden vond dat ik om gezondheids- en veiligheidsredenen beter niet met hen deelnam aan de actie Castor Schottern, maar een rol van mensenrechtenobservator kon opnemen. Ze waren zeer bezorgd om mij. Uiteindelijk kwam ik wel als één van de eersten op de sporen aan =)
Vrijdagavond was er een bijeenkomst met afgevaardigden van iedere affiniteitsgroep. Daar werd de strategie besproken voor de acties van de volgende dag.
Wie volgt de gele vlag ? Wie volgt de blauwe vlag? De personen achter de gele vlag gingen als eersten in de aanval zodat de tweede groep beter voorbij de politie kon geraken. M.a.w. de personen achter de gele vlag probeerden de politie af te leiden zodat de personen achter de blauwe vlag voorbij de politie konden geraken zonder al te veel hindernissen. De twee groepen zouden zich tevens opsplitsten in telkens kleinere groepjes. Dit gebeurde ook effectief.
Ik zelf besloot om het advies van mijn vrienden te volgen en met de observators en medisch personeel aan te gaan .
De acties gingen van start op zaterdagochtend. Opgestaan om 8u en na het ontbijt vertrekken richting spoor op 5km van het kamp.
In de lucht hingen verschillende helikopters. Ploeterend door de velden probeerden we het spoor te bereiken. De politie probeerde ons echter tegen te houden. Ik verwijderde mij van de groepen en kon ongehinderd mijn weg verder zetten. Sommige politieagenten hielden me tegen en ik maakte hun duidelijk dat ik mensenrechtenobservator was en liet tevens mijn badge zien waarop een rode kruis te zien was met daarop ” neurostimulator ” …. Intussen lukte de tactiek van splitsende groepjes. De politie wist hierdoor niet waar begonnen 🙂
Zonder het goed te beseffen stond ik op een gegeven moment op het spoor . De politie had haar handen vol met activisten die ze gevangen hielden. Eens op het spoor, zat de politie ook echt achter mij aan. Ik riep hen weer toe dat ik mensenrechtenobservator was. Ze stuurden me richting bos van waar ik het gebeuren kon observeren. De politie met paarden zaten de activisten achterna gevolgd door het voetvolk. Er werden flinke tikken uitgedeeld. Op een gegeven moment werden actievoerders samengedreven en moesten ze op de grond gaan liggen.
Ik besloot om solidair te zijn met de gevangen activisten en me ook te laten arresteren. Ik nam waar hoe een politieagent meermaals op de hielen stapte van een gewonde activist. Ik liet duidelijk merken dat dit niet kon. De politieagent riep toe: theater manneke tegen de gewonde activist die hij heimlijk tegen de grond duwde …
Op een gegeven moment kreeg ik last van spasmen rond mijn neurostimulator in mijn lichaam. Ik hoefde gelukkig van de politie niet te knielen of te zitten. Door de zware inspanning moest ik zwaar ademhalen. Op een gegeven moment heeft men medische hulp erbij gehaald, alsook voor twee andere licht gewonde activisten.
Er werd voortdurend over mij gepraat (wist een gevangen genomen activiste me te vertellen in het engels ..). Ik wilde echter geen voorkeursbehandeling . Echter werd ik apart genomen. Er werden 4 foto’s van mij genomen: twee foto’s met berenmuts op die ik gekregen had van een jonge man uit Bremen die in de keuken werkte.
De verantwoordelijke van de politie-éénheid sprak ons toe in het Duits. Op het einde maakte ik duidelijk dat ik het niet verstaan had. Hij nam mij apart om enige toelichting te geven over onze arrestaties. Ik kwam te weten dat deze politieagenten van Hannover waren en ieder droeg het nummer 72 op hun helm. Ze droegen echter geen naam of persoonlijk nummer.
Een Duitse agente die Nederlands sprak verstond niet dat kon ik door de andere politie-éénheden niet eerder werd aangehouden, maar gewoon mijn gang kon gaan.
Ik moest niks tekenen en men heeft me terug (te voet ) naar het kamp terug gestuurd. Wat er met de andere gebeurde weet ik niet. Maar wat ik begrepen had van de politie hadden zij stenen onder de treinsporen proberen weg te halen en ik vermoed dat ze ergens naar toe gebracht werden. De politie wilde zeker geen mensenrechtenobservator als pottenkijker..
Onderweg kwam ik een wagen tegen met enkele activisten uit het kamp. Ze brachten mij terug naar Dahlem. Onderweg waren er door de politie overal controleposten opgeworpen.
In het kamp heb ik met verschillende personen gesproken en onze avonturen gedeeld. Het werd vroeg donker, het was koud en er was zeer veel wind.
Er waren nieuwe meetings ter voorbereiding van meer acties voor zondag. Affiniteitsgroepen zaten rond kleine vuren samen om komende acties te bespreken. Ik ging echter vroeg slapen. Het was een zware dag geweest. Zondag sliep ik uit en stond op met veel spierpijnen. Die namiddag met een tevreden gevoel naar huis vertrokken. Mijn steentje bijgedragen aan het verzet tegen de castor.
Een filmpje van de acties waar ik op zaterdag aan deelnam:
http://www.youtube.com/watch?v=Exgm-TCi1HU
Luc Schrijvers