Het figuurlijk schip is aan het zinken. Een vorige generatie is -zonder dat ze het al te goed beseften- tegen een grote ijsberg gebotst.

Het water vloeit het schip binnen. Eerst in het scheepsruim, waar de minder geprivilegieerde passagiers verblijven. Zij hebben het binnenstromend water al gemerkt, bij enkelen staat het water tot aan de mond.

Voor hen is het nu een kwestie van te overleven. Men vlucht naar hogere verdiepingen in de boot.

Die passagiers kunnen het binnenstromend water al even niet meer negeren.

Wij hebben dat privilege wel nog.

Het zou echter wel dwaas zijn om dat binnenstromende water te negeren, want onze luxueuzere kamers liggen op diezelfde boot. En we zullen -als we nu dat ruim niet dichttimmeren- de gevolgen van ons zinkend schip ook snel voelen.

Met argusogen kijken we nu naar de kapiteins cabine, wat zullen de leiders van onze boot ondernemen? Het gat proberen dichten, de schade inperken? Of gewoon urenlang praten over het gat dat in ons schip zit? Schade ongedaan maken zal helaas niet meer volledig mogelijk zijn, maar we kunnen het tij nog keren. Als we samen werken.

We zitten allemaal op dezelfde boot, allemaal. Als we nu niets doen, zal binnenkort het water ook aan uw voeten staan.

Een echte kapitein kijkt niet in stilte toe.

Durf het schip te redden. Ik help alvast mee!

COP26, we are watching you.

Simon Sterck (16), een hoopvolle bezorgde klimaatjongere. Leuven.