Als broer van een 23-jarige jonge vrouw met autisme, ADHD, en complexe PTSS, sta ik voor een hartverscheurende en frustrerende situatie. Mijn zusje, een slimme, creatieve en liefdevolle persoon, is het slachtoffer van een falend zorgsysteem.

Haar worsteling begon in haar tweede jaar van het hbo (hoger beroepsonderwijs – bacheloropleiding in Nederland, red.), wat leidde tot een pijnlijk traject door de geestelijke gezondheidszorg. Na maanden op de wachtlijst bij een expertisecentrum voor autisme, ontwikkelde ze zelfdestructief gedrag, waardoor die zorg niet langer voldeed. Meerdere zelfmoordpogingen volgden tijdens het wachten op behandeling bij de GGZ.

Een lichtpuntje was de behandeling bij het Leo Kannerhuis vanaf augustus 2022. Hier, door intensieve therapie, herwon ze enigszins haar levensvreugde. Echter, ondanks significante vooruitgang, werd deze behandeling afgebroken door beperkingen in de zorgverzekering.

Terug in haar tiny house in onze tuin, kon ze de noodzakelijke structuur en ondersteuning niet vinden, wat leidde tot een terugval. Na een ernstige zelfmoordpoging is ze opgenomen in een HIC (High Intense Care), maar zelfs daar kunnen ze haar niet de benodigde zorg bieden. Ze heeft uitgesproken dat ze, zodra deze opname eindigt, van plan is zichzelf van het leven te beroven, vanwege het gebrek aan perspectief.

Onze hoop is gevestigd op een plek in een lokale kliniek. Dit is momenteel onze enige optie. Zonder deze mogelijkheid vrees ik dat mijn zusje de strijd opgeeft.

De uitdagingen die we tegenkomen zijn symptomatisch voor de bredere problemen binnen ons gezondheidszorgsysteem. Klinieken wijzen haar af omdat ze niet in het hulpgebied woont, vanwege de complexiteit van haar zorgvraag, of het niet accepteren van haar hulphond. Dit illustreert een systeem waar geld en bureaucratische regels prevaleren boven de zorgbehoefte van de individu.

Dit verhaal is niet alleen dat van mijn zusje, maar van velen die gevangen zitten in een systeem dat faalt de meest kwetsbaren te ondersteunen. Als familie voelen we ons machteloos, geconfronteerd met de mogelijkheid dat we haar verliezen door een gebrek aan adequate hulp.

Dit is een oproep aan de samenleving, aan beleidsmakers, aan iedereen die kan bijdragen aan een verandering. Wij kunnen niet langer zwijgen terwijl levens zoals dat van mijn zusje verloren gaan in een systeem dat hen niet opvangt. Het is tijd voor actie, voor een zorgsysteem dat werkelijk ondersteunt.