Stond vandaag heel vroeg op. Ik schrok wakker van een druppelende kraan in mijn keuken. Deze is aan vernieuwing toe. Dat dacht ik ook van mezelf. Hoe kan ik elke dag voor mezelf veranderen naar vernieuwing? Hoe kan ik elke dag positief wakker worden, het leven beleven als persoon of mens? Mezelf elke dag weer ontplooien of ontwikkelen zonder te moeten voldoen aan de voorwaarden die men steeds vraagt op elk levensdomein in mijn persoonlijk leven en daarbuiten? Om mezelf en anderen mee te kunnen integreren in een welvaartsstaat en zichtbaar te kunnen maken wie we echt zijn?
Ik las onlangs een rubriek uit De Standaard. Hier bevestigt een persoon dat mensen met een beperking en langdurig zieken een grote druk leggen op onze sociale zekerheid. Mensen waren verbaasd van zijn uitspraak. Welke elementen brengen deze persoon tot zulke gedachten. Spreekt hij uit eigen behoefte, onzekerheid, of onwetendheid zonder met deze doelgroep te praten? Welke doelgroep bedoelt hij dan precies? Langdurig zieken? Kan hij mij hier meer over vertellen? Heeft hij met verschillende doelgroepen gesproken over welke ziekte of beperking het dan gaat? Topambtenaar ziekte-uitkeringen François Perl, zei onlangs nog: ‘Langdurige zieken tonen aan hoe ziek de samenleving geworden is’.
Ik heb in het verleden gewerkt als havenarbeider. 35 jaar zwaar werk en labeur. Ik deed mijn job enorm graag en heb bijgedragen aan onze sociale zekerheid en belastingen. Maar na jaren zwaar werk kreeg mijn lichaam een burn-out. Mijn lichaam protesteerde: spierkrampen, versleten beenderen, artritis en reuma speelden elke dag meer op. Alleen medicatie maakt het voor mij leefbaar om te kunnen functioneren en te kunnen werken.
Toch bleef ik niet bij de pakken zitten. Ik volgde 4 jaar een opleiding in samenspraak met het ziekenfonds en VDAB. In juni studeerde ik af met een mooi certificaat uitgereikt door onze overheid. Na 65 sollicitaties ben ik nog steeds niet aan het werk. Als ik praat over mijn ziekte of beperking tijdens een sollicitatie worden werkgevers misschien angstig om mij aan te nemen of om in mij te investeren. Wat spookt er rond in hun gedachte? ‘Gaat het me geld kosten wanneer hij terug ziek wordt? Wat kost het voor mij om me aan te passen aan zijn noden? Welke zekerheid heb ik als werkgever om in iemand te investeren in plaats van te verdienen.’
Ben nu sinds 2016 als invalide ingeschreven op de arbeidsmarkt. Verleden week solliciteerde ik enthousiast voor een maatwerkbedrijf. Misschien was dit wel iets voor mij? Helaas mocht ik na een telefonisch gesprek niet op sollicitatie komen om me voor te stellen. Het blijkt dat ik eerst 5 jaar thuis moet zijn om in een maatwerkbedrijf te mogen werken.
Bij de VDAB en GTB die mensen met beperking of invaliditeit ondersteunen zei men mij letterlijk: ‘Je moet minstens 5 jaar gehandicapt zijn om te mogen werken in een maatwerkbedrijf. Jij bent helaas nog maar 4 jaar gehandicapt. Je moet nog een jaartje wachten.’
Moeten en kunnen wij als mensen met een beperking of invaliditeit dit allemaal blijven tolereren? De uitspraken, de vooroordelen, ons blijven onder druk zetten voor een ziekte die de maatschappij zelf veroorzaakt heeft?
Hoe kan ik blijven doorzetten om een goede job te vinden als werkgevers niet eens willen investeren in mensen met beperkingen of mensen in invaliditeit? Dat we zelf tot de dag van vandaag niet eens op het werk geraken omdat onze werkgevers en vadertje staat niet willen investeren in een goed openbaar vervoer om met mijn hulpmiddelen op bus of tram geraken. Hoe leg ik aan onze overheid uit dat de voorwaarden die ze me stellen om terug aan het werk te gaan zo opgesteld zijn dat ik helaas niet aan de slag mag gaan. Waar zoeken we een goede middenweg om deze helse versnippering van onze maatschappij tegen te gaan? Er wordt ons verweten dat we als langdurig zieken druk leggen op onze sociale zekerheid, maar ik mag niet eens werken van de overheid?
Kunnen we niet stilaan afstappen van een maatschappij waar we moeten voldoen aan allerlei voorwaarden om mee te mogen aansluiten als mens of om ons te kunnen ontplooien?
Tony Blockx is ervaringsdeskundige in armoede en sociale uitsluiting bij EDAS
