Al deze analyses zijn gebaseerd op de dubbele premisse dat het conflict in Oekraïne op 24 februari 2022 begint en dat het bestaat uit een Russisch-Oekraïense oorlog die eenzijdig door Rusland werd uitgelokt om de expansionistische ambities van “dictator” Poetin te bevredigen.

Volgens het narratief van de VS, de NAVO en Kiev zou vóór 24 februari 2022 alles vreedzaam en normaal zijn geweest. Die dag trof, als een donderslag bij heldere hemel en zonder de geringste waarschuwing of rechtvaardiging, een Russische invasie het onschuldige Oekraïne. Als barmhartige Samaritanen schoten de VS en hun bondgenoten het slachtoffer snel te hulp door hem te voorzien van dollars en wapens, zonder de huurlingen en NAVO-“adviseurs” te vergeten die deze wapensystemen moesten bedienen. Een conflict dat hooguit een paar weken kon duren moest Rusland laten bloeden, terwijl economische “sancties” het land zouden doen instorten en de weg openen naar een “volksopstand” naar het model van de “kleurenrevoluties” (m.a.w. een door het westerse kamp gesponsorde staatsgreep voor een regimewissel en de opkomst van een nieuw leiderschap dat Rusland onder controle van het Amerikaanse imperialisme zou plaatsen).

Dit is het officiële “verhaal” dat ad nauseam wordt herhaald, waarbij de “grote” media elke analyse van wat er werkelijk gebeurt achter slot en grendel stoppen. Alleen pro-VS/NAVO/Kiev-propaganda is toegestaan, vermits deze niet zou overleven als ook serieuze analyses zouden worden toegestaan. Deze pensée unique kan alleen worden opgelegd door alle andere analyses het zwijgen op te leggen. Het blijkt duidelijk dat censuur, die enkel als een praktijk van “autoritaire regimes” gepresenteerd wordt waartegen westerse “democratieën” een mondiale strijd voor “waarden” voeren, in het westen volledig is ingeburgerd. Een soms hypocriete of zelfingenomen opstelling.

In de propaganda en in de cultuur van het nu bestaat er geen voorgeschiedenis. Gebeurtenissen doen zich voor als plotselinge verschijnselen of willekeurige gebeurtenissen die het gevolg zijn van spontane impulsen. De “good guys” (de VS en degenen die op dezelfde lijn zitten) en de “bad guys” (degenen die zich tegen hen verzetten) zijn van tevoren bekend en verder niets. Met dit simplistische en vertekenende beeld begint een conflict pas wanneer de “slechteriken” in actie komen en nooit voordien wanneer de “goeden” het initiatief nemen om hen te bedreigen of aan te vallen, wat tot vergelding leidt. Deze zaken worden eenvoudigweg uit het geheugen gewist.

Het kiezen van 24 februari 2022 als startdatum van het conflict in Oekraïne getuigt van vooringenomenheid, bijziendheid en onwetendheid. Het is een klankbord voor het officiële “narratief”, waarvan het voornaamste doel is om ons de centrale rol van de westerse regeringen als oorspronkelijke initiatiefnemers van het conflict in Oekraïne te doen vergeten. Het doel hiervan is niet zozeer het belang van Oekraïne dan wel de instrumentalisering van Oekraïne allereerst tegen de Sovjet-Unie en vervolgens tegen Rusland.

Een conflict dat teruggaat tot 1945

De Oekraïense kwestie doorliep vier fasen : van 1945 tot 1956 was het een oorlog met terroristische aanslagen en sabotages; van 1956 tot 1990 was er een adempauze; van 1990 tot 2014 ontstond er een nieuw conflict; vanaf 2014 herbegon de oorlog.

Al in 1945, ruim vóór 24 februari 2022, rekruteerde de voorloper van de CIA Duitse nazi’s en hun Oekraïense collaborateurs. Toen Reinhard Gehlen zich overgaf aan de Amerikanen stelde hij zijn netwerk van Oost-Europese agenten ten dienste van de VS. De Oekraïense ultranationalistische collaborateur Stepan Bandera sloot zich aan bij Gehlen in Duitsland en voerde met zijn organisatie een bloedige oorlog tegen de USSR in Oekraïne, toen Sovjetgrondgebied. De USSR won en de KGB vermoordde Bandera in 1959. In 1954 droeg Chroesjtsjov het Krim-schiereiland, onderdeel van de USSR, over aan de Republiek Oekraïne.

Instabiliteit en latente spanningen sinds 1991

De situatie bleef stabiel tot 1991. Door het uiteenvallen van de USSR ontstond een onafhankelijk door Rusland erkend Oekraïne waarmee het goede economische betrekkingen onderhield. Het verkocht gas aan Oekraïne en betaalde accijnzen voor Russisch gas dat via Oekraïne naar andere landen ging. Ook al bleef de Krim in Oekraïense handen, ondanks het referendum van januari 1991 ten gunste van het behoud van de band met de Sovjet-Unie, toch behield Rusland bij verdrag de marinebasis Sebastopol, van cruciaal belang voor zijn verdediging in de Zwarte Zee.

Maar het proces dat in 1991 op gang kwam, resulteerde in een Amerikaans controlebeleid over de oostelijke landen, voormalige leden van het Sovjetblok. Dit gebeurde via het lidmaatschap van de Europese Unie en de NAVO. De NAVO is een militaire alliantie onder leiding van de Verenigde Staten, opgericht in 1949 tegen de USSR, maar na de verdwijning van de USSR in stand gehouden om te dienen als controlekader voor Europa en voor militaire interventie in Europa (Servië) en buiten Europa (Afghanistan, Libië). De NAVO wordt gepresenteerd als de gewapende arm van de “internationale gemeenschap”, de nieuwe dekmantel van de VS.

Na de ontmanteling van de USSR blijft de NAVO een anti-Russische militaire alliantie onder auspiciën van de Verenigde Staten, veruit het belangrijkste lid. Toen Rusland in 2000 overwoog om lid te worden van de NAVO, werd dit geweigerd. De uitbreiding van dit militaire bondgenootschap richting de Russische grens door de integratie van de voormalige landen van het Warschaupact die aan Rusland grenzen, kreeg daarmee een bedreigend karakter voor Rusland. In 1999 sloten Polen, Tsjechië en Hongarije zich aan. In 2004 waren de drie Baltische staten, Slowakije, Slovenië, Roemenië en Bulgarije, aan de beurt. De uitbreiding met Oekraïne zou de toegang betekenen tot de gehele zuidgrens van Rusland, het afsnijden van de toegang tot Sebastopol, de zeeroutes via de Zwarte Zee in gevaar brengen en het ballistische reactievermogen van Rusland neutraliseren door de installatie van Amerikaanse raketten op een paar minuten van Moskou.

Datzelfde jaar werd een “oranje revolutie” gelanceerd voor een regimewissel en om Oekraïne naar het westerse kamp te laten overhellen. De onderneming miste zijn doel, maar de NAVO maakt nog steeds projecten bekend voor de integratie van Oekraïne en Georgië, gelegen in de gevoelige zone ten zuiden van Rusland. Het bewind dat in Tbilisi werd geïnstalleerd door de “rozenrevolutie” van 2003 eist dit op.  De expansie op de Balkan zette zich voort in 2009, 2017 en 2020. De NAVO ging van 12 stichtende leden in 1949, naar 16 leden in 1990 en naar 31 in 2020. Met de verdwijning van de USSR verdubbelde de NAVO dus het aantal leden. In 1990 vierden we in een geest van openheid het einde van de blokken; we zijn nu eerder getuige van de absorptie van het ene blok door het andere. Zodra ze lid worden, zien de leden militaire NAVO-basissen, maar de facto Amerikaanse basissen op hun grondgebied opengaan.

De ontgoocheling in Rusland

Rusland is bezig zijn illusies van het einde van de koude oorlog te laten varen. Vol vertrouwen geloofde het land dat de bekering tot het kapitalisme het aanvaardbaar zou maken als partner van het westen. Het komt er nu misnoegd achter dat het alleen wordt beschouwd als een vazal die voorbestemd is om te gehoorzamen, terwijl het wilde kapitalisme van de jaren negentig de Russen reduceerde tot paupers en zulk een armoede veroorzaakte dat ze gedwongen waren hun schoenen te verkopen langs de straat om te kunnen eten. De “liberale” staat was slechts een façade voor de afwezigheid van een staat, die werd vervangen door een jungle van oligarchen, georganiseerde misdaad en buitenlands kapitaal. De navolging van het westen en de integratie in de op Amerika gerichte mondialisering hadden hun aantrekkingskracht verloren.

Het zijn deze strategische, politieke en socio-economische rampen die overwonnen moesten worden, en het is zijn vermogen om dat te doen dat de opkomst van Poetin verklaart. Hij is van oorsprong westersgezind, net als de andere post-Sovjetleiders, maar net als miljoenen Russen moet hij de tragische realiteit van het verval van zijn land onder ogen zien. Zijn hele beleid is erop gericht de staat te herstellen en Rusland weer op de been te krijgen. Het succes ervan op alle niveaus heeft hem de in Rusland gekende populariteit opgeleverd en de diepe, viscerale en pavloviaanse afkeer van het VS-imperialisme, dat geen landen kan steunen die in staat zijn hun soevereiniteit en hun belangen te verdedigen, en nog minder als het grote landen zijn waartegen het gebruik van militaire middelen riskant is. Het zwakke, gemakkelijk te exploiteren Rusland van de dronken Jeltsin had de voorkeur.

Gealarmeerd door de opmars van de NAVO doet Rusland steeds frequentere oproepen aan het westen om naar hem te luisteren, rekening te houden met zijn veiligheidsbehoeften, om deze gevaarlijke expansie niet voort te zetten, te denken in termen van veiligheid voor de hele wereld en voor iedereen, enz. In februari 2007 hield Poetin een beroemde toespraak in München, waarin hij het Amerikaanse unilateralisme bekritiseerde en herinnerde aan de soevereiniteit van staten en het internationale recht die door de “enige supermacht” met voeten werden getreden. Vergeefse moeite. De Verenigde Staten bevinden zich in een positie van enorm machtsoverwicht, van een “uitzonderlijk” en “onmisbaar” land, van het “einde van de geschiedenis”, van de pletwals van de mondialisering, van de verdwijning van staten (behalve de Verenigde Staten), enz. . Zij beschouwen Rusland als een verwaarloosbare grootheid die tot in zijn laatste bolwerk achtervolgd dient te worden. De Verenigde Staten gaan onverbiddelijk vooruit en komen overal tussenbeide en betrekken de hele wereld bij hun planetaire imperialisme. Rusland is slechts één onderdeel van de vele. Elders vinden zonder onderbreking meerdere operaties van expansionistische aard plaats onder verschillende voorwendsels (“oorlog tegen het terrorisme”, “verdediging van de mensenrechten en de democratie”, strijd tegen een gedemoniseerde leider, enz.)

Begin van de Russische reactie

In 2008 begon het tij om twee redenen te keren. Een economische crisis met de grootst mogelijke impact ontnam alle glans aan de mythe van de heuglijke mondialisering en de voordelen van de Amerikaanse hegemonie. Het was vanuit de Verenigde Staten dat de crisis arriveerde en de hele wereld trof. Tezelfdertijd toonden de gedeeltelijk of volledig geleide economieën van China en verschillende landen in het zuiden hun dynamiek. Het neoliberale model was in diskrediet gebracht. Op het tweede strategische vlak reageerde Rusland voor het eerst militair toen zijn troepen werden aangevallen door het Georgische regime als gevolg van de “revolutie” van 2003. Na jaren van verlamming  vertegenwoordigde deze interventie in feite Ruslands eerste echte reactie tegen de internationale pesterij waarvan het land het slachtoffer was. De nederlaag van de Georgische strijdkrachten was een teken van de vastberadenheid van Rusland om zijn grenzen te beschermen en riep een halt toe aan de uitbreidingsplannen van de NAVO.

Toch staat Rusland niet vijandig tegenover het westen. Het blijft pleiten en een beroep doen op de rede, op een gevoel van collectief belang, zozeer zelfs dat men zich kan afvragen of het zich wel bewust is van de intensiteit van de westerse vijandigheid. Het beoefent een klassieke diplomatie uit een ander tijdperk, van diplomaat tot diplomaat, ver van demagogische “communicatie”, sensatiezucht en westerse mediahype, terwijl het openlijk bij elke mogelijke gelegenheid wordt beschimpt en door de modder gehaald door zijn gesprekspartners over alle mogelijke onderwerpen. Minister van buitenlandse zaken Lavrov spreekt over “onze westerse partners”, terwijl zij zijn land aan de schandpaal nagelen. Er is ongetwijfeld nog een restant van de hoop uit 1990 om zich bij het westen aan te sluiten door verzoenende taal te spreken.

Geconfronteerd met de realiteit van de houding en het beleid in het westen, maakt Rusland zich stilaan los van zijn westerse dagdromen. Het zal nooit geaccepteerd worden omdat het door de omvang ervan moeilijk kan onderworpen worden en de weigering om zijn soevereiniteit op te geven maakt het tot een serieuze uitdaging voor de unipolariteit en een voorbeeld voor anderen die precies hetzelfde denken. Vijandschap tegenover Rusland is al duidelijk sinds 1990, maar het was aan het begin van de jaren 2010 en via een omslachtige weg dat de huidige fase, die leidde tot de militaire confrontatie in Oekraïne, begon.

Opening van het zuidfront

Rusland is nog steeds in het defensief. Onder druk van de NAVO in het westen werd het land vernederd door de NAVO-aanval op Servië in 1999, zonder zelfs maar de dekking van een VN-mandaat (er werd gevreesd voor een Russisch veto omdat Servië sinds de 19e eeuw een door Rusland beschermd gebied is. Overigens bekommert een absolute macht zich niet om volmachten in een unipolaire wereld). Als getuige van de introductie van de Verenigde Staten in Afghanistan in 2001 zag het een ander gevaar om zich heen verschijnen. Daar nam het model van “kleurenrevoluties” gemilitariseerde vormen aan. Door gebruik te maken van de Arabische opstanden van 2011 zijn de Verenigde Staten en de NAVO overgegaan tot regimewissels in de Arabische landen die aan hun controle ontsnapten. Tegen Libië ging het om een ​​directe militaire aanval door misbruik te maken van het door de Veiligheidsraad verleende mandaat. Rusland, dat net als de andere leden onderhevig was aan de mediacampagne, stemde voor een mandaat om de bevolking te beschermen en zag dit door de NAVO omgezet worden in een gewelddadige omverwerping van het regime met de moord op het staatshoofd. Het was een kordaat bewustzijnsmoment met als doel de weigering om gebruikt te worden als juridische dekmantel voor westerse interventies.

2014 : van Syrië tot Oekraïne

De oorlog die in 2011 werd gelanceerd door de westerse coalitie (Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar, Israël) voor een regimewissel in Syrië leidde tot het conflict in Oekraïne. Rusland was daarin rechtstreeks betrokken. In de eerste plaats was de coalitie van plan Ruslands bondgenoot Syrië aan te vallen, zoals zij in 1999 deed in Servië en zoals zij pas in Libië had gedaan. Deze keer gebruikten Rusland en China echter hun veto’s om te voorkomen dat de Veiligheidsraad een westerse luchtaanval zou goedkeuren. De oorlog ging hoe dan ook door. Na het onvermogen om Irak onder controle te krijgen, dat het sinds 2003 bezet had en de verliezen die het had geleden, kiezen de Verenigde Staten er nu voor om proxy-oorlogen te voeren, waarbij ze alle beschikbare proxy-troepen sturen om voor hen te vechten. In Syrië zijn het de jihadisten aan wie die missie werd toevertrouwd.

Het model is dat van de jaren 1990 tegen Rusland in Tsjetsjenië. De introductie van jihadisten in Damascus is een beleid van het ergste soort dat de hele regio, dat wil zeggen de zuidelijke rand van Rusland, in brand zou steken. De chaos zou zich naar Rusland zelf verspreiden via de manipulatie van de moslimbevolking, waardoor de Tsjetsjeense oorlog opnieuw zou oplaaien. Vermits ze niet kunnen winnen, roepen de jihadisten op tot luchtbombardementen van hun Amerikaanse, Britse en Franse peetvaders.

In 2013 beraamden ze een false flag gifgasaanval om deze uit te lokken. Neoconservatieven zijn overal ter wereld de meest enthousiaste voorstanders van regimewissels en invasie-bezettingen, inclusief in Syrië. Maar omdat het Amerikaanse publiek verontrust was door het kostelijke fiasco in Irak, treuzelde Obama en onthield hij er zich uiteindelijk van in augustus-september 2013. Poetin hielp hem een handje door hem een ​​uitweg te bieden. Woedend dat deze laatste hen zo’n goede kans had ontnomen, zwoeren de neocons wraak te nemen. Op 21 november 2013 begonnen de Maidan-protesten in Kiev. Omdat de anti-Russische chaos zich niet vanuit Syrië kon verspreiden, brachten ze deze dichterbij door de lont aan te steken vlak voor Ruslands voordeur. Van perifeer en verafgelegen gevaar gingen ze over naar directe dreiging. Het beleid ter omsingeling van Rusland in het westen en in de Balkan zou worden aangevuld met een zuidelijk luik. De link tussen Syrië en Oekraïne is duidelijk, evenals het doelwit : Rusland.

De staatsgreep van 2014 en de confrontatiefase

Volgens het beproefde recept van de “kleurenrevoluties” leidden agitatoren uit de rechts-extremistische sector de demonstraties in de richting van het geweld. Er moest bloed vloeien om de oproep te lanceren tot het omverwerpen van een bewind dat “haar eigen volk doodt”. Niet-geïdentificeerde sluipschutters (snipers), vooral in hotel Ukraina, schoten zowel demonstranten als ordehandhavers neer om hen ertoe aan te zetten elkaar te doden. Het Frans-Duits-Poolse akkoord van 21 februari 2014 met de Oekraïense president Viktor Janoekovitsj voor een vreedzame machtsoverdracht werd een paar uur later door de Verenigde Staten gesaboteerd met behulp van banderistische neonazi’s, het equivalent in Oekraïne van de jihadisten uit Syrië.

Op 22 februari werd de verkozen regering omvergeworpen door een staatsgreep, waardoor russofobe ultranationalisten, met de steun van banderisten, aan de macht kwamen. Als vertegenwoordigster van de Amerikaanse regering in Kiev selecteerde Victoria Nuland persoonlijk de leden van de nieuwe putschistische regering. Ze zou later onthullen dat het organiseren van de Maidan-staatsgreep de Verenigde Staten 5 miljard $ had gekost. Het plan voor Oekraïne om lid te worden van de NAVO werd actueel wat een onmiddellijk gevaar betekende voor Rusland. De NAVO herhaalde dat het ten uitvoer zal worden gebracht. In 2014 werd de stap naar een gewapend conflict genomen. De rest zijn slechts voorbereidingen en het mobiliseren van middelen.

De extreemrechtse milities, met in hun midden de Azov-groep, hadden de vrije hand en werden vervolgens geïntegreerd in het Oekraïense leger.  Onmiddellijk begon een interne oorlog tegen Oekraïens-Russisch sprekenden, gekenmerkt door een bloedbad in Odessa op 2 mei 2014, het verbod op de Russische taal en een gewapend conflict tegen de oblasten van Donbass die zich verzetten tegen derussificatie en die streden voor afscheiding. Burgers waren de eersten die de prijs betaalden. Tussen 2014 en 2022 zullen ruim 14.000 mensen het leven verliezen bij dagelijkse bombardementen.

De Russischtaligen eisten eenwording met Rusland, dat om de marinebasis van Sebastopol te behouden, in plaats daarvan prioriteit gaf aan zijn veiligheid door de Krim te annexeren, die grotendeels Russischtalig is en voorstander van hereniging. De huidige anarchie is een slechte zaak voor Oekraïne en het bestuur van dit uitgestrekte land, dat aan ernstige kwalen lijdt, zou een doos van Pandora kunnen zijn, een nachtmerrie waarvan het land graag gespaard zou willen blijven. Het geeft er de voorkeur aan de Oekraïense staat te behouden en erkent de afgescheiden republieken Donetsk en Loegansk niet. Het streeft naar een oplossing die de rechten van Russischtaligen (taal, administratieve autonomie) beschermt zonder hen van Oekraïne te scheiden. De overeenkomsten van Minsk I (september 2014) en Minsk II (februari 2015), die nooit werden nageleefd, werden geneutraliseerd door het westerse kamp, dat later toegaf ze alleen te hebben ondertekend om zichzelf de tijd te geven de Oekraïense strijdkrachten te bewapenen en te trainen.

2021-2022 : het uitbreken van het gewapend conflict

In 2021 na de verkiezing van Biden en de comeback van de neocons, kondigden westerse militaire manoeuvres rond Rusland, vluchten van bommenwerpers aan de grens en scheepvaartincidenten nabij de Russische kust in de Zwarte Zee, de activering aan van het Oekraïense front en de inzet naar het offensief. Het Oekraïense leger was nu klaar om de aanval op de Donbass te lanceren en Rusland militair te confronteren. Zelensky bevestigde in 2021 zijn wens om kernwapens te verwerven.

Eind 2021 veranderde Rusland van toon met betrekking tot het voorbehoud van de jaren 1990-2021. Het bevestigde met klem zijn verzet tegen de toetreding van Oekraïne tot de NAVO, die uiteraard gevolgd zou worden door de installatie van Amerikaanse raketten op de zuidelijke flank. Het legde teksten ter ondertekening voor van veiligheidsverdragen voor gans Europa. De afwijzing van het voorstel door het westen betekent dat Rusland geen recht heeft op veiligheid, een bevestiging van het gehele beleid dat sinds 1990 werd gevolgd. Een multilaterale overeenkomst gebaseerd op het internationaal recht werd afgewezen. In een rapport uit 2019 adviseerde de Rand Corporation de druk op Rusland te verhogen om het land te dwingen uit zelfverdediging te reageren met een militaire operatie in Oekraïne, die de VS in staat zou stellen Rusland economisch te vernietigen door middel van “sancties”, de uitsluiting uit het Swift-systeem en het afbreken van de gastoevoer naar Europa. Dit scenario werd door de VS tot op de letter gevolgd.

Begin 2022 zijn alle voorwaarden aanwezig zodat Rusland op eigen kracht zijn veiligheid kan garanderen door Oekraïne te dwingen afstand te doen van het NAVO-lidmaatschap en een einde te maken aan de massamoord op burgers in de Donbass. Donderdag 24 februari 2022, is het begin, niet van de oorlog in Oekraïne, maar van de laatste fase van de oorlog die in 2014 begon. Dit is niet het resultaat van toeval of de boze geest van Poetin. Het maakt deel uit van heel het westerse beleid ten aanzien van Rusland sinds 1990 en vooral sinds 2014. De Verenigde Staten bestrijden Rusland via de Oekraïners, een karikaturaal voorbeeld van een proxy-oorlog.

De fase 2022-2024 is de bekendste. Oorlogen verlopen zelden zoals gepland. Rusland overwoog een lichte interventie (“speciale militaire operatie”), geen oorlog en niet de verovering van Oekraïne, met als enige doel het ondersteunen van zijn verzoek om een ​​neutraliteitsverdrag voor Oekraïne te ondertekenen. Het is voor hem voldoende dat zijn buurman niet vijandig is en zijn grondgebied niet ter beschikking stelt van de westerse vijanden van Rusland. Het land wordt echter geconfronteerd met een westers kamp dat vastbesloten is de Oekraïners in de strijd te gooien. Het westen, dat zijn wensen als realiteit beschouwt, gaat ervan uit dat Rusland economisch zal instorten en overtuigt zichzelf ervan dat het militair zwak is. Het merkt echter dat het land het beter doet dan vóór de “sancties” en wapens bezit van een onvermoede kwantiteit en kwaliteit. Ook al is het Russische plan vrij optimistisch, het westerse plan is pure zinsbegoocheling.

Er zal bijgevolg een “hoge intensiteit-oorlog” komen, niet in de hoop dat Oekraïne militair de overhand kan krijgen op Rusland, maar in de hoop een “kleurenrevolutie” in Moskou uit te lokken, wat het ook mag kosten aan Oekraïens bloed. Ondanks de ononderbroken reeks nederlagen van de strijdkrachten van Kiev sinds 2022, de vernietiging van westerse wapens op het slagveld en de toestand van totale uitputting van Oekraïne en dus de duidelijke mislukking van deze hele strategie, blijft in het westen de hete oorlog van kracht op deze tiende verjaardag. Door de VS en de NAVO gebruikt als wegwerpartikel tegen Rusland, ligt Oekraïne nu in puin en komt zijn toekomst in gevaar. Er wordt geen rekening gehouden met het rationele pad van een diplomatieke oplossing, omdat de echte inzet mondiaal is en deze Oekraïne te allen tijde overstijgt.

Dit artikel verscheen op Pressenza

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier