Wat betreft buitenlands beleid, heeft de president van de VS twee essentiële taken. De eerste is het in toom houden van het militair-industrieel complex, dat altijd aandringt op oorlog. De tweede is het beteugelen van Amerikaanse bondgenoten die verwachten dat de VS namens hen ten strijde trekt. Een paar slimme presidenten slaagden hierin, maar de meesten faalden. Joe Biden is zeker een mislukking.

Een van de gewiekste presidenten was Dwight Eisenhower (1953-1961). Eind 1956 werd hij gelijktijdig met twee crisissen geconfronteerd. De eerste was een rampzalig misplaatste oorlog, die door Groot-Brittannië, Frankrijk en Israël was begonnen om de Egyptische regering omver te werpen en de controle over het Suezkanaal te heroveren nadat het door Egypte was genationaliseerd.

Eisenhower dwong de geallieerden om hun brutale en illegale aanval te stoppen. Hij deed daarvoor onder andere beroep op een door de VS gesteunde resolutie van de VN-Algemene Vergadering. De tweede crisis was de Hongaarse opstand tegen de overheersing door de Sovjet-Unie. Hoewel Eisenhower sympathiseerde met die opstand, hield hij de VS er wijselijk buiten en vermeed zo een directe gevaarlijke militaire confrontatie met de Sovjet-Unie.

Eisenhower’s historische afscheidstoespraak tot het Amerikaanse volk in januari 1961 waarschuwde voor de groeiende macht van het militair-industrieel complex:

“In de regering moeten we op onze hoede zijn voor onverantwoorde invloed, gewild of ongewild, van het militair-industrieel complex. Het risico voor rampzalige toename van onverantwoorde macht bestaat en zal blijven bestaan.”

“We mogen nooit toelaten dat deze collusie onze vrijheden of democratische processen in gevaar brengt. We mogen niets als vanzelfsprekend beschouwen. Alleen alerte en goed geïnformeerde burgers kunnen het juiste evenwicht afdwingen tussen de enorme industriële en militaire machinerie van defensie en onze vreedzame methoden en doelen, zodat veiligheid en vrijheid samen kunnen bloeien.”

“Alleen alerte en goed geïnformeerde burgers kunnen het juiste evenwicht afdwingen tussen de enorme industriële en militaire machinerie van defensie en onze vreedzame methoden en doelen”

Zelfs Eisenhower heeft het militair-industrieel complex, vooral dan de buitenlandse inlichtingendienst CIA, nooit volledig aan banden kunnen leggen. Geen enkele president heeft dat volledig gedaan.

De CIA werd in 1947 opgericht, eveneens met twee onderscheiden taken. De eerste en enige waardevolle was die van elke inlichtingendienst. De tweede en rampzalige was die van een geheim leger voor de president.

In deze laatste hoedanigheid heeft de CIA, sinds Eisenhower tot nu, de ene rampzalige mislukking na de andere geleden, inclusief staatsgrepen, moordaanslagen, in scène gezette ‘kleurenrevoluties’, die allemaal eindeloze verwoesting en vernietiging hebben aangericht.

President John F. Kennedy (1961-1963), opvolger van Eisenhower, loste op briljante wijze de Cubaanse Rakettencrisis van 1962 op, waarmee hij ternauwernood een nucleair Armageddon vermeed door zijn eigen oorlogszuchtige adviseurs te trotseren en tot een vreedzame oplossing met de Sovjet-Unie te komen.

Het jaar daarop onderhandelde hij, tegen de bezwaren in van het Pentagon, succesvol met de Sovjet-Unie over een Partial Nuclear Test Ban verdrag en verzekerde vervolgens de ratificatie door de Senaat. Hij vermeed zo een op handen zijnde oorlog tussen de VS en de Sovjet-Unie.

Velen geloven dat Kennedy’s vredesinitiatieven de reden zijn voor de moord door malafide CIA-agenten. Joe Biden heeft zich bij een lange rij presidenten aangesloten die duizenden documenten geheim hebben gehouden of bewerkt, die meer licht op deze moord zouden kunnen werpen.

Zestig jaar later heeft het militair-industrieel complex een ijzeren greep op de Amerikaanse buitenlandse politiek. Zoals ik eerder al aangaf, is het buitenlands beleid een vorm van binnenlandse afpersing  geworden, waarbij het complex het Witte Huis, het Pentagon, het Ministerie van Buitenlandse Zaken, de Commissie  van het Congres voor toezicht op het leger en natuurlijk de CIA in handen heeft, allemaal in een innige omhelzing vervlochten met de grote wapenproducenten. Alleen een uitzonderlijke president zou zich kunnen verzetten tegen de eindeloze stroom aan woekerwinsten die deze gigantische oorlogsmachine hieruit haalt.

Jammer genoeg probeert Biden dat niet eens. Gedurende zijn lange politieke carrière[1] had Biden altijd de steun van het militair-industrieel complex en heeft hij telkens weer enthousiast gekozen voor oorlogen, massale wapenverkopen, door de CIA gesteunde staatsgrepen en uitbreiding van de NAVO.

Gedurende zijn lange politieke carrière had Biden altijd de steun van het militair-industrieel complex

Het buitenlands beleid van Amerika is stuurloos, met een president wiens enige leidraad voor buitenlands beleid oorlog is.

Biden’s militaire begroting voor 2024 breekt alle records met minstens 1.500 miljard dollar voor het Pentagon, de CIA, binnenlandse veiligheid, kernwapenprogramma’s, gesubsidieerde buitenlandse wapenverkopen, andere militaire uitgaven en rentebetalingen op oorlogsschulden uit het verleden.

Bovenop deze berg aan militaire uitgaven wil Biden nog eens 50 miljard dollar ‘aanvullende noodfinanciering’ voor de defensie-industrie om munitie te kunnen blijven verschepen naar Oekraïne en Israël.

Biden heeft geen realistische plannen voor Oekraïne. Hij verwierp in maart 2022 zelfs een vredesakkoord tussen Rusland en Oekraïne dat een einde had kunnen maken aan het conflict op basis van de neutraliteit van Oekraïne, dat zou stoppen met zijn vergeefse pogingen  om lid te worden van de NAVO (een waardeloos idee omdat Rusland dit nooit zal accepteren).

Oekraïne is big business voor het militair-industrieel complex: tientallen en mogelijk honderden miljarden dollars aan wapencontracten, verspreid over productiefaciliteiten in de VS, en de mogelijkheid om nieuwe wapensystemen te ontwikkelen en te testen. Biden houdt deze oorlog dus gaande ondanks de vernietiging van Oekraïne op het slagveld en de tragische en nutteloze dood van honderdduizenden Oekraïeners.

Het militair-industrieel complex, en dus ook president Biden, blijven onderhandelingen tegenhouden, ook al zouden directe onderhandelingen tussen de VS en Rusland over de NAVO en andere veiligheidskwesties (zoals de plaatsing van Amerikaanse raketten in Oost-Europa) een einde aan deze oorlog kunnen maken.

In Israël is het falen van Biden nog duidelijker zichtbaar. Israël wordt geleid door een extremistische regering, die de tweestatenoplossing verafschuwt, waarbij Israëli’s en Palestijnen zij aan zij in twee soevereine vreedzame en veilige staten  zouden leven,  of eender welke andere oplossing die de Palestijnen hun politieke rechten toekent.

De tweestatenoplossing is diep verankerd in het internationaal recht, met inbegrip van resoluties van de VN-Veiligheidsraad en van de VN-Algemene Vergadering, en wordt verondersteld deel uit te maken van het buitenlands beleid van de VS. De Arabische en islamitische leiders zijn toegewijd aan het normaliseren en verzekeren van veilige relaties met Israël in de context van deze tweestatenoplossing.

Israël wordt echter geleid door gewelddadige fanatici die de messiaanse claim maken dat God zelf aan Israël het land van het huidige Palestina heeft gegeven, inclusief de Westelijke Jordaanoever, Gaza en Oost-Jeruzalem. Deze extremisten eisen daarom, politieke onderdrukking van miljoenen Palestijnen in hun midden, of hun uitroeiing of verdrijving.

De Israëlische politiek is geen politiek van pragmatisme en zeker geen politiek van vrede. Het is de politiek van de Bijbelse apocalyps.

Netanyahu en zijn collega’s verbergen hun genocidale pogingen niet eens, maar de meeste buitenlandse waarnemers begrijpen de consequenties van deze Bijbelse verwijzingen niet goed, waarop de Israëlische leiders zich beroepen, om hun voortdurende massaslachting van het Palestijnse volk te rechtvaardigen.

Israël kijkt nu aan tegen zeer geloofwaardige beschuldigingen van genocide door het Internationaal Gerechtshof, in een zaak die werd aangespannen door Zuid-Afrika[2]. De aanklacht die door Zuid-Afrika en anderen aanhangig werd gemaakt is stevig onderbouwd en even duidelijk als beangstigend. De Israëlische politiek is geen politiek van pragmatisme en zeker geen politiek van vrede. Het is de politiek van de Bijbelse apocalyps.

Desondanks voorziet Biden Israël van munitie om zijn massieve oorlogsmisdaden uit te voeren. In plaats van te handelen als Eisenhower en druk uit te oefenen op Israël om een einde te maken aan de slachting die in strijd is met het internationaal recht, inclusief de Genocide Conventie, blijft Biden munitie verschepen en omzeilt hij zelfs zoveel mogelijk de goedkeuring door het Congres.

Het resultaat is diplomatiek isolement van de VS ten opzichte van de rest van de wereld en de groeiende betrokkenheid van het Amerikaanse leger in een oorlog die zich snel en al te voorspelbaar uitbreidt over Libanon, Syrië, Irak, Iran en Jemen.

Bij de recente stemming in de VN-Algemene Vergadering ter ondersteuning van het politieke zelfbeschikkingrecht voor het Palestijnse volk, stonden de VS en Israël geïsoleerd op twee extra-stemmen na: Micronesië (dat gebonden is een overeenkomst om steeds met de VS te stemmen) en Nauru (12.000 inwoners)[3].

Het buitenlands beleid van Amerika is stuurloos, met een president die alleen oorlog op de menukaart heeft staan. Terwijl de VS al tot over hun oren in oorlogen in Oekraïne en het Midden-Oosten verwikkeld zitten, is Biden ook nog eens van plan om meer wapens naar Taiwan te verschepen, ondanks de scherpe bezwaren van China.

De VS schendt daarmee de reeds lang bestaande Amerikaanse toezeggingen voor het één-China-beleid, inclusief de toezegging die de Amerikaanse regering  42 jaar geleden deed in een gezamenlijke communiqué van de VS en China, dat het “niet streeft naar een langdurig beleid van wapenverkoop aan Taiwan”.

Eisenhower’s voorspelling wordt bevestigd. Het militair-industrieel complex bedreigt onze vrijheid, onze democratie en ons voortbestaan.

Why Joe Biden is a Foreign Policy Failure verscheen op Common Dreams en werd vertaald door Willem Royaards

[1] Joe Biden was van 1973 tot 2009 zonder onderbreking senator voor de staat Delaware, waarna hij acht jaar vice-president was onder president Obama.

[2] Deze Opinie schreef Sachs voor het verdict van 26 januari.

[3] Micronesië is een federatie van vier staten die 607 eilanden omvat in de Stille Oceaan, waar in totaal ongeveer 105.000 mensen wonen. Het overheidsbudget bestaat bijna volledig uit financiële steun door de VS. Nauru is een eilandstaat van 21 km2, met ongeveer 12.000 inwoners. De enige bron van inkomsten is een fosfaatmijn en zijn functie als fiscaal paradijs.

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier