Tijdens het beleg van Sarajevo¹, toen ik verslaggever was voor The New York Times, hebben we nooit zo’n tapijtbombardement moeten meemaken en werden we nooit in zo’n mate van voedsel, water, brandstof en geneesmiddelen afgesneden als wat Israël nu Gaza aandoet.

We hebben geen honderden doden en gewonden per dag moeten meemaken. We hebben geen medeplichtigheid van de internationale gemeenschap aan de Servische genocidecampagne meegemaakt. We hebben niet meegemaakt dat Washington resoluties over een staakt-het-vuren blokkeerde.

We hebben niet moeten meemaken dat de VS en andere westerse landen massaal wapens leverden voor het beleg. We hebben niet moeten meemaken dat persberichten uit Sarajevo systematisch in twijfel werden getrokken en verworpen door de internationale gemeenschap, terwijl toch 25 journalisten in de oorlog werden vermoord door de belegerende Servische strijdkrachten.

Vraag aan de Irakezen, de Afghanen, de Syriërs, de Koerden, de Libiërs, aan inheemse volkeren waar ook ter wereld wat ze van Gaza denken. Ze kénnen ons.

We hebben niet moeten meemaken dat westerse regeringen het beleg rechtvaardigden als het recht van de Serviërs op zelfverdediging, ook al was de vredesmacht die de VN naar Bosnië stuurde niet veel meer dan een pr-geste. Die vredesmacht was ondoelmatig om de slachting tegen te houden, tot ze door de massamoord op 8000 Bosnische mannen en jongens in Srebrenica² werd gedwongen om te reageren.

Ik wil hiermee de gruwel van het beleg van Sarajevo niet minimaliseren. Ze bezorgt me, nu bijna drie decennia later, nog steeds nachtmerries. Maar wat wij daar leden – drie- tot vierhonderd granaten per dag, vier tot vijf doden per dag, een twintigtal gewonden per dag – is maar een fractie van het grootschalige doden en vernielen in Gaza. Het Israëlische beleg van Gaza lijkt meer op het beleg van Stalingrad door de Duitse Wehrmacht, waarbij meer dan 90% van de gebouwen verwoest werden, dan op het beleg van Sarajevo.

Vraag maar aan de inheemse Amerikanen. Vraag maar aan de Indiërs. De Congolezen. De Kikuyu van Kenia wat ze van Gaza denken.

Op 27 oktober werd alle communicatie in Gaza uitgeschakeld. Geen internet. Geen telefoon. Geen elektriciteit. Israëls doel is een etnische zuivering door het vermoorden van tienduizenden, misschien honderdduizenden Palestijnen en het verjagen van de overlevenden naar vluchtelingenkampen in Egypte.

Dit is een poging van Israël om niet alleen een volk, maar het idee zelf van Palestina uit te wissen. Dit is een kopie van de grootschalige, racistisch geïnspireerde slachtexpedities van andere kolonisatieprojecten, die dachten dat ze met willekeurig en grootschalig geweld een eind konden maken aan de verzuchtingen van een onderdrukt volk wiens land ze hadden gestolen. En zoals andere genocidairen wil Israël dit verborgen houden.

Een volk zit 16 jaar opgesloten in het grootste concentratiekamp ter wereld, wordt water, voedsel, brandstof en geneesmiddelen ontzegd, heeft geen leger, geen luchtmacht, geen zeemacht, geen gemechaniseerde eenheden, geen artillerie, geen commandovoering en geen raketsystemen, wordt afgeslacht en uitgehongerd door een van de meest geavanceerde legers ter wereld, en zij zijn de nazi’s?

Met zijn bombardementencampagne, een van de zwaarste van de 21ste eeuw, heeft Israël al 7.300 Palestijnen³, van wie bijna de helft kinderen, gedood, onder wie ook 26 journalisten evenals gezondheidspersoneel, leraars en VN-medewerkers. Zo’n 1,4 miljoen Gazanen werdenuit hun woningen verdreven waarvan naar schatting 600.000geen ander dak boven hun hoofd hebben.

Moskeeën, 120 gezondheidsinfrastructuren, ambulances, scholen, appartementsgebouwen, supermarkten, watervoorzienings- en waterzuiveringsinstallaties, elektriciteitscentrales werden in puin geschoten. Ziekenhuizen en gezondheidscentra werden gebombardeerd of moeten sluiten bij gebrek aan brandstof, medicijnen en elektriciteit.

Het drinkbaar water raakt op. Wanneer Israël klaar is met zijn verschroeide-aardecampagne zal Gaza onbewoonbaar zijn. De verschroeide aarde is een tactiek die de nazi’s geregeld gebruikten wanneer ze op gewapend verzet stootten, zoals in het getto van Warschau en later in Warschau zelf. Wanneer Israël klaar is, zal Gaza, of tenminste het Gaza dat we kenden, niet meer bestaan.

Niet alleen de tactiek, maar ook de retoriek is dezelfde. Er wordt naar Palestijnen verwezen als dieren, beesten, nazi’s. Ze hebben geen recht van bestaan. Hun kinderen hebben geen recht van bestaan. Ze moeten van de aardbol worden geveegd.

De verwrongen tronie die het kolonialistische Israël laat zien is de onze.

Het zit in ons DNA⁴ om degenen wier land we stelen, wier grondstoffen we plunderen en wier arbeid we uitbuiten uiteindelijk uit te roeien. Vraag maar aan de inheemse Amerikanen. Vraag maar aan de Indiërs. De Congolezen. De Kikuyu van Kenia.

Vraag maar aan de Herero van Namibië, die zoals de Palestijnen van Gaza werden neergeschoten en naar concentratiekampen in de woestijn gedreven, waar tachtigduizend van hen stierven van honger en ziekte. Vraag maar aan de Irakezen, de Afghanen, de Syriërs, de Koerden, de Libiërs. Vraag maar aan inheemse volkeren waar ook ter wereld. Ze kénnen ons.

De verwrongen tronie die het kolonialistische Israël laat zien is de onze. Wij veinzen het tegendeel. We dichten onszelf deugden en beschavingseigenschappen toe, net als Israël, die een schrale rechtvaardiging zijn om een bezet en belegerd volk van zijn rechten te beroven, zijn land in te palmen en het door middel van langdurige gevangenneming, foltering, vernedering, gedwongen armoede en moord onderworpen te houden.

Ons verleden, ook ons recente verleden in het Midden-Oosten, steunt op het onderwerpen of uitroeien van de ‘inferieure’ rassen van de aarde. Die ‘inferieure’ rassen geven we namen die het kwaad verpersoonlijken. ISIS. Al Qaeda. Hezbollah. Hamas.

We gebruiken racistische scheldwoorden om hen te ontmenselijken. ‘Hadji’, ‘zandneger’, alibaba’, ‘strontraper’ … En vervolgens, omdat zij de verpersoonlijking van het kwaad zijn, omdat zij minder dan menselijk zijn, voelen we ons gemachtigd om, in de woorden van Nissim Vaturi, parlementslid voor de regerende Likoedpartij, “de Gazastrook van de aardbodem te vegen”.

Naftali Bennett, gewezen eerste minister van Israël, zei op 12 oktober in een interview met Sky Net: “Wij vechten tegen nazi’s”, m.a.w. tegen het absolute kwaad.

Om hier niet voor onder te doen beschreef eerste minister Benjamin Netanyahu in een persconferentie met de Duitse kanselier Olaf Scholz Hamas als ‘de nieuwe nazi’s’.

Denk eens even. Een volk zit al zestien jaar opgesloten in het grootste concentratiekamp ter wereld, wordt water, voedsel, brandstof en geneesmiddelen ontzegd, heeft geen leger, geen luchtmacht, geen zeemacht, geen gemechaniseerde eenheden, geen artillerie, geen commandovoering en geen raketsystemen, wordt [afgeslacht] en [uitgehongerd] door een van de meest geavanceerde legers ter wereld, en zij zijn de nazi’s?

Hier is anders wel een historische analogie. Maar niet een die Bennett, Netanyahu of een andere Israëlische leider willen erkennen.

Als degenen die bezet worden zich niet willen onderwerpen, als ze zich blijven verzetten, laten we alle schone schijn van onze ‘beschavingszending’ varen en ontketenen we, net als in Gaza, een orgie van slachting en vernietiging. We worden dronken van geweld.

In Gaza onthullen wij de fundamentele waarheid over onze westerse beschaving: dat wij de meest meedogenloze en meest efficiënte moordenaars ter wereld zijn.

Dat geweld maakt ons krankzinnig. We doden met roekeloze wreedheid. Wij worden de beesten die we de onderdrukten beschuldigen te zijn. We leggen de leugen bloot van onze zo geroemde morele superioriteit.

We onthullen de fundamentele waarheid over onze westerse beschaving: dat wij de meest meedogenloze en efficiëntste moordenaars ter wereld zijn. Alleen daardoor domineren wij de ‘ellendelingen der aarde’. Het heeft niets met democratie of vrijheid te maken. Dat zijn rechten waarvan het nooit ons plan was om de onderdrukten die te gunnen.

Dit is de ultieme tragische ironie. Zij die ooit tegen genocide beschermd hadden moeten worden begaan nu zelf genocide.

“Eer, recht, mededogen en vrijheid zijn ideeën waar geen mens zich toe bekeert,” schreef Joseph Conrad, de auteur van Heart of Darkness. “Er zijn alleen mensen, die gespeend van kennis, begrip of gevoelens zichzelf vergiftigen met woorden, die woorden nazeggen, ze naschreeuwen en zich verbeelden dat ze erin geloven, terwijl ze in niets anders geloven dan in winst, eigen voordeel en eigen voldoening.”

Genocide zit in het hart van het westerse kapitalisme. Het is niet uniek voor Israël. Het is niet uniek voor de nazi’s. Het is de bouwsteen van de westerse overheersing. De voorstanders van ‘humanitaire interventies’, die volhouden dat we andere landen moeten bombarderen en bezetten omdat wij de goedheid belichamen – hoewel ze een militaire interventie alleen aanmoedigen als die wordt gezien als in ons nationaal belang – zijn nuttige idioten van de oorlogsmachine en de wereldwijde imperialisten.

Genocide zit in het hart van het westerse kapitalisme. Het is niet uniek voor Israël. Het is niet uniek voor de nazi’s. Het is de bouwsteen van de westerse overheersing.

Ze leven in een sprookjeswereld à la Alice in Wonderland, waarin het bloed dat wij doen stromen de wereld tot een mooiere en gelukkiger plek maakt. Zij zijn het glimlachende gezicht van de genocide. Je ziet ze op je schermen. Je hoort ze hun pseudomoraal spuien in het Witte Huis en het Congres. Ze zijn altijd fout. En ze gaan nooit weg.

Wij worden misschien misleid door onze eigen leugens, maar het grootste deel van de wereld ziet ons, en Israël, helder. Zij hebben onze neigingen, godgeklaagde hypocrisie en zelfingenomenheid door.

Zij zien hoe de Palestijnen, machteloos als ze zijn en bijna zonder vrienden, gedwongen te leven in smerige vluchtelingenkampen of in de diaspora, hun thuisland ontzegd en eindeloos vervolgd, het lot ondergaan dat ooit was weggelegd voor de Joden.

Dit is wellicht de ultieme tragische ironie. Zij die ooit tegen genocide beschermd hadden moeten worden begaan nu zelf genocide.

Het artikel Exterminate all the Brutes van Chris Hedges werd vertaald door Hilde Baccarne.

Notes van de vertaaldesk: