Sinds 1 juli 2023 zijn migranten zonder papieren, die voor Emmaus gemeenschapen in Rijsel werken, in staking. Ze protesteren tegen de feitelijke slavernij die hen wordt opgelegd en het feit dat de belofte op regularisatie niet is nagekomen. Hun strijd brengt de praktijken van de ‘humanitaire industrie’ pijnlijk in beeld.
De staking begon in ‘Halte Saint-Jean’, maar op 22 augustus sloten de migranten zonder papieren van ‘Grande-Synthe’, eveneens in Rijsel, zich aan bij de staking. Het is een staking tot de finish. In totaal zijn er nu ongeveer 60 vastbesloten actievoerders.
De Emmaus-gemeenschap in Rijsel
De internationale Emmaus beweging bestaat uit “woonwerkgemeenschappen die in hun onderhoud voorzien door kringloopbedrijven op te zetten en hierin te werken. Met de opbrengst van deze bedrijven worden ook vluchtelingen, armoeden en daklozen geholpen”.
Wat er in de Emmaus gemeenschappen gebeurt staat haaks op deze idealen van de stichter Abbé Pierre. Hij zou bedroefd zijn indien hij de uitbuiting, de racistische opmerkingen, de vernederende houdingen, de intimidaties, en de bedreigingen zou vernemen.
Abbé Pierre, stichter van de Emmaus-gemeenschappen. Foto: Wim van Rossem, Wikimedia Commons / CC0 1.0
Er moet op worden gewezen dat in 2021 de Franse Emmaus gemeenschappen ongeveer 70 miljoen euro aan subsidies ontvingen van de staat en lokale overheden en dat ze profiteren van een belastingvrijstelling van 75 procent op donaties.
De nationale voorzitter van Emmaus is dezelfde die een bloedbad aanrichtte in de openbare ziekenhuizen in de regio Parijs
Goed om weten is dat de nationale voorzitter niemand minder is dan Martin Hirsh. Dat is dezelfde persoon die door voormalig president Nicolas Sarkozy benoemd werd tot directeur-generaal van de Assistance Publique-Hôpitaux de Paris (AP-HP). Met dat mandaat richtte hij een bloedbad aan in de openbare ziekenhuizen in de regio Parijs.
De hele zaak toont aan tot welke toestanden het kan leiden als een ‘humanitaire industrie’ zich moet waarmaken binnen een kapitalistische logica.
Onmenselijke behandeling
De behandeling van de mensen is gewoon onmenselijk. Door de band werken deze migrantenarbeiders 40 uur per week voor 150 euro per maand. En daar moeten de huisvestingskosten nog worden van afgetrokken.
De ervaring van Mouloud spreekt boekdelen. Hij is een gehandicapte arbeider en loopt rond op een kruk. De hele dag repareert hij wasmachines in de werkplaats, brengt ze naar de winkel en krijgt hiervoor een schamele 9 euro per dag. Dit jaar heeft hij recht op welgeteld één week zomervakantie in oktober.
Noch schrijnender is het lot van de vrouwen omdat zij ook nog eens de zware last hebben om hun kinderen zo goed mogelijk op te voeden en te beschermen. In de gemeenschappen verblijven 15 kinderen. Eén zwangere vrouw werd gedwongen om te werken tot op de dag dat ze beviel, en diende dan met de bus naar het ziekenhuis te gaan.
Drie dagen na de bevalling had deze moeder geen andere keuze dan weer aan het werk te gaan met haar baby op haar rug
Uiteraard is er geen zwangerschapsverlof, laat staan ziekteverlof. Drie dagen na de bevalling had deze moeder geen andere keuze dan weer aan het werk te gaan met haar baby op haar rug. Er was geen crèche voor haar. Ze kon er ook geen betalen.
Deze strijd, waarvan zij een essentieel onderdeel zijn, is voor de vrouwen van de Halte Saint-Jean een kwestie van waardigheid en bevrijding. Hun strijd is ook een feministische strijd, een strijd van alle werkende vrouwen.
Steun van de vakbond
Het verzet kwam deze zomer op gang met duidelijke eisen. Ze willen fatsoenlijke salarissen op basis van het minimumloon en loonstrookjes die bewijzen dat de migranten ingeschreven staan om aldus hun regularisatie te kunnen verkrijgen.
Ze eisen de naleving van de wetgeving inzake werktijden en betaalde vakantiedagen. Daarnaast willen ze de erkenning en betaling van werkongevallen.
Ze vragen een verbetering van de werkomstandigheden, waarbij rekening wordt gehouden met de capaciteiten van elk individu. Ze vragen elementair respect, er moet een einde komen aan racistische opmerkingen en vernederende houdingen.
Ze willen ten slotte de vervanging van de huidige directeur, de intimidatie en bedreigingen moeten namelijk direct ophouden.
Foto: Lutte Ouvrière
Belangrijk is dat de beweging onmiddellijk de steun kreeg van de ‘Union départementale des syndicats CGT du Nord’. CGT is een van de grote vakbonden van Frankrijk.
De actievoerders, hun sympathisanten en de plaatselijke CGT organiseerden een betoging op 4 juli 2023, waar enkele tientallen mensen aanwezig waren. Die actie kreeg aandacht in de plaatselijke media.
Ten slotte startte het parket van Lille al in mei van dit jaar een vooronderzoek naar de beschuldigingen van zwartwerk en mensenhandel. Hoever het staat met het onderzoek is niet bekend.
De beweging verdient ook steun vanuit België
Deze beweging is zo goed als niet gekend in België maar verdient onze steun. Zeker vanuit de regio Kortrijk, die nauw verbonden is met de regio Rijsel-Roubaix-Tourcoing.
Via deze link kan kan men contact opnemen met de CGT van Rijsel.
Bronnen:
CGT59; Boulevard Voltaire; BFM Lillie.
Lees ook:
Luc Cortebeeck over de zaak Borealis: “Ik had zoiets nooit in ons land verwacht”
De documentaire over het Borealis-schandaal kan je hier bekijken.
