Mijn moedertaal is maffioos. Ze speelt aldoor Russische roulette

met teruggenomen woorden.

Een kans op zes

dat wat ik ongezouten, messcherp zeg

mij daarna zelf doorboort, mijn hersens eventjes herleidt

tot gortepap vol klonters onrust.

Ach, eens gezegd blijft toch

gezegd. Je kunt de pitbulls terugroepen maar niet

de beten door hen

veroorzaakt.

Zij is mijn gangstermatrone, mijn Nederlands, la mia mamma Camora

die omerta eist over haar

vernietigingsvermogen (alleen dit vers is

al verraad). Zij kan eenieder doen verdwijnen

in een genoeg herhaald, als in een eindeloos opgerold tapijt

‘mooier dan jij toch’, ‘kansarm’ of ‘laagopgeleid’, illegaal-

marginaal’. Moesten wij maar sterker zijn? Of om haar genade vragen

door haar ‘zegelring’ tekussen

in haar laatste deel van 80 grams crèmekleurig

papier? Probeer het maar eens zonder ook

‘zegelrecht’, ‘zegelstaart’, ‘zegellood’, ‘zegelpers’

aan je lippen.

(c) Ruth Lasters