Foto: Miel Pieters, Wikimedia Commons / CC BY-SA 2.0 (More information about the rights of this work, see below article)
Opinie - Sara De Mulder

‘Als het niet over confederalisme gaat moet je De Wever niet bellen’

dinsdag 2 augustus 2022 19:12
Spread the love

 

“Ik hoor vaak: hoe ga je het confederalisme realiseren? Ik wil graag de vraag omdraaien; hoe ga je nog een Belgische regering maken als de Vlaming een duidelijke keuze maakt (lees voor N-VA stemt in 2024).” Aan het woord is N-VA-voorzitter Bart De Wever tijdens een recente uitzending van Villa Politica.

Voor mij is het zo klaar als een klontje. Net als andere compromisloze demagogen die de laatste jaren hun land linea recta naar de afgrond brachten, leidt De Wever aan het Boris Johnson-syndroom. Gratuit sturen dit soort mensen simplistische, populistische prietpraat de wereld in, met slechts één oogmerk: het electoraal gewin. Nooit beantwoorden ze die ene prangende en volkomen terechte vraag naar hoe die ideeën dan in de praktijk volgens hen gerealiseerd zullen worden. Politiek gezien is er niets makkelijker. Dat mensen daar nog te vaak intrappen en dat dit kan resulteren in een politieke patstelling, omdat er naast die onuitgewerkte ‘breinscheet’ geen effectief plan is, daar denken de Johnsons en De Wevers niet verder over na.

Integendeel, ze draaien de vraag om. Wel laten we die omgekeerde vraag dan even beantwoorden. België is een land met een federale regering en 11 miljoen inwoners, drie officiële landstalen en dat allemaal op een piepkleine oppervlakte.

Annaloog met het mestoverschot, hebben we sinds het systematisch opsplitsen van bevoegdheden een chronisch teveel aan ministers, parlementen en al de onnodige rompslomp die dit politieke circus met zich meebrengt. Bovendien kost het handenvol zuurverdiend geld van Vlamingen, Walen en Brusselaars samen. Geen enkele van al die burgers heeft gevraagd om een systematische vervetting van het politieke bestel of daar ook maar enig baat bij gehad. Het laatste wat de kiezer wenst, is een confederalistische staat die ons nog meer geld gaat kosten. Want bij elke staatshervorming stijgt het aantal politieke paraplu’s dat bijna dagelijks de lucht in gaat exponentieel. Volkomen onverklaarbaar met een jaarlijks toenemend neerslagtekort en de ene hittegolf na de andere.

In plaats van bevoegdheden nog verder op te splitsen, is er dringend nood aan herfederalisering van een heleboel departementen waaronder gezondheidszorg, milieu en mobiliteit. Crisis na crisis worden we met onze neuzen zo hard op dit feit gedrukt, dat het verbazingwekkend is dat we niet stilaan collectief op mopshondjes beginnen te lijken.

Steeds vaker blijken politici geen antwoord te kunnen bieden op de echte drama’s die ons overkomen en ons in de (nabije) toekomst te wachten staan. Om toch minstens de schijn van relevantie hoog te houden, focust men zich op onzinnige details en zelf geënsceneerde symbool-dossiertjes. Er wordt niet structureel opgetreden noch geïnvesteerd bij de dalende kwaliteit van ouderenzorg of dode kinderen in de crèches maar hooguit een onderzoekscommissie ingesteld die dan aantoont wat we al lang weten, zonder gevolg.

Onderwijs waar de marktwerking haar vernietigende kracht ondertussen zonder restricties botviert, scoort dag na dag slechter, terwijl leerkrachten verzuipen in allerhande taken die vroeger door ouders en de samenleving werden opgevangen. Ouders die met twee moeten gaan werken om het dak boven hun hoofd te behouden, omdat partijen als N-VA zonder scrupules hun exuberante partijdotaties (niet eens stiekem) investeren in vastgoed. Zo ontwrichten ze moedwillig de marktwerking, met recente klap op de Vlaamse vuurpijl een N-VA-minister (in Vlaanderen doen we alles corrupter) die doodleuk de door de belastingbetaler betaalde budgetten voor de bouw van sociale woningen, doorsluist naar projectontwikkelaars. Een jong gezin met twee fulltime werkende ouders kan amper een tweeslaapkamerappartement betalen, laat staan een gezond ruim huis met tuin in een straat waar er eventueel nog een boom staat om de oververhitte boel wat te verkoelen.

Mobiliteit is geen kwestie van regio’s maar van nationale politiek, meer nog van internationale politiek. Decennia lang lieten alle overheden op dit continent na om de subsidies voor de luchtvaart te herkanaliseren naar de uitbouw van een internationaal spoornetwerk. Treinen komen niet op tijd, verkeersknooppunten zijn enkel grotere knopen geworden, fietsostrades nagenoeg onbestaande.

We zitten volop in een klimaatcrisis. De factuur van de vorige overstromingen is afgeklokt op net geen 3 miljard en het gaat hier hooguit over een handvol getroffen dorpen.

Rechtse splits-populisten gaan er prat op dat de burger de “krankzinnige” groene milieumaatregelen niet zal betalen. Maar wel die drie miljard en al wat nog volgt dan, omdat we liever niets doen? De boel overlaten aan de zo geliefde vrije markt en individuele verzekeringen zal alvast niet lukken. De ene bank na de andere stoot haar verzekeringsportefeuilles af, omdat zij maar al te goed weten dat verzekeren met dit non-beleid, geen rotte euro winst meer zal opleveren.

Corona was een momentum, mensen merkten hoe het anders kon. Ondertussen is het verplicht thuiswerken alweer afgeschaft en staan we met zijn allen in onze eigen stank, in de brandende zon en met de airco aan, uren te verspillen in de file. Wat in andere Europese landen simpelweg normaal is, wordt hier door de vrienden van VOKA, UNIZO en AGORIA unilateraal afgeschoten. Eenzijdig ja, want hoeveel werkgevers telt dit land nu eigenlijk? Stel dat ze 10 procent van de bevolking zouden uitmaken? Kan iemand mij dan een voorbeeld geven van waar in godsnaam op de planeet er nog een werkende democratie is waar 10 procent bepaalt hoe we werken en leven?

Wannabe dictators neem je best serieus, want in een handomdraai verplaatsen ze het debat van cruciale zaken naar irrelevante topics. Anders gezegd, een idioot brengt je eerst naar zijn niveau en verslaat je dan door ervaring. Trap niet in deze val. Met iemand die niet bereid is tot compromissen, hoef je ook niet te onderhandelen. Het beste wat alle andere partijen kunnen doen, is één keer heel duidelijk stellen dat confederalisme er niet zal komen, om er daarna vooral over te zwijgen.

De burgers in dit land hebben geen behoefte meer aan debiele symbooldossiers als Brussel-Halle-Vilvoorde (wat uitdraaide op een dikke vette miskleun en dan vooral voor de Vlamingen) als afleiding voor een falend beleid op de vlakken die er wel toe doen.

Dit land heeft geen nood aan verdere versnippering. Dit land heeft nood aan 1 minister per bevoegdheid, rechtstreeks verkozen door alle burgers die potentieel het slachtoffer kunnen zijn van diens wanbeleid. Dit land heeft nood aan politici die hun verantwoordelijkheid nemen en opstappen als ze falen. Dit land heeft nood aan politici die niet omkoopbaar zijn met flirtberichtjes, geld, draaideurpostjes of vieze filmpjes. Dit land heeft nood aan een grote opkuisbeurt wat lobby- en kleine belangenverenigingen betreft.

De enige die mogen en moeten beslissen, zijn degenen die rechtstreeks door het volk verkozen zijn en die na iedere regeerperiode met open vizier de kiezer opnieuw tegemoet treden om daar beoordeeld te worden, alle kiezers. Niet de partijvoorzitters, niet de fracties, niet VOKA of Uber, maar diegenen die uit het volk, onder het volk en door het volk verkozen worden om te bepalen waar ons geld naartoe moet gaan om ons het best mogelijke leven te geven en een leefbare toekomst voor onze kinderen. Dus, als het niet over confederalisme gaat, hoeft men De Wever niet te bellen? Strak plan en exact wat andere partijen horen te doen, hem vooral nooit meer bellen!

 

Sara De Mulder is kernlid van Liberales, onafhankelijke denktank binnen de Liberale Beweging.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!