De fantastische verhalen over herstel en wederopbouw zijn al jaren geleden uitgedacht als onderdeel van verschillende “hervormingsplannen” voor Oekraïne.

Door Laura Ruggeri, 23/2/2023
Oorspronkelijke titel: “Marketing Ukraine’s Reconstruction to Fuel the War”

Onmiddellijk na de start van de russische militaire operatie in Oekraïne bespraken belangrijke spelers in de coalitie die Oekraïne steunde, evenals transatlantische financiële instellingen en denktanks, de wederopbouw van Oekraïne. Ze kaderden het steevast als een historische kans voor het land dat als een feniks uit de as zou herrijzen. Oekraïne zou een baken van vrijheid en democratie worden, een rechtsstaat, een getuigenis van ‘Build Back Better‘, een groene en digitale economie die een succesverhaal zou worden. Het land zou meteen verschillende stadia van economische en gouvernementele ontwikkeling overslaan en zijn economische groei zou gelijk zijn aan de naoorlogse bloei van Duitsland. Het is niet verwonderlijk dat in deze context de meer recente en veel minder inspirerende voorbeelden van de door het Westen geleide ‘wederopbouw’ in Irak, Libië en Afghanistan niet ter sprake komen.

De snelheid waarmee deze fantastische verhalen over herstel en wederopbouw naar boven kwamen, zou niemand moeten verbazen: ze waren immers al jaren eerder verzonnen als onderdeel van verschillende ‘hervormingsplannen’ voor Oekraïne. Je zou kunnen zeggen dat ze een onlosmakelijk onderdeel zijn van de algemene strategie van deze proxy-oorlog tegen Rusland en dat de verhalenvertellers direct of indirect verbonden zijn met regeringen en lobby’s die betrokken zijn bij zowel de vernietiging van Oekraïne als de Oekraïneisering van Europa. Deze strategie heeft als einddoel het militariseren en het plunderen van de Oude Wereld en er de volledige controle over te verwerven.

Het lijdt weinig twijfel dat Oekraïne opnieuw moet worden opgebouwd zodra de oorlog uiteindelijk voorbij zal zijn, maar ‘vernietiging’ en ‘wederopbouw’ betekenen verschillende dingen voor verschillende mensen in verschillende contexten.

Er is bijvoorbeeld een sterke onenigheid over wat ‘vernietiging’ precies inhoudt, wanneer die ‘vernietiging’ van Oekraïne begon en wie daarvoor de schuld zou moeten krijgen. Het semantische veld is, net als de geschiedenis, een gebied dat vatbaar is voor meningsverschillen.

Wie die oekraïense geschiedenis zonder ideologische vooroordelen en met een beetje intellectuele eerlijkheid heeft gevolgd, weet dat Oekraïne ten tijde van de ontbinding van de USSR een economische grootmacht was: de derde industriële macht van de Sovjet-Unie, na Rusland en Wit-Rusland en tevens zijn graanschuur. De Sovjetrepubliek had ruimtevaart-, auto- en staalindustrieën, goed ontwikkelde mijnbouw-, machinebouw- en landbouwsectoren, nucleaire, olieraffinage- en petrochemische fabrieken, toerisme en commerciële infrastructuur en de grootste scheepswerven in de USSR.

Stappen langs een continuüm van vernietiging

Sinds de onafhankelijkheid in 1991 is het BBP van Oekraïne achtergebleven op het niveau ten tijde van de Sovjets, de industrie verkommerde en de bevolking daalde met ongeveer 14,5 miljoen mensen in 30 jaar als gevolg van emigratie en het laagste geboortecijfer in Europa. Oekraïne is ook de op twee na grootste IMF-schuldenaar en het armste land van Europa geworden. Deze negatieve cijfers kunnen niet uitsluitend worden toegeschreven aan de systematische en duizelingwekkende corruptie in Oekraïne zelf; de corrupte netwerken die Oekraïne leegzuigen zijn echt transnationaal.

Oekraïne was het doelwit van twee door de VS gefinancierde kleurenrevoluties die leidden tot regimeverandering en burgeroorlog. De banden met zijn grootste economische partner, Rusland werden hardhandig doorgeknipt. Zijn geschiedenis werd uitgewist en herschreven, neoliberale recepten vernietigden zijn economische en sociale structuur en leidden tot een neokoloniale vorm van bestuur.

Oekraïne trad in 2009 toe tot het snode Eastern Partnership van Europa (1) en wemelt sinds zijn onafhankelijkheid van westerse NGO’s, en economische en politieke adviseurs. De gevangenschap en de contractuele onderworpenheid van het land aan westerse belangen werd gebetonneerd nadat de laatste oekraïense regering die bezwaar maakte tegen de harde voorwaarden van het IMF, werd omvergeworpen in een door de VS gesponsorde staatsgreep in 2014.

Op 10 december 2013 verklaarde de oekraïense president Viktor Janoekovitsj dat de door het IMF gestelde voorwaarden voor de goedkeuring van een lening onaanvaardbaar waren: “Ik had een gesprek met de Amerikaanse vicepresident Joe Biden, die me vertelde dat de kwestie van de IMF-lening bijna opgelost was, maar ik vertelde hem dat als de voorwaarden gelijk bleven, we dergelijke leningen niet nodig hadden“. Vervolgens brak hij de onderhandelingen met het IMF af en wendde hij zich tot Rusland voor financiële hulp. Het was verstandig om dat te doen, maar het kwam hem duur te staan. Je kunt de ketenen van de IMF-schuld niet ongestraft doorbreken: deze geldschieter in nood legt niet alleen zijn gebruikelijke schoktherapie van bezuinigingen, deregulering en privatisering op, zodat de aasgieren kunnen neerstorten, hij bevordert en beschermt ook de Amerikaanse belangen.

Als degenen die een land hebben vernietigd mogen worden betrokken bij de wederopbouw, dan zal de wederopbouw onvermijdelijk slechts een punt zijn in het continuüm van verovering, bezetting en plundering, maar met een betere optiek. Vernietiging produceert een schone lei waarop de bezetter dan zijn eigen regels kan schrijven: “Roven, moorden en plunderen noemen ze met valse namen een rijk, en, waar ze een woestenij maken, noemen ze het vrede“. Tacitus kende zowel de realiteit als de spin van het Romeinse imperialisme. Je kunt je alleen maar afvragen of degenen die praten over ‘wederopbouw’, ‘herstel’, ‘hervorming’, ‘op regels gebaseerde orde’, ‘reset’ of eender welk buzzwoord dat op dit moment in de mode is, zich bewust zijn van de brute realiteit of dat zij echt hun eigen propaganda geloven. In ieder geval beloven ze een toekomstig utopia waarvoor het waard is om te doden en te sterven.

Het westerse kapitalisme heeft zijn eigen seculiere eschatologie gecreëerd, waarbij de belofte van het eeuwige leven na de dood vervangen is door de hoop op een betere wereld in de toekomst, waardoor verwachtingen worden gewekt die nooit worden waargemaakt. Het kapitalisme is niet in staat om zijn groeiende tegenstellingen in het heden op te lossen en stelt de oplossing uit naar de toekomst. De beloofde utopie, ingebed in zowel het milieu- als het technologische discours, is een poging om de aandacht af te leiden van de destructieve neigingen die inherent zijn aan het kapitalisme, dat andermaal zijn toevlucht heeft genomen tot oorlog en uitgebreide militaire budgetten om zichzelf uit zijn systemische crises te trekken. Oorlogen, met hun cycli van vernietiging en wederopbouw, bieden een kritieke economische stimulans tegenover stagnatie in het Westen, en een uitlaatklep voor overgeaccumuleerd kapitaal. Het zwaartepunt van de economie is verschoven naar Azië, een markt waar de VS te maken hebben met zware concurrentie van China. Naarmate de Amerikaanse hegemonie afneemt, staan de westerse elites voor de keuze om de oude hegemoon te ondersteunen of een regeling te zoeken met opkomende machten, een optie die niet alleen hun macht en buitensporige winsten zou verminderen, maar ook de achteruitgang van de VS zou versnellen.

Aangezien de militaire macht en de invloed van de VS op de wereldeconomie al lang met elkaar verweven zijn en het verliezen van de één het verlies van de ander zou versnellen, hebben de VS de greep op hun vazallen verstevigd, hun hegemoniale ambities verdubbeld en geven ze zich liever over aan grandioze en gevaarlijke fantasieën dan de opkomst van een multipolaire realiteit te accepteren. Fantasieën kunnen geen echte groei opleveren, maar ze helpen wel het marktsentiment te manipuleren, en daarom investeert Het Imperium een aanzienlijk deel van zijn middelen in het koloniseren van de geesten en het controleren van zijn narratieven.

De taak van degenen die tegelijkertijd ‘vernietiging’ en ‘wederopbouw’ plannen, is om de cognitieve dissonantie tussen de huidige ellende en de rooskleurige manifestaties van een stralende toekomst te verminderen.

“Oorlog is vrede. Slavernij is vrijheid. Onwetendheid is kracht”

Bij het verkopen van een oorlog zijn alle hens aan dek nodig en daarom zijn denktanks en marketingspecialisten er vanaf het begin bij betrokken. Ze genereren verhalen die de discursieve ruimte helpen vormgeven, een indruk van universele steun voor Oekraïne opbouwen, gespreksonderwerpen en versies van de waarheid aanbieden aan zowel politici als de media. Ze moeten oekraïners motiveren om te blijven vechten en europese vazallen om de oorlog te blijven financieren en Oekraïne te bewapenen, ongeacht de verschrikkelijke menselijke en economische verliezen die ze lijden.

Als diegenen die de tot nu toe gehouden conferenties voor de wederopbouw hebben georganiseerd en bijgewoond nooit over vrede hebben gesproken, komt dat ook omdat de mogelijkheid van vredesonderhandelingen met Rusland performatief en normatief is uitgesloten van het westerse discours. De laatste keer dat westerse leiders beweerden dat ze vrede wilden in Oekraïne, logen ze. Zoals we nu weten, werden de Minsk-akkoorden ondertekend door Angela Merkel en François Hollande, alleen om tijd te winnen voor Kiev om zich voor te bereiden op oorlog.

De EU was zo toegewijd aan vrede dat ze in 2021 de zuiver orwelliaanse European Peace Facility (Europese Vredesfaciliteit, EPF) (2) oprichtte om militaire operaties te financieren en militair materieel en training te verstrekken aan niet nader genoemde EU-partners – Oekraïne kon toen nog niet openlijk worden genoemd. Het fonds, ter waarde van 5 miljard Euro, werd voor een periode van zeven jaar buiten de begroting gefinancierd.

Toen Volodymyr Zelensky in oktober 2022 een bizar decreet ondertekende dat gesprekken met de huidige russische leiding verbood, formaliseerde hij simpelweg iets dat al een dogma was geworden onder zijn opperbazen. Een half jaar eerder, in april, ging Boris Johnson naar Kiev om Zelensky onder druk te zetten om de vredesonderhandelingen met Rusland af te breken, omdat de twee partijen tijdens de besprekingen in Istanbul een minuscule vooruitgang leken te hebben geboekt. In maart werd Denis Kireev, een lid van de oekraïense delegatie die in februari had deelgenomen aan de vredesbesprekingen in Wit-Rusland, afgemaakt door de veiligheidsdienst van zijn land. De Israëlische premier Naftali Bennet, die ook had geprobeerd te bemiddelen bij een vredesovereenkomst tussen Rusland en Oekraïne, onthulde hoe de Anglo-Amerikanen, met opnieuw Boris Johnson in de rol van grootste bullebak, zijn inspanningen blokkeerden. Voorstanders van de vrede, waaronder Roger Waters, de voormalige frontman van Pink Floyd, werden toegevoegd aan de beruchte Mirotvorets online database. Diegenen die profiteren van oorlog en Rusland willen verzwakken, zullen er alles aan doen om vredesbesprekingen te voorkomen.

Terwijl Europeanen worstelen met de stijgende kosten van een Amerikaanse proxy-oorlog op hun continent, hebben ze een compenserende fantasie nodig om het absurde idee te ondersteunen dat een vredesregeling in Oekraïne hun veiligheid zou bedreigen en niet in hun belang zou zijn. Verhalen over wederopbouw, naadloos verweven met waanideeën over de overwinning van Oekraïne, stellen de transatlantische oorlogspartij in staat zichzelf te presenteren als een kracht ten goede en een bron van toekomstige groei. De marketeers van de wederopbouw hebben op agressieve wijze geprobeerd het discours te beheersen door de vredestichters uit te schakelen, en daartoe moesten zij het argument versterken dat oorlog niet voorkomen of gestopt kon worden.

In maart 2022, minder dan een maand nadat russische troepen de oekraïense grens waren overgestoken, publiceerde het Center for Strategic and International Studies (CSIS), een van de favoriete denktanks van het Amerikaanse militair-industriële inlichtingencomplex, een bizar artikel met de titel “Rebuilding Ukraine after the War” (Oekraïne heropbouwen na de oorlog) (3). De auteur vergeleek de verwoesting van de oekraïense infrastructuur met een ‘natuurramp’ zoals de orkaan die Puerto Rico in 2017 verwoestte, en voerde aan dat: “wederopbouw een kans zou bieden “om fouten uit het verleden te verbeteren”, en de weg zou vrijmaken voor een stralende toekomst, een techno-utopia zo ordelijk, schoon en groen als een architectonische weergave.

Door oorlog te omschrijven als een natuurramp, in plaats van een door de mens veroorzaakte ramp, zouden diegenen die Oekraïne hebben gemilitariseerd en alle vredesakkoorden hebben gesaboteerd, elke serieuze discussie over de oorzaken van en mogelijke oplossingen voor dit conflict kunnen voorkomen. Als de oorlog in Oekraïne zo plotseling en onvermijdelijk was als een orkaan, dan zou het zinloos zijn om er een andere verklaring voor te zoeken dan “Poetin is gek/bloeddorstig/slecht…” of “Rusland is een imperialistisch land”.

De daaropvolgende verwoesting werd onmiddellijk door de westerse media gekaderd als het resultaat van de aangeboren honger van de russische strijdkrachten naar moedwillige vernietiging – in het Westen zijn nazi-tropen weer in de mode en kunnen russische soldaten met totale straffeloosheid worden omschreven als “barbaarse aziatische hordes”. Strak gecontroleerde nieuwsuitzendingen zorgden ervoor dat het westerse publiek nooit zou horen over de vernietiging van woonwijken…” en de rol die oekraïense nationalisten daarin spelen door hun schietposities te kiezen, gepantserde voertuigen uit te zetten, en artilleriestukken en MLRS te verbergen in dichtbevolkte gebieden en aldus burgers als menselijk schild te gebruiken. Niks natuurlijk aan. Nog minder natuurlijk was het uitbreken van deze oorlog, tenzij je de uitbreiding van de NAVO en de geopolitieke doelen van de VS beschouwt als onderdeel van een goddelijk plan. Let wel, sommigen doen dit echt en noemen het zelfs “manifest destiny” (onmiskenbare lotsbestemming / voorbestemming).

CSIS kwam met argumenten en plannen die later zouden worden uitgebreid op conferenties over de wederopbouw van Oekraïne. “Nadenken over herstel betekent een toekomst na een conflict voorstellen, en dat houdt verband met een tweeledige boodschap van hoop en de noodzaak om te blijven vechten.” Die dubbele boodschap, voortdurend versterkt door westerse opiniemakers, is voornamelijk gericht tot degenen die gerustgesteld moeten worden dat ze zullen profiteren van de escalatie van dit conflict, ongeacht de huidige verliezen. En dat omvat een veelheid aan belanghebbenden, zowel in de NAVO-landen als in Oekraïne.

Oekraïne voorbereiden op oorlog en het netwerk van zijn aanhangers uitbreiden

Er zijn verschillende antecedenten geweest voor recente conferenties waarin vertegenwoordigers van westerse regeringen, financiële instellingen en bedrijven manieren bespraken om Oekraïne “tot de laatste man” te laten vechten terwijl het werd gelokt met beloften van hervormingen en wederopbouw. Maar één springt eruit als een directe voorloper en het had alle kenmerken van een Britse beïnvloedingssoperatie.

Op 6 juli 2017 organiseerde het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken onder leiding van Boris Johnson de eerste Oekraïne Hervormingsconferentie in Londen. Leden van de oekraïense regering en para-regering, beruchte “vrienden van UK/raine” zoals Christya Freeland en andere rabiaat anglofiele russofoben, velen afkomstig uit de Baltische staten en Oost-Europa, waren in groten getale aanwezig. Hun aantal overtrof sterk de minder betrokken deelnemers. Met hun fanatieke propaganda probeerden ze deze laatsten te overtuigen, te radicaliseren en hen te rekruteren voor hun zaak. De kracht van conformiteit, beïnvloedbaarheid en normatieve sociale invloed zou ervoor zorgen dat voorheen gematigde deelnemers, aangetrokken zouden worden tot de extremistische mening van de meerderheid.

Het gestelde doel van deze conferentie was om politieke en financiële steun te zoeken voor het hervormingsplan van Oekraïne voor 2020 (4), een neoliberaal plan ontworpen om een meer winstgevende en minder onvoorspelbare omgeving te creëren voor westerse bedrijfsbelangen en tegelijkertijd de oekraïense bevolking en het oekraïense leger voor te bereiden op oorlog. Dit hervormingsplan voor de middellange termijn definieerde de belangrijkste doelstellingen en werkgebieden van de oekraïense regering voor 2017-2020 en vormde de basis voor de strategische plannen van ministeries en andere uitvoerende organen. Het was gebaseerd op privatisering van staatsbedrijven, deregulering, gerechterlijke hervormingen, amendementen op de arbeidswetgeving, hervormingen van de immobiliënmarkt, decentralisatie, gedwongen derussificatie, patriottisch onderwijs, transformatie van de strijdkrachten in een “modern en effectief leger in overeenstemming met de NAVO”-normen” door de militaire uitgaven te verhogen tot 6% van het BBP, en door integratie in de europese politieke, economische en juridische ruimte. Kortom, dit was een plan voor de volledige kaping van de economische, politieke en sociale instellingen van Oekraïne, de sloop van alles wat maar in de weg zou kunnen staan en de verdere militarisering van het land.

De conferentie diende ook andere doelen. De belangrijkste voorstanders van Anglo-Amerikaanse uitbreiding naar het oosten, die diep geïnvesteerd waren in Oekraïne, konden na de verkiezing van Donald Trump niet meer volledig vertrouwen op de Amerikaanse regering om hun agenda te bevorderen. Trump’s “America First” buitenlands beleid had de betrekkingen met NAVO-bondgenoten onder druk gezet en militaire hulp aan Oekraïne bevroren – wapenverkopen waren OK, gratis cadeautjes waren dat niet langer. Londen stond te popelen om de handen uit de mouwen te steken om ervoor te zorgen dat Oekraïne op koers bleef en bovenaan de trans-Atlantische agenda bleef staan. Door het voortouw te nemen bij het coördineren en strategiseren van steun voor Oekraïne, zag de Britse regering ook een kans om de Britse invloed te versterken, vooral in een tijd waarin de Brexit-onderhandelingen net waren begonnen en Londen vreesde haar invloed in Europa te verliezen. Britse elites waren vastbesloten ervoor te zorgen dat hun land “vooraan in de rij” zou staan bij het plunderen van de bezittingen en grondstoffen van Oekraïne.

De gok leek vruchten af te werpen: de volgende jaren groeide het aantal bezoekers aan de jaarlijkse conferentie, waaronder een groter aantal vertegenwoordigers van de Verenigde Staten, de NAVO, de OESO, de G7 en europese landen, de OVSE, de Raad van Europa, het IMF, de Europese Investeringsbank, de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling, en de Wereldbank.

Na de militaire interventie van Rusland in 2022 werd de “Ukraine Reform Conference” (URC) al snel omgedoopt tot “Ukraine Recovery Conference” (URC). Maar de continuïteit is opvallend duidelijk: acroniem, logo en bedrijfsimago bleven precies hetzelfde toen in juli 2022 de conferentie werd gehouden in Lugano, Zwitserland.

Het is niet verwonderlijk dat de Ukraine Recovery Conference in Lugano weinig meer bleek te zijn dan een PR-stunt. Er was wat gekibbel tussen deelnemers die streden om hun aandeel in eventuele toekomstige oorlogsbuit. Ze bood de kans aan de oekraïense premier Denys Shmygal, gesteund door Liz Truss, om te pleiten voor de inbeslagname van bevroren russische tegoeden om het wederopbouwproject van zijn land te financieren. De oproep van Shmygal bezorgde de zwitserse autoriteiten koude rillingen, omdat de inbeslagname van deze activa niet alleen in strijd zou zijn met de internationale rechtsregels en ze dus zou ondermijnen, het zou ook een dodelijke slag toebrengen aan de Zwitserse banksector.

Toenemende druk op Europa

Brookings, de Amerikaanse denktank die nauw betrokken was bij het ontwerp en de uitvoering van het oorspronkelijke Marshallplan voor de naoorlogse herontwikkeling van West-Europa, moest toegeven dat de conferentie van Lugano in juli “een gemiste kans was omdat de donorlanden geen voorbereidingen hadden gemaakt omtrent overeenkomsten over coördinatiemechanismen, een taakverdeling of noodzakelijke financieringsniveaus. Bovendien werden de Verenigde Staten niet vertegenwoordigd door functionarissen met een anciënniteit gelijkwaardig aan de europese vertegenwoordiging.” (5)

Een soortgelijke kritiek werd geuit door het Duitse Marshallfonds van de Verenigde Staten, een andere Amerikaanse denktank. GMF beweerde dat de Europese Commissie “noch het noodzakelijke politieke, noch het financiële gewicht” had om de wederopbouw te leiden. En het raadde af om een nieuw agentschap of gecentraliseerd trustfonds op te richten. In plaats daarvan stelde het voor dat de G7 en Oekraïne samen “een Amerikaan van wereldformaat” aanstellen als herstelcoördinator “omdat alleen de Verenigde Staten in staat zullen zijn om de benodigde wereldwijde coalitie samen te brengen en consensus te smeden tussen de partners van Oekraïne.” (6)

De Anglo-Amerikanen die de EU nodig hebben om de oorlog te financieren en masochistisch hun geopolitieke plannen te steunen, waren teleurgesteld dat de rijkste EU-landen niet het geld ophoestten dat ze verwachtten: in deze zwendel zijn Duitsland, Frankrijk en Italië de aangewezen dupes.

Als Oekraïne het lokaas is, is Europa de grote vis en de VS zouden er alles aan doen om hun doelen te bereiken: overredingstactieken escaleerden uiteindelijk in terrorisme, zoals blijkt uit de Nord Stream-sabotage.

Ondanks al hun toezeggingen om Oekraïne te helpen herstellen, leken degenen die deelnamen aan ‘Herstel/Wederopbouw’-conferenties gebonden aan een eed om nooit te pleiten voor vredesonderhandelingen met Rusland. Maar is vrede dan geen noodzakelijke voorwaarde voor herstel? Nou, het hangt ervan af wat we bedoelen met herstel.

Zo heeft het in Londen gevestigde Centre for Economic Policy Research (CEPR) zijn idee van ‘herstel’ duidelijk uiteengezet in een document met de titel “Macro-economisch beleid voor Oekraïne in oorlogstijd” (7), waarin beleidsmaatregelen werden geschetst om “de oekraïense economie op een duurzaam traject te zetten voor de duur van de oorlog.” Dezelfde beleidsaanbevelingen werden een dogma in Davos, waar sekteleden van het World Economic Forum de noodzaak benadrukten om met de wederopbouw te beginnen terwijl de vernietiging nog gaande is. Om de oorlog te laten voortduren, moet het oekraïense regime worden gefinancierd door buitenlandse donoren en moeten oekraïense vluchtelingen naar huis gaan, dat wil zeggen naar een plaats die – in dezelfde zin – wordt beschreven als de “hel van de oorlog”: “We hebben een morele verplichting om hoop te koesteren voor deze mensen en om hen te helpen sterk te blijven terwijl ze door de hel van de oorlog gaan. Dit zal ook oekraïense vluchtelingen aanmoedigen om terug te keren naar hun thuisland.” De kers op de taart is de cynische verwijzing naar ‘inclusiviteit’, want geen enkele handicap mag oekraïners vrijstellen van een bijdrage aan de oorlogsinspanningen, ook zij worden opgeroepen om vacatures in te vullen die zijn vrijgekomen door de doden en degenen die aan het front zijn. “Inclusiviteit is bijzonder belangrijk. Duizenden oekraïners hebben al langdurige verwondingen opgelopen […] velen van hen zullen hun leven en werk met een handicap moeten voortzetten.” (8)

Mensen, militaire en financiële hulp zijn allemaal nodig om ervoor te zorgen dat Oekraïne voldoende kracht behoudt om niet in te storten terwijl het zijn aangewezen rol van proxy vervult. “Dat gezegd zijnde, dient het breed uitsmeren  van de toezeggingen van donoren en de belofte van buitenlandse investeringen ook een strategisch doel: het geeft een signaal af dat westerse landen een compact blok vormen dat koste wat het kost bij elkaar zal blijven, en naar andere landen dat er voordelen zijn om zich aan te sluiten bij dit blok.” Allemaal wensdenken natuurlijk.

Met een verwachte daling van het oekraïense bbp met meer dan 45%, een verdubbeling van de begrotingsuitgaven als gevolg van verhoogde militaire uitgaven en zakelijke en humanitaire steun, en een begrotingstekort dat naar verwachting tegen eind 2022 meer dan 45 miljard dollar zal bedragen, waarom zouden internationale investeerders dan wel geïnteresseerd zijn in een mislukte staat die in een oorlog verwikkeld is? Vraag het aan BlackRock en JP Morgan.

Wall Street-aasgieren strijken neer

Een land met een zware schuldenlast dat op de knieën zit, kan de regelrechte verkoop van zijn activa en middelen niet verhinderen. En als dat land dan ook nog in oorlog is “om de westerse waarden en democratie te verdedigen”, dan krijgt het miljarden dollars, euro’s, yens aan financiële en militaire hulp in de schoot gegooid.

De belofte van de wederopbouw van Oekraïne door een parallelle regering samengesteld uit een rist bekende for-profit adviesbureaus, ingenieursbureaus, mega-NGO’s, buitenlandse regeringen, internationale hulporganisaties en financiële instellingen zou zeker het vooruitzicht van een publiek-private samenwerking ( PPS) aantrekkelijk maken. Maar dit alles is gebaseerd op het uitgangspunt dat Oekraïne de oorlog zou winnen en onder westerse controle zou blijven, iets waarvan alleen enkelingen, die lijden aan een behoorlijke vorm van zelfbegoocheling, nog vast overtuigd zijn.

Wedden op de overwinning van Oekraïne is een uiterst riskante weddenschap, zelfs voor de regelmatige gokkers van het enorme casino dat bekend staat als het westerse financiële systeem. Ja, schulden kunnen door kredietverstrekkers worden herverpakt in creatieve waardepapieren die worden gedekt door één of andere vliegende roze olifant en worden doorverkocht aan wereldwijde investeerders. Dit is een zwendel die de subprime-hypotheekcrisis uit 2008 in het niets zou doen wegzinken. Het probleem is dat er niet veel liquiditeit is in de europese tuin van Josep Borrell, en trouwens ook niet in Joe Bidens Land of the Free. De prijzen en de kost van geld zijn sterk gestegen, het marktsentiment is ingezakt, er is geen gemakkelijke oplossing voor de ongebreidelde inflatie, er dreigt een recessie in de westerse landen, de schuld/BBP-verhouding is schokkend en het financiële systeem is kapot.

Terwijl westerse politieke leiders, financiers en zakenmagnaten zichzelf voor de gek kunnen houden dat “alles in orde is” in hun parallelle universum, zoals te zien is in Davos, is dit niets meer dan één van die oefeningen om het vertrouwen op te krikken die hun volgelingen doen voor de spiegel.

Het aantrekken van buitenlandse investeringen is verre van eenvoudig, zoals het oekraïense Ministerie van Financiën openhartig heeft toegegeven (9), hoewel het van mening is dat een PPP met BlackRock “kan helpen kapitaal aan te trekken, zelfs tegen de achtergrond van een slechte investeringsreputatie in het verleden […] Uiteraard zullen particuliere investeerders in het Westen veel meer vertrouwen hebben in projecten of een fonds waarin een bedrijf met wereldwijde reputatie een rol speelt. Zelfs als het gaat om ondersteuning in de vorm van zakelijk advies.[…] Aangezien investeerders vaak een kudde-instinct hebben, wordt de mogelijkheid om een BlackRock-investeringsfonds op te richten om fondsen van particuliere investeerders in te zamelen en oekraïense projecten te financieren als optimaal beschouwd.”

In november 2022 werd de samenwerking van BlackRock met de oekraïense regering geformaliseerd in een Memorandum of Understanding (MoU): het bedrijf zal het ministerie van Economische Zaken adviseren.

BlackRock is dankzij meerdere crisissen uitgegroeid tot de grootste vermogensbeheerder ter wereld: na de financiële crashes van 2001 en 2008 speelde het een belangrijke rol bij het adviseren van overheden en bedrijven, ondanks dat het direct betrokken was in beide crisissen. Het werd door de Federal Reserve aangesteld als beheerder van het gigantische plan om bedrijfsschulden op te kopen naar aanleiding van de Covid-19-crisis. Elke reddingsoperatie van Wall Street is in wezen een reddingsoperatie van de vorige reddingsoperatie waarbij de Fed telkens meer miljarden in de financiële sector pompt onder het mom van een noodsituatie of crisis. De zeepbel wordt groter bij elke reddingsoperatie, de elites aan de top van de voedselketen vergaren steeds meer macht en rijkdom ten koste van alle anderen.

In februari volgde JP Morgan, de grootste bank in de VS, het voorbeeld van BlackRock en tekende een MoU met Volodymyr Zelensky met het oog op het aantrekken van gelden voor een nieuw investeringsfonds met 20 miljard tot 30 miljard USD aan privékapitaal.

Als je investeerders, zowel bedrijven als instellingen, tot het zoveelste frauduleuze plan wilt verleiden, moet je het netjes verpakken: ‘Investeren in de wederopbouw van Oekraïne‘ ziet er veel beter uit en klinkt veel beter dan ‘Het financieren van een proxy-oorlog‘ voor de beheerder van jouw pensioenfonds.

Hoe gedurfder het plan, hoe meer het afhankelijk is van publieke gelden, wat nauwelijks een probleem is aangezien de draaideur met de overheid de Wall Street-reuzen in staat stelt om uiteindelijk aan de touwtjes te trekken.

Waarom zou het wederopbouwprogramma van Oekraïne anders zijn?

Praten over ‘wederopbouw’ heeft als bijkomend voordeel dat het de aandacht afleidt van BlackRock’s en JP Morgan’s gevestigde belangen in de voortzetting van de oorlog, aangezien ze beide aandelen bezitten in de beste militaire aannemers en wapenfabrikanten in de VS. Maar ze hoeven zich geen zorgen te maken over media-aandacht: ze bezitten eveneens grote aandelen in de Mainstream Mediabedrijven (MSM).

In Davos waarschuwde Jamie Dimon, de CEO van JP Morgan, dat het conflict in Oekraïne een keerpunt is dat de westerse wereld tientallen jaren kan beïnvloeden en de wereldorde kan herstructureren. Dat is zo overduidelijk waar dat het bijna niet de moeite waard is om het te zeggen, maar te oordelen naar het verloop van de oorlog in Oekraïne, is de wereldorde die er uiteindelijk uit zal voortspruiten misschien niet naar de zin van Dimon. De wereld evolueert naar politieke multipolariteit. Gevestigde twintigste-eeuwse grootmachten als de VS en Europa verliezen aan belang en invloed ten voordele van het sneller groeiende Azië, met China in de leidende positie. Het einde van het Amerikaanse unipolaire moment kan niet worden voorkomen en de westerse elites zijn zich ervan bewust dat het frauduleuze, onrechtvaardige systeem waaraan ze hun macht te danken hebben, gedoemd is. Natuurlijk zullen ze het nog zo lang mogelijk blijven uitmelken als ze maar kunnen.

(1) Eastern Partnership, the EU’s Geopolitical Gamble Leading Europe Into the Abyss — Strategic Culture (strategic-culture.org)
(2) European Peace Facility – Consilium (europa.eu)
(3) Rebuilding Ukraine after the War (csis.org)
(4) ukraine-government-priority-action-plan-to-2020.pdf (publishing.service.gov.uk)
(5) Takeaway from Berlin Ukraine recovery conference: Donor coordination for Ukraine is coming but not here yet (brookings.edu)
(6) Financing and governing the recovery, reconstruction, and modernization of Ukraine (brookings.edu)
(7) Macroeconomic Policies for Wartime Ukraine | CEPR
(8) Ukraine’s future must be green, inclusive and technology-driven | World Economic Forum (weforum.org)
(9) BlackRock в Украине: что на самом деле будет делать здесь инвестиционный гигант (minfin.com.ua)

Laura Ruggeri:
Geboren in Milaan, verhuisde in 1997 naar Hong Kong. Als voormalig academicus heeft ze de afgelopen jaren onderzoek gedaan naar kleurrevoluties en hybride oorlogsvoering. Haar analyses en opiniestukken zijn gepubliceerd door China Daily, DotDotNews, Qiao Collective, Guancha (观察者网), The Center for Counter-hegemonic Studies, et al. Haar werk is vertaald in het Italiaans, Chinees en Russisch.

Bron: Strategic-culture.org

Herpublicatie is toegelaten mits verwijzing naar Strategic Culture online journal

Stategic-culture.org is permanent gecensureerd op Facebook.