De eerste zin is de moeilijkste. Een tweede gaat al iets vlotter. En de derde vloeit er meestal uit. Daarna stokt het weer even en komt een artikel vaak moeilijk op gang. Een onderwerp kiezen blijft ook een uitdaging. Die dienen zich langs alle kanten aan, maar dat maakt het meestal niet makkelijker. Uiteindelijk kiezen de onderwerpen jou. Vandaag las ik dat Guinee 27 uitgeprocedeerde asielzoekers niet wil terugnemen. Het woord ‘terugnemen’ nemen we nu blijkbaar dus ook voor mensen in de mond. Als een soort beschadigd postpakket, of gewoon even gewikt en gewogen en onvoldoende bevonden. ‘27 asielzoekers uit 127bis – het gesloten centrum in Steenokkerzeel – zouden teruggevlogen worden naar Guinee, hun land van herkomst. Alles stond al klaar: het militaire vliegtuig plus het begeleidende personeel. De Guineese regering ging er ook mee akkoord dat het toestel zou landen in de hoofdstad Conakry, ook al ging het overduidelijk om een gedwongen repa­triëring. Maar te elfder ure blies Guinee de onderneming af en mocht het vliegtuig plots niet meer landen.’ De hoofdtoon van het artikel is een soort strijd om wie nu het gelijk en recht aan zijn kant heeft. De Belgische minister voor asiel en migratie Maggie De Block die de vorige maand in Conakry nog afspraken gemaakt had rond de gedwongen repatriëring, of de minister voor Guineeërs in het buitenland, Sanoussi Bantama Sow, die het gedwongen karakter illegaal noemt. De krant probeert nog even onafhankelijk te bemiddelen en vanuit een neutrale rol het proces te belichten, maar onderhuids voel je een licht favoritisme voor het Belgische standpunt en de nobele inspanningen die we als land leveren. Ergens had ik gewild dat de krant enkele van die uitgeprocedeerde Guineeërs had geïnterviewd. Niemand lijkt echt stil te staan bij hoe zij zich nu voelen, na al die afwijzingen. Maakt het ze woedend of is er na al die tijd alleen nog gelatenheid? Welke dromen koesterden ze voor zichzelf en hun familie, en wat blijft daar nog van over? Zouden ze het nogmaals opnieuw proberen? Wat zouden ze beleidsmakers willen vertellen? Deze vragen lijken me zoveel interessanter dan de strijd om het gelijk. Zelf zou ik alles doen om mijn gezin een betere toekomst te geven. Maar economische migratie mag blijkbaar enkel als je onmiddellijk iets te bieden hebt. Ik ben blij dat ik niet in de schoenen van beleidsmakers sta. We hebben het zo graag over onze Europese waarden, maar ik vraag me af hoe daar binnen 100 jaar op zal teruggekeken worden. Misschien zal het dan vreemd lijken dat we nu nog niet weten hoe het ook anders kan. Ergens hoop ik dat toch. Om te leren van fouten moet je eerst weten dat je fouten maakt.  En daar zitten we nu nog ver van af.