“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr)

*  *  *

Het doel van de aanval is zelf een boodschap door het contrast met de genocide in Gaza, die vooral burgers en ziekenhuizen, moskeeën, scholen, enz. treft, ook al blijft Israël beweren dat het alleen maar Hamas wil vernietigen. Verder merkt de Franse journalist en Midden-Oostenexpert Georges Malbrunot bij de Iraanse aanval op “dat de Iraanse aanval van tevoren was gekalibreerd en aangekondigd. Omdat we wisten hoe laat de drones zouden vertrekken en hoe laat ze zouden aankomen, omdat de doelen militair waren en omdat de bondgenoten van Iran nauwelijks ingrepen. Iran zei zelfs onmiddellijk na de aanval dat de zaak gesloten was.” De operatie heette ook “Eerlijke beloften”, waarbij het woord “belofte” aangaf dat Iran, “zoals beloofd”, reageerde op de aanval op zijn consulaat in Damascus. Met “eerlijk” benadrukten ze dat de reactie zowel proportioneel was als alleen militaire doelen betrof.

Westerse elite opnieuw pal achter Israël

Politieke reacties waren er natuurlijk snel. VS-president Joe Biden verzekerde Israël opnieuw van zijn onwrikbare steun, de Britse regering stuurde extra gevechtsvliegtuigen om drones en raketten te onderscheppen in het geval van een nieuwe Iraanse aanval, er kwam nog dezelfde dag een spoedvergadering van de Veiligheidsraad. Ook Frankrijk veroordeelde de operatie onmiddellijk en minister van Buitenlandse Zaken Stéphane Séjourné zei dat “Iran een nieuwe drempel heeft overschreden in zijn destabiliserende acties en het risico loopt van een militaire escalatie”. De G7 bedreigde Iran: “We eisen dat Iran en zijn bondgenoten hun aanvallen stoppen, en we staan klaar om verdere actie te ondernemen als reactie op verdere destabiliseringsinitiatieven.”

Zelensky roept op tot massale escalatie

De prijs in deze wedstrijd van twee maten en twee gewichten gaat naar de Oekraïner Volodymyr Zelensky, die bijna oproept tot een derde wereldoorlog: “De acties van Iran bedreigen de hele regio en de wereld, net zoals de acties van Rusland een groter conflict inhouden, en de overduidelijke samenwerking tussen de twee regimes om terreur te verspreiden moet worden beantwoord met een resolute en eensgezinde reactie van de wereld”.

Heeft Iran evenveel recht zich te verdedigen als Israël?

Het is natuurlijk essentieel om deze reacties te vergelijken met de totale stilte of “eufemistische” reacties op de vele Israëlische invallen in Libanon, Syrië en Iran in de afgelopen jaren. In het beste geval kregen we telkens een oproep tot “terughoudendheid”, in het slechtste geval een verwijzing naar het fameuze recht van Israël om zichzelf te verdedigen. Kortom, sommigen hebben dat recht, anderen hebben dat niet. Op dezelfde manier is de vergelijking tussen de zuiver militaire doelen van Iran en de voortdurende afslachting van burgers door het Israëlische leger in Gaza in de afgelopen zes maanden veelzeggend. Georges Malbrunot vat de situatie zo samen: “Iran heeft geen echte schade aangericht. Teheran houdt het bij een gekalibreerde en ‘verantwoorde’ aanval”.

Westerse media plots één en al bezorgdheid

De berichtgeving in de media over de Iraanse aanval is ook leerzaam. Terwijl de Iraanse regering had aangekondigd dat ze zou terugslaan, en toen ze dat eenmaal had gedaan, dat de zaak gesloten was, waren de belangrijkste media één en al bezorgdheid. Libération kopte “Iran-Israël: “bezorgdheid”, “oproep tot terughoudendheid”, “risico op escalatie”.  Marianne heeft dezelfde kop, “Risico op escalatie, veroordeling… Wat we moeten leren van de Iraanse aanval op Israël”. TF1 geeft de voorkeur aan een nog alarmerendere kop: “Risico op chaos houdt internationale gemeenschap in zijn greep”.

“Met Benjamin Netanyahu kun je alles verwachten”

Natuurlijk wordt deze angst voor escalatie zonder onderscheid naar de twee oorlogvoerende partijen verwezen. Iran benadrukte nochtans dat zijn militaire operatie alleen een vergelding was en dat het op dit moment geen oorlog met Israël wil. Dit ligt helemaal anders bij Benjamin Netanyahu. Georges Malbrunot legt uit waarom: “De Amerikanen willen de schade beperken en willen ook geen oorlog met Iran. Voor hen is het incident voorbij. Zal Benjamin Netanyahu deze aanwijzingen opvolgen? Alleen de tijd zal het leren. Met Benjamin Netanyahu kun je alles verwachten, net als met zijn extremistische ministers. [Netanyahu’s westerse bondgenoten weten heel goed dat hij de oorlog in Gaza kan verlengen en dat hij potentieel gevaarlijk is […] Deze aanval leidt de aandacht af van de Gazastrook en stelt Benjamin Netanyahu in staat om de last af te schuiven op Iran”.

Media verzwijgen dat Israël zijn buurlanden al vaak heeft aangevallen

Na de aanval van 7 oktober was het recht van Israël om zichzelf te verdedigen het onderwerp van talloze artikelen, dit keer maakte geen enkele journalist opmerkingen over een soortgelijk recht voor Teheran.  Ook vond geen van hen het nodig om voorbeelden te vermelden van de tientallen Israëlische invallen op Libanees, Syrisch, Iraaks en Iraans grondgebied in de afgelopen tien jaar. Het ABC van historische en geografische contextualisering van een onderwerp is helemaal weg als het over Israël gaat.

99 procent van de projectielen onderschept

Ook de militaire en politieke betekenis van de Iraanse aanval wordt niet uitgewerkt. Toch is dit de eerste keer sinds de oprichting van de Islamitische Republiek, dus sinds 45 jaar, dat een Iraanse vergelding Israëlisch grondgebied heeft getroffen. Ook al herhalen en hameren veel artikelen op de officiële Israëlische balans: “99 procent van de projectielen werden onderschept door het Israëlische leger en zijn bondgenoten”.

Mythe van onoverwinnelijk Israël is voorbij

De Iraanse aanval maakt een einde aan de mythe van de onoverwinnelijkheid van het Israëlische leger, die al in 2000 en 2006 in Libanon op losse schroeven was komen te staan. Netanyahu, die al zijn argumenten om de genocide in Gaza te rechtvaardigen baseerde op veiligheidsgronden, blijkt niet in staat om die veiligheid te garanderen.

Terwijl deze dubbele standaard wordt uitgespeeld in politieke reacties en media-aandacht, gaat de genocide in Gaza dag na dag door, met schandalige internationale passiviteit en beschamende bagatellisering.

Voor meer informatie

– Georges Malbrunot, DECRYPTAGE Attaque de l’Iran sur Israël : “Une opération calibrée et annoncée” qui pourrait inciter l’État hébreu à riposter, La dépêche van 14 april 2024,

– Alexandre Boudet, Comment l’Iran justifie son attaque sur Israël, et pourquoi il parle de “succès”, Huffingtonpost, 14 april 2024.

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier