Door: Fabrizio Casari
journalist en directeur van de on-line magazine www.altrenotizie.org

De couppoging in Nicaragua in 2018 was een totale botsing: ideologisch, politiek, sociaal, zelfs symbolisch, en het kwam tot uiting in de media en militair. De belangrijkste aanstichters van de criminele operatie waren de Amerikaanse regering, de politieke beslisser en financier van de coup, de katholieke hiërarchie, de grootgrondbezitters, de rancuneuze verraders van Sandinisme en de rechtervleugel. De rollen werden onmiddellijk verdeeld, er was niets spontaan of geïmproviseerd. Het is zinloos om nu stil te staan bij de redenen voor een criminele operatie die een klimaat onderbrak dat, dankzij de vrijgevigheid van het FSLN, er een was van dialoog tussen de verschillende actoren in de Nicaraguaanse samenleving en een politieke en sociale stabiliteit teweegbracht die als achtergrond diende voor een aanzienlijke economische groei.

Voor de VS zijn soms conjuncturele opties van toepassing en soms strategische; in het geval van Nicaragua zijn beide opties van toepassing. Maar in beide gevallen besloten de VS dat het tijd was om Sandinisme te stoppen, dat van verkiezing tot verkiezing bleef groeien terwijl de verdeelde rechtervleugel zich voedde met nederlagen. “Het FSLN moest gestopt worden voordat het zo sterk werd dat het niet meer gestopt kon worden”. Het was een duidelijke politieke beslissing, genomen door de agenda van het imperialisme die ons eraan herinnert wie het dirigeerstokje van de macht in handen heeft, wie de macht heeft om de gehoorzaamheid van iedereen af te dwingen en wie vijanden destabiliseert en vrienden steunt.

NGO’s. Voor het eerst kwam de rol van zogenaamde NGO’s, gefinancierd door verschillende Amerikaanse agentschappen, ongegeneerd naar voren in de media. In plaats van te werken in samenwerking met publieke en gemeenschapsorganisaties (wat de taak van NGO’s zou moeten zijn), hielden ze zich jarenlang bezig met “politieke educatie”, het vormen van dissidente bewegingen en het voorbereiden van sociale sectoren en individuen op de confrontatie met de bestaande regering.

De NGO’s waren een agressieve oppositiemacht, wolven vermomd als lammeren bij de regering en parlement, waar ze gewapende misdadigers veranderden in “vreedzame studenten” en hun misdaden afschoven op een politiemacht die, in plaats van de bevelen van de president op te volgen, opgesloten zat in haar politiebureaus. Het doel was om een volledig vertekend beeld van de gebeurtenissen te verspreiden om de internationale publieke opinie naar hun hand te zetten. Samen met de katholieke kerk vertegenwoordigden de NGO’s de hypocriete en valse top van de coup van 2018, haar gemaskerde gezicht, het vuile gebruik van haar imago om het ongerechtvaardigde te rechtvaardigen, evenals de internationale geldinzameling die zonder controle functioneerde vanwege de bijzonderheid van haar missie.

In Nicaragua waren de NGO’s enorm toegenomen: een vreemde wildgroei juist omdat de Amerikaanse wetgeving, door de regels van administratieve transparantie van haar agentschappen zoals USAID en vele andere, buitenlandse financiering in hulp alleen toestaat aan NGO’s, die in Latijns-Amerika al minstens 15 jaar hun missie hebben aangepast in gebieden waar de Verenigde Staten van binnenuit willen ingrijpen. En zo gaat het met non-profitorganisaties en verenigingen, mensenrechtenorganisaties: de belangrijkste behoorden toe aan de familie Chamorro en de voormalige MRS, die dus geld en politieke steun ontvingen uit Miami en Washington.

De boeren. Gerekruteerd uit de gemarginaliseerde misdaad wereld, die die op de knieën was gedwongen door het “community policing” model en de constante aanwezigheid van de FSLN-basiscomités in alle buurten, speelden ze een actieve rol in het aanzetten tot terreur en een krankzinnige vernielzucht nihilisme, en werden ze beschikten haatboodschappen, cocaïne en dollars. Er was een grote bijdrage van Mexicaanse en Salvadoraanse drugsbendes, die Nicaragua niet konden binnendringen en geïnteresseerd waren in de val van de regering, omdat ze met Sandinisme, een levensbelangrijke Midden-Amerikaanse route van mannen en drugs voor hun horror-business verloren.

Terreur en haat waren bedoeld om angst te zaaien onder de bevolking in het algemeen en de Sandinisten in het bijzonder. Angst en haat zonder grenzen zorgde voor allerlei misdaden: het in brand steken van gebouwen en ambulances, communicatiemedia, hoofdkantoren van instellingen en privéwoningen, het plegen van dodelijke aanslagen, het verkrachten en levend verbranden van politieagenten, het vermoorden van Sandinistische leiders en het dumpen van hun lijken op afgelegen plaatsen. Het waren het waren geen excessen die toe te schrijven waren aan de ongecontroleerde acties van misdadigers.

Het was een modus operandi die aan tafel was besloten door de coupplegers, een communicatiestrategie die was ontworpen om het hele land in bedwang te houden.

Maar zoveel woede en haat smolten als sneeuw voor de zon toen commandant Ortega het bevel gaf om de orde te herstellen. De politie greep in, geholpen door de vrijwillige militie, de ruggengraat van het FSLN. De puppy’s van weleer werden de reuzen van vandaag en schakelden binnen een paar uur zonder nadenken uit wat uit de weg moest worden geruimd. De coupplegers maakte de grootste fout door te denken dat het Sandinisme eerst verrast en daarna overweldigd zou worden door terreur. Ideologisch zelfvoldaan en politiek dom, werden ze in korte tijd militair verslagen, politiek vernederd en geïsoleerd.

Schande onder de rokken

Kerk. De kerkelijke hiërarchie speelde de rol van politiek leider. Ze stelde zichzelf voor als bemiddelaar in het conflict, een historisch gebruik in Nicaragua. Net als in het verleden was het bekend dat ze zeker niet neutraal was, omdat het anti-Sandinisme een wezenlijk onderdeel van haar identiteit was, en men kon zich goed voorstellen dat ze zou proberen om de politieke oplossing van het conflict naar de rechterkant van de tafel te schuiven. Maar hij kon zich niet voorstellen dat hij deel uitmaakte van de leiding van de coupoperatie en dat zijn voorgewende rol als bemiddelaar slechts een poging was om de regering in eindeloze onderhandelingen te vermurwen. Bovenal gaf de kerk de internationale media het idee van een conflict dat “de Nicaraguaanse samenleving in tweeën” splitste, terwijl het in werkelijkheid een terroristisch complot was van de oligarchie en de kerk, geregisseerd en gefinancierd door de VS.

Het idee dat er sprake was van een burgeroorlog verschoof de aandacht naar een oplossing door bemiddeling, maar in werkelijkheid was het een gewapende aanval van de elites op een legitiem gekozen volksregering die normaal de onmiddellijke afwijzing van de wereld voor de opstand en de daaruit voortvloeiende steun voor de legitieme regering had moeten uitlokken. Het tegenovergestelde gebeurde: voor het imperium was de constitutionele wettigheid het probleem, niet de oplossing.

Fenomenologie van de staatsgreep

De couppoging in Nicaragua had een bijzonder profiel. Van de verschillende couppogingen, in het kader van een strategie van permanente destabilisatie in landen die als vijandig tegenover de Verenigde Staten worden beschouwd (wat al meer dan 20 jaar de enige actie is op de agenda van het buitenlands beleid van de VS), hadden die in Latijns-Amerika, in tegenstelling tot de couppogingen in het Midden-Oosten en Oost-Europa, die op een politieke basis werden bedacht, altijd een op klasse gebaseerde, zelfs politieke karakter. Het is een open oorlog tegen de laatsten wanneer ze onderdanen van de wet worden, wanneer ze klasse worden en ophouden pionnen te zijn. In Nicaragua was het een klassenstrijd gekruid met de rassenhaat van de oligarchie en de politieke haat van extreemrechts tegen de emancipatie van de armen.

Het was de meest gewelddadige poging en de meest media en de diplomatie van gehele Westen werd gesteund. De verspreiding van een vals verhaal, gebaseerd op media en politieke manipulatie, bereikte een hoger niveau dan in andere landen waar een staatsgreep ook de oplossing was die Washington zocht. Door de fabel van “een volksopstand” te vertellen (het was geen opstand en het volk nam er niet aan deel), door een fantasieverhaal te schrijven dat tegengesteld is aan het echte verloop, werden de Europese progressieven misleid. Deze laatsten, gevangenen van de woede van het Westen, meestal onwetend, zonder nieuwsgierigheid en intellectuele eerlijkheid, vroegen zich niet af of ze wel geloofwaardig waren, wanneer in de geschiedenis de grootgrondbezitters, de kerk, de rechtervleugel en de VS ooit voor democratie waren geweest: ze draaiden slachtoffers en beulen om, om niet de moeite te nemen het oneens te zijn met het gefilterde verhaal dat het anti-imperialisme van gisteren veranderde in het Atlantisch bondgenootschap van vandaag.

Vrede, het hoogste goed

Wat we in april 2018 zagen, toen werd geprobeerd om de confrontatie niet te verhevigen, was het einde vertoon van geduld van Sandinisme, en de amnestie die volgden op de pacificatie van het land waren de meest recente uitingen van bereidheid om te vergeven, zij het zonder te vergeten. Samen met de garantie dat de misdaden niet herhaald zouden worden als noodzakelijke voorwaarde voor gratie, was dit de laatste poging van een regering die de algemene cohesie probeerde te waarborgen door middel van politieke dialectiek en niet door gewapende confrontatie: want hoewel ze een overweldigende macht had, plaatste ze gerechtigheid altijd een stap boven wraak. Hier werd, net als eerder en sindsdien, de absolute moed van commandant Daniel Ortega gemeten, een staatsman die de beste en zegevierende geschiedenis van het Sandinisme belichaamt tegenover het misdadige nihilisme van de zonen van de grootgrondbezitters.

De pacificatie is ook bereikt door een combinatie van wettelijke normen en politieke besluiten; er is een pad van volksdemocratie gevolgd dat wettelijke en politieke substantie vindt in de internationale doctrine die overal wordt toegepast. Ondanks de druk van het imperialisme is de “Foreign Agents Act van Nicaragua”, net als andere wetten die door het parlement zijn aangenomen, volledig binnen het internationale juridische kader en is deze, in vergelijking met de meeste vergelijkbare wetten die in westerse landen van kracht zijn, standaard geldig als strafmaatregelen.

Om voor eens en altijd een einde te maken aan de coup-impulsen – die met hulp van de VS doorgingen – werd besloten tot een reeks wettelijke maatregelen, die leidden tot het besluit om voorgoed af te rekenen met het oligarchische uitschot en hun ambtenaren, die dachten dat Nicaragua van hen was en uit Nicaragua werden gegooid. Nu zijn ze niet eens meer meester over hun eigen lot. Zij zijn “om het even wat”…, maar geen Nicaraguanen.

De ondermijning van de heersende klassen is een nieuwe grote nederlaag geworden voor de vijanden van de vrede. Dat is de centrale kwestie waarrond het beleid vandaag wordt opgebouwd. Het is van strategisch belang dat de verdediging ervan een absolute prioriteit is, want de vrede en rust die Nicaragua geniet zijn de motoren van zijn politieke, economische en sociale groei. Precies wat de coupplegers wilden vernietigen met hun droom van een Nicaragua dat weer onderworpen en een provincie van het imperium zou worden. Aan de andere kant is Nicaragua, ondanks de sancties van het imperialisme en vijandschap, sterker en stabieler dan voorheen. Het heeft geen zin om zijn dromen te verstoren. Sandino is opgestaan, er heerst vreugde, Nicaragua slaapt en leeft in vrede.

https://www.tn8.tv/nacionales/nicaragua-el-sueno-frustrado-del-golpismo/

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier