Boos verneem ik dat winkels opengaan, maar dat we ‘op sociaal vlak toch nog moeten wachten’. ‘Winkelen is immers te controleren’, zegt Jambon: de afstand tussen de mensen, de pijlen die je te volgen hebt en paskamers waar je heelhuids uitkomt.

Denken jullie nu echt, politici, dat we met zijn allen zitten te wachten om een nieuwe handtas te kopen? Dat we snakken naar consumptie? Dat we zo uitkijken naar de geweldige beleving van het shoppen?

Is er nu geen essentiëler verlangen? Dat we onze geliefden willen omhelzen bijvoorbeeld? Dat we verlangen naar menselijke nabijheid en warmte? Dat we, ja, gewoon mens willen zijn? En dat die behoefte nu zoveel bruisender is dan die aangeprate consumptiedrang?

We hebben ons uiterlijk leren relativeren in de voorbije kot-tijd. Misschien hebben we ontdekt dat geen kleren kopen in een nieuw seizoen deugd doet aan de portemonnee en dat langer haar ons ook staat. Misschien hebben we voor het eerst de smaak geproefd van de biologische groenten in de plaatselijke bio-winkel of hoeve verderop, leerden we voor het eerst onze buren kennen en hoe de natuur, de stilte en leegte veel deugd kan doen. Misschien is in ons een verschuiving aan de gang, die ook niet te stoppen is? Eén naar andere prioriteiten in het leven?

Wat er binnenskamers in onze harten gebeurt is echter van weinig tel, als ik de besluiten van de Veiligheidsraad leest. Onze economie gaat vóór zoals in pre-coronatijd. We kunnen toch niet maken dat ondernemers en bedrijven failliet gaan? Dat België op dit vlak achteroploopt op de buurlanden? Dat de groeicurve niet meer stijgt, maar beangstigend zakt naar het rood? Toch? Iedereen rond de tafel knikt.

Dat mensen psychisch in het rood gaan, dulden we echter wél. In de eerste plaats zij die economisch niet meer nuttig zijn. Asielzoekers en daklozen bijvoorbeeld. Of kwetsbare jongeren, kinderen met een beperking of psychiatrische patiënten die zo lijden aan een hartverscheurend gemis dat ze er (een beetje?) aan sterven. Ze voelen zich achtergelaten, terwijl ze nog net dat laagje basisvertrouwen hadden om te kunnen (over)leven. Idem voor sommige ouderen in rusthuizen of oudere alleenstaanden thuis.

Kinderen in geweldsituaties, armoede en bijzondere noden zitten meer dan ooit gevangen. Angst, stress en wantrouwen binnen, angst en wantrouwen buiten. Een hel van muren. Een snakken naar een streepje menselijke warmte en vertrouwen van de mogelijke grootouder, buur, of leerkracht. Kinderen en jongeren vertalen dit gemis in woedebuien, in een hoekje zitten of niet meer uit het veilige bed geraken. Het is al zo moeilijk voor een modaal gezin om op sommige momenten niet gillend weg te lopen, laat staan voor gezinnen die vóór de crisis onder stress stonden.

Het lenigen van die noodkreet op vlak van onderwijs en welzijn als prioriteit, hoor ik veel te weinig in de besluitvorming van deze regering. Ik trek aan de alarmbel!

En wat mijn kleindochter betreft: Ik denk serieus na over een soort van liefdevolle rebellie volgend weekend …

Brigitte Puissant (mens, moeder en grootmoeder, pedagoge op rustpensioen)