Leen van Heurck, lid van de Vlaamse Onderwijsraad en gewezen raadgever op het bevoegde kabinet, klaagt op Facebook over het debat over de fouten die het onderwijs maakt, en “de zwerm aan beschuldigende vingers die nu uitgestoken worden.”
Zij post mooie foto’s van de natuur waar zij rust heeft gezocht.

Ik heb originele bedenkingen bij dit vraagstuk en op de noodkreet “Wij weten het niet meer!”.

Het lijkt inderdaad ingewikkeld. Zelfs als kind was ik – in de jaren zeventig – boos op het onderwijssysteem. Dat ging o.a. over de afgescheiden.jongens en meisjes in het secundair. Iets dat intussen gelukkig verholpen is.

Dat ging ook over gebrek aan lichaamsbeweging en sociale contacten, aan kansen tot socialisering. Jonge wezens snakken naar veel interactie. Daarom was het isolement met Corona voor hen veel erger. Dannvoor wie al op.leeftijd is en al goed mocht leren hoe zijn positieve en andere emoties uit te drukken bij contacten.

Ex cathedra onderwijs beantwoord daar niet goed aan.
Daar lijkt nog niet altijd veel beterschap bereikt.

Over de te beperkte Schoolreizen en bezoeken aan bedrijven en musea, die ik telkens ervoer als veel vormender, interessanter dan de schoolse lesjes in de klasruimte.

De ultra rechtse bende schakelt het verminderde leesvermogen etc. in om pogend de nieuwe Belgen te straffen en pijn te doen.
Dqt lijkt Immoreel, oneerlijk en vals.

Laat mij mee echter even verder mee nadenken over wat er schort.

Rond de eeuwwisseling heb ik zelf enkele jaren als interimaris les gegeven.
Ik ben er op bepaald moment bijna gedegouteerd uit gestapt.
Dat schandaal over de behandeling van beginnende leerkrachten, onvoldoende gesteund door de anciens en directies, en alvast in mijn geval niet gesteund maar pervert, vanuit verlangen te domineren en te vernederen bekritiseerd door de betrokken inspecteur, is recent gelukkig uitgebreid aan het licht gekomen.

In elk geval kan ik mij inbeelden dat het onderwijswerk lastiger is dan in de jaren zeventig of tachtig… nu meestal beide ouders het oudste beroep van opvoeden negeren en carrièregericht zijn gaan leven!

In elk geval, en ik ben zelf dus tot schrijver uitgegroeid die in zijn taal leeft en haar passioneel liefheeft, moeten wij misschien bereid zijn te accepteren dat in de huidige familiale omstandigheden, waarbij de leraren een stuk de rol van de Moeder (en vader) moeten vervullen en vervangen, pakweg de kennis van de moedertaal niet dezelfde zeer hoge niveaus kan behouden als in het verleden.
Jammer maar helaas.

《Ik stel in elk geval voor dat we bereidheid opbrengen naast de vruchten, ook de tol onder ogen te zien van de feminisering van de maatschappij.》

___________________________

Een heer op leeftijd geeft in het debat volgende inbreng:

“We moeten eens nadenken waarom de resultaten vroeger beter waren, zowel in rekenen als lezen. Ik klink misschien ouderwets maar ik denk: herhaling en drill.”

Daarop heb ik verder geboorduurd en nagedacht.
Dit lijkt mij inspirerende inbreng, van een oude wijze die nog een andere wereld heeft gekend. Het soort stem die te weinig beluisterd wordt.

Het is natuurlijk vloeken in de kerk, maar ik herinner mij hoe ik in het vijfde leerjaar bij Rummens in 1972 de moeilijke structuur van de “tijden” onder de knie kreeg door veel en strenge oefeningen. OVT, VToek T, O. Toek T, VVT, VTT… Dat hielp later om Frans en Engels en Latijn te leren en te begrijpen.

Maar toen in die doeltreffende klassen was dus… een meerderheid aan onderwijsmensen een mannelijke mens!
Dat lijkt mij een niet te overschatten factor!

Ik herinner mij heel goed dat ik mijnheer Rummens respecteerde. Ja, ik was zelfs bang voor hem. EN ik had hem heel graag.

Dat ging overigens toen ook zo met de meeste ouders, die geregeld lichte lijfstraffen uitvoerden. Die kinderen die later als volwassenen bij de ouders samenkwamen hebben daar een uitdrukking voor:

“Vader en moeder, jullie waren STRENG MAAR RECHTVAARDIG. “Wij zien jullie daarom juist graag”.

Vandaag zijn veel ouders in historische mate afwezige ouders, toch? Dan kan je dat heilzame effect van stevige eisen stellen gevolgd door goede resultaten en respect & liefde natuurlijk vergeten!

Misschien mogen we een verband zien tussen de feminisering en de handboeken die speels willen zijn en zich vlot laten invullen…?

Zo werkt het brein juist niet mij dunkt.

Brein, geheugen en traditionele praktijken

Als historicus weet ik dat in de oudheid en de middeleeuwen jongeren bij de stervende of oude vader werden geroepen voor de erfenisregeling en dat daar een bijzonder ritueel gold. Die Afspraak over de bezittingen moest uiteraard levenslang onthouden worden. Er werd niet veel op schrift gesteld.

Hoe ging men tewerk? Met behulp van heftige emoties! Niks gemakkelijk spel. De jongeling kreeg een fikse draai om de oren: dát scherpt onmiddelijk het geheugen en de aandacht aan!

Tweede methode die ook op dit principe van de intense emoties steunde, is de grond van het woord Testimones, Testimoine, Testimonial (getuige, getuigenis) geworden: de getuigen moesten hun hand in de intiemste zone leggen van de patriarch. Bij de Testes.

Mijns inziens valt onze wereld vandaag een beetje uit elkaar, gelijkend op de Toren van Babel-maatschappij, onder andere door dit: een groot gebrek aan intense emoties.

Enkel die brengen misschien toch krachtige inzichten. Waarden. Klare Oriëntatie in het bestaan.

(Zoals het inzicht, ik ben een jongeman; of ik ben een meisje! )

In die zin is het inderdaad verlies, dat er sinds 80 jaar geen prominente rol meer is voor het Leger. Voor de Soldaat. Voor drill.

Kortom: voor de Man.

We leven in een vervrouwelijkte maatschappij als nooit tevoren.

Horresco referens , maar Julius Caesar heeft daar bezorgd voor gewaarschuwd, zo herinner ik mij uit het tweede jaar Latijn in 1974: “effeminandos animos” : de pest van de vervrouwelijking van de zielen van de mannen! (< De bello gallico – De Gallische oorlog).

Bronvermelding illustratie: screenshot van VRT- journaal van 16 mei 2023.