Eenzame wolf?

De Spaanse krant Público schrijft over de plannen van een “eenzame wolf”. Maar zo eenzaam is die niet.

Wanneer in Spanje politieke spanningen te hevig worden, dreigen er ongelukken. Tijdens de transitieperiode van dictatuur naar democratie pleegde extreemrechts 300 moorden. Luitenant-kolonel van de Guardia Civil Antonio Tejero die in 1981 met zijn pistool in het Spaanse parlement stond te zwaaien was geen zonderling. Hij wou gewapenderhand orde op zaken stellen.

Aan de snel stijgende populariteit van de extreemrechtse partij VOX kan men afleiden dat er een stevige basis bestaat van Spaanse nationalisten die het gebruik van geweld als oplossing zien voor de huidige patstelling in de Catalaanse kwestie. Bij VOX is men ook heel duidelijk over Francisco Franco: “aan de generaal wordt niet geraakt”.

Franco zou dan ook de reden geweest zijn waarom Murillo Sánchez een aanslag op de Spaanse premier wou plegen. De man zou razend zijn omdat de Spaanse regering het stoffelijke overschot van gewezen dictator uit de Vallei der Gevallenen wil verwijderen.

Het alarm werd gegeven door een gebruiker van een gesloten WhatsApp groep die het verdacht vond dat Murillo Sánchez inlichtingen probeerde in te winnen over de bewegingen van de Spaanse premier. Murillo Sánchez verklaarde bereid te zijn zich “voor Spanje op te offeren”.

Geen terrorisme

De zaak wordt behandeld wordt door de rechtbank van Terrassa. In de aanklacht wordt niet verwezen naar “terrorisme”.

Het is vreemd dat een scherpschutter die op de sociale media vertelt dat hij een aanslag op de premier wil plegen, niet van terrorisme verdacht wordt. En dat terwijl poppenspelers, twitteraars en rappers, zoals de naar België gevluchte Valtònyc, door een Spaanse rechtbank wel als terroristen omschreven werden. Allen werden voor hun taalgebruik tot gevangenisstraffen veroordeeld. Geen enkele van de veroordeelden beschikte over een arsenaal vuurwapens en ging regelmatig naar de schietstand.

Of stel je voor dat Murillo Sánchez van Marokkaanse origine zou zijn. Met een arsenaal van 16 vuurwapens zou het niet lang duren voor er over “islamterreur” gesproken zou worden.

De weg naar een drama

Het onverantwoorde, strijdlustige taalgebruik van conservatieve journalisten zoals Federico Jiménez Losantos en Eduardo Inda en politieke zwaargewichten zoals Pablo Casado, de nieuwe leider de Partido Popular, en Albert Rivera van Ciudadanos tonen de weg aan dit soort door wapens gefascineerd volk.

Niets wijst erop dat de toon in de nabije toekomst zal veranderen. Te hoge dosissen van nationalistische gevoelens effenen de weg die vroeg of laat in een drama gaat eindigen. Tussen het oorverdovend rumoer, wordt het steeds moeilijker om de stemmen van wijze mannen en vrouwen in Spanje te horen.