Ik zit met een ongelooflijke tweestrijd. Ergens gelezen, gehoord, of gezien, dat mijn geheugen anders begint te werken met al die lichtschermen in huis. Of ik het tenminste anders aan het gebruiken ben, door informatie aan mekaar te haken en dan moet terughaken om het te vinden. Zoals dat moment tijdens die zonsopgang, waar ge plotseling in verzakt bij het terugzien van de foto, bon, de foto zou u helpen denken aan die andere foto waar het gevoel wel juist zat. Als ge er al ene genomen hebt, de foto zo waar. Mijn herinnering is een herinnering waarin ik kan voelen hoe de vork in de steel zat.  Een truukje dat quasi elke student kent bij het testen van je geheugen. Maar dan vraag ik me af of wat ik denk nog steeds bepaalt wie ik ben, en waarom dat zo zou zijn. Maar ik slaag ik er niet meer in mij te herinneren of ik het daarmee eens was of ik er nog niet mee klaar was. Het betreft een voorbeeld van een wat filosofische aard, ik ben er zelf nog niet uit, maar ik begin het nu ook te merken in mijn dagelijks bestaan, dat van arbeidsvreugde. Ik probeer me te dwingen houvast te vinden in het lezen van een boek (het staren naar mijn plafond lukt nog altijd, liefst een plafond met scherm). Een boek dat rust brengt. Eender welk boek, maar misschien een verhaal over de liefde en de ondraaglijkheid der dingen. Micro en macro rechtvaardigheid kan er ook bij. En, eentje van vleeseten, veel vlees eten. En van de natuurkunde, en dat van de massahysterie. Ik blijf me maar beperken geduwd door informatiestromen links en rechts, ergens tussenin niet meer goed wetend wat belangrijk is. En een boek lezen is niet meer vanzelfsprekend. Dan piep ik even in de Koran om te zien waar al die heisa over gaat, en denk ik, sukkelaars, niemand heeft dat gelezen. Dan lees ik over de geschiedenis van Jihad, en dan denk ik, sukkelaars, niemand heeft dat gelezen. Dan wil ik er een filmpje over maken en denk ik, sukkelaar, wie zal dat geloven. En dan zap ik per ongeluk op De Wever zijn kop in Ter Zake. En boef, ik sta terug met mijn voeten op een grond. Ceteris paribus rijpt de tijd.