Wij waren de Fast Lane van de Climate Express, een naam die we zeker hebben waargemaakt. De passie voor de fiets, de drang naar avontuur en een gedeelde bezorgdheid om de toekomst is wat ons samenbracht. Wij zijn fietsers en de wereld onze speeltuin. De natuur en de buitenlucht is wat ons motiveert en inspireert tot fysieke uitdagingen, de roep van de weg is onweerstaanbaar.

Een fietsretourtje Parijs

Op vrijdag 27.11 met de wind op kop en onder dreigende wolken tot Compiegne (240 km) botste iedereen wel een keer tegen zijn fysieke limiet. Het was onuitgesproken, maar op de moeilijke momenten motiveerden we elkaar, enkel door elkaars aanwezigheid. De volgende dag tot Parijs (95 km) fietsten we in staat van extase. Het was een ongelooflijk sterk beeld, overlopend van ‘joie de vivre’: vijftien fietsers versierd met Climate Express logo’s zoefden over heerlijk rustige wegen onder de machtig blauwe hemel. Het was een ochtend zoals in de grote dagen, Frankrijk ‘op zijn Frankrijkst’.

In Parijs werden we in de vooravond ontvangen op de Belgische ambassade. Er werd gespeecht, er waren drankjes en hapjes. Vijftien verwaaide fietsers in een chique ambassadegebouw, het had iets absurds. Enkele andere Climate Expressers overhandigden de klimaateisen van alle Belgen symbolisch aan de ambassadeur. Zij konden natuurlijk op ons luid applaus rekenen.

Later op de avond raceten we onbezonnen tegen 35 per uur over de kasseitjes van Place de la Concorde en langs de Seine richting jeugdherberg – zintuigen op scherp. Het was bijna onwerkelijk – een avontuur in de stadsjungle.

Enkelen fietsten op maandag 29.11 ook helemaal terug, al namen we eerst de trein tot 40 kilometer buiten Parijs. Het Franse platteland was leeg en verlaten, de dorpjes bijna uitgestorven. De rugwind blies ons letterlijk vooruit. Urenlang werd er weinig of niet gesproken, 280 kilometer knalden we maar door. Ik meende soms een kwajongensachtige grijns op het gezicht van de anderen te zien. Boys will be boys. Bij het afscheid werd er weinig gezegd, geen grote woorden, alles was immers al gezegd. Het was goed geweest, het was af! Bedankt, gasten!

Fietsers als pioniers van de transitie

Ons exploot aan de vooravond van COP21 was niet alleen als de zoveelste oproep voor een stevig klimaatakkoord. De transitie waar we voor staan, zal ook een transitie van de geesten moeten zijn. Als fietsers vingen we een glimp op hoe die er zou kunnen uitzien. Ons retourtje Parijs als prettig gestoorde fietsers onder elkaar was een ode aan het avontuur en een pleidooi voor verbondenheid. De samenhorigheid was onvergetelijk. Als mens verloren we de verbondenheid met de planeet waarop we leven en verbondenheid met elkaar. We zijn de verwondering kwijt. Wie zich verbonden voelt en zich kan verwonderen, draagt ook zorg – voor elkaar en voor onze Aarde. Het zijn gevoelens die we in de toekomst hard nodig zullen hebben.

Doe het zelf

Niet iedereen hoeft van ons op een koude novemberdag 250 kilometer te fietsen. Maar toch, het avontuur is overal. Adventure is a moral duty. Ga naar buiten, ga fietsen, beleef, verwonder je om onze wereld en doe het samen! We wensen iedereen het gevoel toe dat wij ervaarden op onze winterse Fast Lane Express naar Parijs. Want wij geloven het: verbondenheid en verwondering zal de wereld redden, één avontuur per keer.

 De toekomst is aan de fietsers!