Deze Tour was Armstrongs laatste koers op het Europees continent. Een achtste Tourzege bleef achterwege. Tegenwoordig is hij eerder dirigent dan coureur. Armstrong was gewoon niet geïnteresseerd in een zege.

Onlangs nog kon Eddy Merckx in een dubbelinterview met zijn zoon Axel in Humo het niet vatten waarom Lance Armstrong anno 2010 zichzelf nogmaals wil bewijzen. Zoon Axel reageerde: “Pa, Lance is alleen maar teruggekeerd om zijn Foundation nieuw leven in te blazen.” (Lees: het genereert niet meer voldoende centen.) En hij kan het weten: Axel Merckx leidt namelijk de jongerenploeg van Armstrong’s Radio Shack.

Oester

De inkomstenstromen van zijn foundation dreigden namelijk te verdampen. In 2005 haalde Lance Armstrong Foundation (LAF) nog 63 miljoen dollar op en in 2007 ‘slechts’ 36 miljoen. En in 2008, ten tijde van de kredietcrisis – it’s the economy, stupid – werden de reserves aangetast. Niet toevallig maakte Lance Armstrong op het einde van dat jaar zijn terugkeer bekend. In 2009 bracht LAF weer meer dan 50 miljoen dollar op.

Armstrong III was dan ook opmerkelijk anders. Hij stond klaar voor pers en publiek, was relaxed, gaf zijn spitse mening, maar ook complimentjes, hij was aimabel… De machine kreeg een menselijk gelaat. Wat een contrast met de communicerende oester (nu laat hij zelfs Twitter boomen), de pitbull, The Boss van vroeger. Hij viel zelfs. Drie keer nog wel, in de rit naar Morzine. Ocharme.

Mortzine?

Inderdaad, het was sterven. Weer een beeld van de humane Armstrong. Vallen is menselijk. Hoeveel keer heeft u in die zeven jaar Amstrong, zien vallen? Neen, geen toeval hoor.

Toen Parijs-Roubaix in de Tour ‘gepaveerd’ werd met kasseien, zei Armstrong vooraf dat het een meerwaarde aan de rittenkoers bood. Ondanks het tijdverlies aan de finish ging hij niet zitten klagen. Geen excuses, punt. Chique is dat.

Zou hij trouwens teruggekeerd zijn om enkel en alleen die achtste Tourzege binnen te halen? Hebben vooral de media hem dat niet opgelegd? Dat hij hard trainde, dat is wel een argument. Er alles voor laten deed hij echter niet echt: eerst in Australië de Tour Down Under rijden, daarna nog in maatpak in het ziekenhuis, de kankerpatiënten een hart onder de riem steken. Daarna nog de Giro en de Ronde van Vlaanderen rijden. En voorts, als klap op de vuurpijl, een eigen ploeg oprichten.

Armstrong had zeker nog de wil, de kracht en de focus om als renner te volharden, maar puur enkel die Tour, neen, dat niet. Hij verkoopt nu liever: Lance Armstrong als merknaam; de persoon, de wielrenner en zijn fonds. En hij doet dat zeker niet slecht.

Genieten van de tour

Hij nam zich na de rit in Morzine zelfs voor om ‘te genieten’ van de Tour.Genieten? De renner die vroeger elf maanden keihard trainde, er alles voor deed en er alles voor liet (wat een contrast toen met Jan Ullrich trouwens) en dan die ene maand, tijdens zijn Tour, kwam, zag en overwon, die renner, gaat nu genieten.

Lance Armstrong is sowieso een fenomeen. Critici kunnen hem (terecht) bekritiseren. Iemand die echter zeven maal de Tour won, die superprofessioneel voor zijn vak leeft en mensen inspireert om door te zetten,… iemand die bovendien het wielrennen wereldwijd promoot en opwaardeert, zo iemand valt alleen maar te respecteren.

© 2010 – StampMedia – Sander Carollo