Verwonderd zwem ik door de overstroom van nieuwsberichten. Golven van wijzende vingers en verontwaardiging overspoelen me. Verzuring troef (in geen tijd vermenigvuldigd door slimme algoritmes). En dat terwijl we collectief verlangen naar verbinding en samenzijn. Ik stond niet vooraan in de rij toen het geduld werd uitgedeeld en een gareeltje staat me over het algemeen niet zo goed, maar de begrenzingen zijn – hoe vervelend ook – tijdelijk noodzakelijk.

Hoe tijdelijk? Daar hebben we allemaal een aandeel in. Niet alleen beleidsmakers of zij die door hen naar voren worden geschoven als de redders in coronaland. Experten heten die commandanten tegenwoordig, even snel beschuldigd van oorlogsmisdaden als ze de hemel in geprezen worden als de betere (be)strijders. Met bloeiende ergernis zag ik de voorbije weken hoe ook ‘verlichte’ geesten elkaar vanop hun leerstoelen richting de zijlijn batterden. ‘Dump die maar bij het groot academisch afval!’ Zondebokken zoeken en zieltjes sprokkelen rond de schandstapel. Verdeel de verantwoordelijkheid, niet de samenleving, alsjeblieft?

Oneindig verhaal

Als de antenne veel negativiteit uitzendt, slorpt de ruis de positieve noten op. Alsof we niet meer willen horen dat de meeste mensen ook maar hun best proberen te doen met de mogelijkheden die ze hebben. Ik las deze week in een raak opiniestuk dat je altijd je eigen positie mee zou moeten overdenken, zéker wanneer je harde uitspraken doet. Maak die oefening zeker eens wanneer je vanuit opstapelende frustraties begint te spuien over de idioten die hamsteren of de egoïsten die hun masker niet (deftig) dragen. Waarmee ik je niet vraag al het afwijkend gedrag zomaar goed te praten, maar sta eens stil bij het feit dat niet iedereen toegang heeft tot wat voor jou misschien evidente kennis is.

Het brandt namelijk ook waar je de rook meestal niet ziet: bij mensen die omwille van beperkingen geen grip krijgen op de maatregelen en ze dus ook niet of veel minder goed kunnen respecteren en bij gezinnen die Nederlands en Frans niet (zo) machtig zijn en in hun bubbel fout geïnformeerd worden. Het vuur ligt ook aan de schenen van jongeren die buiten het vangnet vallen, van mensen die niet eens een dak boven hun hoofd hebben, … Zij die geen plek krijgen in het standaard schuitje waarin we dus duidelijk niet allemaal samen zitten.

Niet-weten

Kan het wat milder? Kan je ook die onwetendheid omarmen? Want niemand wéét het op dit moment helder, veel zekerheden zijn zoek. De angst woekert en het is voor steeds meer mensen knokken voor hun bestaansrecht. Menselijk, dat we pogingen doen onszelf vast te klampen aan wat tot voor kort normaliteit was. ‘Snel, nog een koopzondag, voor ze ons ook dat afpakken!’ Het kopen van afgeprijsde cadeaus gaat de kansen op gezellige feestdagen zoals we ze kennen helaas niet vergroten.

Waarom je budget niet bewaren om ze na deze storm in goed gezelschap te besteden aan onder meer cultuur, toogplakken en culinair avontuur? Buiten, maar dichtbij huis.

De illusie dat we de economie vooruit helpen door snel nog wat spullen op de lopende band te zwieren, kan je toch ook maar beter doorprikken. Verduurzaming, dat hebben we nodig. Minder dingen willen en de dingen die we hebben meer waarderen. Een ander soort systeem, eentje dat minder ontmenselijkt en aan meer mensen een gelijkwaardig stukje speelruimte geeft in een zo gezond mogelijke leefomgeving. En veel vaker samen spelen, dat ook. Solidair.

Never waste a good crisis, zeggen ze dan.

Laten we dat inderdaad niet doen.

Hou je goed en draag zorg voor mekaar.

Hoopvol

Lynn

Meer leesvoer:

• Het wantrouwen moet uit ons systeem
• Draait de economie alleen op gezonden?
• Weten we nog wat zorg dragen voor elkaar betekent?
• Geef ook de grote mensen een plekje om boos te zijn
• Morele stress, hoe zwaar weegt hij op jou?