Boosheid, voel je haar ook borrelen? Stampvoet ze in deze crisistijden meer dan anders? Bij deze prille dertiger die met haar manlief en twee pateekes al wekenlang grote brokken van de dag tussen vier muren zit, ligt ze toch altijd wel ergens op de loer. Zou het niet geestig en geestelijk gezonder (?) zijn om de opstapelende frustraties schaamtelozer te ventileren?
Een grownup tantrum zone, daar hadden een fijne vriendin en ik het voor de komst van corona al eens over toen we lekker eerlijk verhalen deelden over boze buien. Die momenten waarop ouderschap, werk, ongezondheid en/of samenleven je gewoonweg te veel worden. En over hoe we ons dan (te) vaak flink houden, alles inslikken, onze cool bewaren, om dan wat later ongewild azijn te pissen of zuur te spuwen. Onze ogen fonkelden dan ook bij de gedachte aan een plek waar je als volwassene zonder schaamrood uitgebreid kan peuterpuberen. Gillen, schreeuwen, brullen, over de grond rollen, smijten met onbenullige dingen, knallen tegen mousse muren. Yes, please. Zeker nu. Genoeg leegstand of plekken in open lucht waar dat perfect al anderhalvemeterend zou kunnen.
Woedeaanval
Week drie van de lockdown overviel me zo’n driftbui die je normaal associeert met een tweejarige die om negen uur ‘s morgens geen ijsje mag eten. De wrevel was aan het schuren en een ongelukkige botsing tegen mijn telefoonbotje – voel je het kriebelen van herkenning? – vormde de spreekwoordelijke druppel. Ik probeerde door te ademen, maar slaagde daar niet in. Impulsief liep ik de gang in, de trap op, alsof ik een granaat vast had en die zo snel mogelijk, zo ver mogelijk van mijn kroost wou krijgen. De knal kwam er, ik schreeuwde het uit. Geen woorden, enkel klanken. Ze kwamen duidelijk van diep. Mijn gedachten gingen van ‘fok, mijn buurvrouw gaat denken dat ik compleet gek geworden ben’ naar ‘miljaar, dit doet godverdomme deugd’. Ik landde op mijn bed en barstte in tranen uit. Zo van die dikke, volle druppels die een patroon vormen wanneer je kleren ze absorberen. De ontlading was groot(s). Terug beneden, staarde mijn vijfjarige me verwonderd aan. ‘Mama, waarom riep je zo?’ Goeie vraag. Ontwapenend, vooral. Omdat het hoognodig was? Omdat grote mensen misschien beter eens wat vaker stoom zouden afblazen?
Spiegeltje, spiegeltje
Misschien hebben die kleine wezens het nog zo slecht niet gezien. Minder filters op hun emoties, minder remmingen in de uiting ervan. Om het met de hier zeer geliefde Kapitein Winokio te onderstrepen: ‘Ik ben booooooooooooooooooooooooooooooooooooooooos’. Waarom voelen we eigenlijk zo snel de drang om drift- en huilbuien per direct te sussen? Genoeg bezorgde berichten in de actua over de collateral damage van corona achter gesloten voordeuren. Het is niet het moment om het belang van mentale hygiëne over het hoofd te zien. Geen expert aan het woord hier, maar toch minstens een deel van die agressieve uitlatingen is te wijten aan een ongezonde omgang met gevoelens?
Geen festivals deze zomer, maar misschien wel brulconcerten en solopogo.
Zullen we in plaats van te klappen om acht uur, af en toe brullen, tieren, schreeuwen om hoorbaar te maken dat het oké is om boosheid te voelen borrelen?
Over die grownup tantrum zone ging het ook in een fijn interview met Vormingplus rond omgaan met de huidige realiteit. Wie graag doorspoelt: boosheid krijgt de hoofdrol vanaf 12:08.
Zin in meer averechtse schrijfsels?
- Iets over hoe we huidhonger wel of niet zelf kunnen stillen
- Een coronababbel met verdrietdokter Dirk De Wachter
- Waarom we nu meer stinken (en dat eigenlijk een goeie zaak is)
Tot in den draai