We staan aan de vooravond van een prachtige sportzomer met de Olympische Spelen, het EK Voetbal en vele andere events. Atleten op wie we trots zijn, werken de ziel uit hun lijf. We supporteren voor hen, we kijken naar hen op, en toch kunnen velen onder hen niet volledig zichzelf zijn.

Op 11 juli 2020 las ik de emotionele getuigenis van een anonieme profvoetballer uit de Engelse Premier League die niet uit de kast durft te komen op het voetbalveld. Hij benadrukte dat er in de sport radicale veranderingen moeten komen om zijn coming-out mogelijk te maken. We zijn bijna een jaar verder, maar geen stap vooruit. Als voetballer en woordvoerder van Wel Jong Niet Hetero maakt me dat triest, maar bovenal ook kwaad.

Ik had zelf geen voorbeeld, geen rolmodel om naar op te kijken. Er was geen veilige omgeving waar ik mezelf kon zijn. De drempel was zo groot dat ik gedwongen werd om te kiezen tussen mijn “geheim” onthullen of stoppen met voetballen. Dit mag geen enkele jongere in de toekomst nog meemaken, dit moet voorkomen worden. In uw beleidsnota lees ik: “We zorgen ervoor dat iedereen zichzelf kan zijn bij het beleven van sport”. Mooi, maar dan is er werk aan de winkel.

Europees onderzoek toont aan dat meer dan 90 procent van alle LGBT+ atleten niet volledig zichzelf durft te zijn binnen hun club. Hallucinant cijfer, toch? LGBT+ sporters voelen zich niet op hun gemak bij een club en zijn bang voor reacties van anderen. 85 procent geeft aan dat ze getuige waren van homo- en transfobie in de sport of hier zelf slachtoffer van waren.

Deze publicaties zijn verkrijgbaar bij weljongniethetero.be/content/shop

Uit cijfers van de Vlaamse Sportfederatie blijkt dat slechts 18 procent van de federaties een trans persoon als lid heeft (gehad) dat aan de competitie deelneemt. Dat trans en intersekse personen ondervertegenwoordigd zijn binnen de georganiseerde sportsector verbaast niemand. Velen van hen hebben momenteel geen gelijkwaardige toegang tot sport door de drempels, de angst en het transfoob geweld.

Hoe is het mogelijk dat sporters – ook in België – nog steeds zichzelf niet kunnen zijn, of zelfs geen toegang vinden tot sport? Het moet beter, niet morgen maar vandaag! Jongeren hebben nood aan voorbeelden, aan sporters aan wie ze zich kunnen spiegelen. Maar die rolmodellen kunnen pas ontstaan wanneer een veilig en toegankelijk sportklimaat hen daartoe de kans geeft.

Beste Ben Weyts, ik kijk naar u als minister van Sport, als beleidsmaker en promotor van gezond en ethisch sporten in Vlaanderen. Op 17 mei, de internationale Dag tegen Homo- en Transfobie, vraag ik u om prioriteit te maken van een dialoog over toegankelijkheid en veiligheid in de sport. Samen met Wel Jong Niet Hetero, Out For The Win en LGBT+ atleten nodig ik me bij u uit om stil te staan bij volgende uitdagingen die nodig zijn voor een LGBT+ vriendelijk sportklimaat:

We hebben nood aan een structureel beleid tegen homo- en transfobie over alle sporten heen, op alle niveaus, van topsport tot recreatie, van individuele sporter tot coach langs de zijlijn. Het sportaanbod moet inclusief en toegankelijk zijn voor iedere sportieveling, ongeacht seksualiteit, genderidentiteit en genderexpressie. Trainers en sportverantwoordelijken moeten gekend zijn met uitsluitingsmechanismen die de onveiligheid voor LGBT+ personen in stand houden binnen hun sport. Want zoals u zelf aanhaalt in uw beleidsnota: “We willen elke Vlaming, van jong tot oud, doen sporten. Voor minder gaan we niet.”

Sportieve groeten,

Matthias De Roover, voetballer en woordvoerder Wel Jong Niet Hetero

Matthias de Roover is woordvoerder van Wel Jong Niet Hetero, de Vlaamse jeugdorganisatie die blijft verder bouwen aan de gelijkwaardige samenleving vanuit de kracht van jongeren, zodat zij zichzelf kunnen zijn in hun lichaam, seksualiteit en genderbeleving. Out For The Win wil de zichtbaarheid van holebi, transgender, queer en intersekse personen in de sport verhogen via online verhalen en jonge atleten de kracht geven zich goed te voelen in hun eigen vel.