Bob is niet meer.

Een dag voor zijn overlijden, mijn laatste bericht aan de man dateerde van een maand of vier terug, toen hij ons op Facebook had laten weten ongeneeslijk ziek te zijn, heb ik nog gedacht, hoe zou Bob het intussen stellen; de dood kan niet ver af meer zijn.

Op zijn FBK profiel hebben zijn dochters een mooi, beeldig en vriendelijk bericht gezet.

Daar heb ik mijn dank voor zijn leven en werken aldus verwoord:

Mijn gebed en gedachten zijn nu bij zijn ziel die opstijgt.

Wij deelden eenzelfde bekommernis, en lazen geregeld elkaars werk, en wisselden aanmoedigingen uit. Beiden wilden wij de persoonlijke mens een hand reiken om uit zijn benardheid te raken; en overheden trachten bijsturen, ook opdat wij zelf zo veel werk daarbij niet zouden hoeven hebben… en het lijden van mannen en vrouwen mocht verminderen…

Zijn werk is niet vergeefs geweest. De laatste dagen nog kwam het nieuws van jonge politicae die in de Wetstraat in het halfrond fel en duidelijk aandacht vragen voor de zorg voor de geestelijke toestand van mensen. (Met name Groen politica Elke Van  den Brandt, Vlaams Parlement).

Dat heb ik sinds ik mijn eerste opiniestukken schreef over Depressie en Zelfdoding in onze populatie, in zevenennegentig, nooit mogen zien.

Het boek “Depressie is geen ziekte” van Bob heeft duizenden mensen de ogen geopend voor de maatschappelijke randvoorwaarden die individuele mensen over de rand duwen, en ziek maken. Zijn originele en bezielde zienerswerk en schrijfwerk zal nog minstens een volledige generatie voort haar uitdijend werk doen. Vansant is een Sant geweest. Een man die diep in de rivier van de levensstroom van onze populatie vermocht te kijken, en daardoor meer dan anderen stenen wist te verleggen in die rivier.

Requiscat in Pacem.

SHS