(cursief) Na de Tweede Wereldoorlog kreeg Argentinië een gouden handdruk door de verkoop van landbouwproducten tijdens de Oorlog aan de geallieerden. Het ving zowel Joodse als nazi vluchtelingen op, soms maken ze een link tussen Socialisme en nazisme in dat land.  De noden van de Arbeiders werden ingevuld door de toenmalige leider Perón.

Perón is god voor velen, maar omdat er doden vielen tijdens zijn regime is hij dus een fascist voor andere. Toch kon hij een breed volksnationalisme creëren met een linkse en een rechtse flank. In Rosario, de provincie Santa Fé, hebben ze dezer dagen zelf nog ‘een socialistische vleugel’ van dit regime terwijl in het hele land er een strijd aan de gang is tussen twee zuilen van datzelfde Peronisme.

Het probleem met het Socialisme in haar oorsprong in Santa Fe is dat het zeer technocratisch geleid werd, medeverantwoordelijk was voor ‘de Coralito’ of de Argentinijnse bankencrisis met één dollar gelijk aan 273 peso. En plus kwam het grootste drugskartel van de Cono Sur in Santa Fé te liggen na 2004, de zogehete ‘Los monos’. Wat een weerslag vond op de belangrijkse aanteiging van het moderne Argentinië, Elisa Carrío: ‘Beschuldigt de partij van banden met de georganiseerde drugshandel.’

Toch komt het Socialisme zoals een fenix uit zijn assen, verdeeld, maar strijdvaardig in ‘la grieta’ tussen Macri, het zogenaamde rechtse Peronisme en Fernandez de Kirchner, het zogenaamde linkse Peronisme. Geen wonder, de Socialisten uit Santa Fé. Het zijn voornamelijk universiteitsprofesoren en baseren zich op studentenmobilisaties, zoals in Chili onder President Boric en ex-kandidate tot vice-Presidentskandidaat Manuela in Brazilië.

Het Socialisme bestaat dus nog in Argentinië en is op dit moment een bescheiden front aan het organiseren in de Provincie Santa Fé, het zijn proffen op leeftijd, anderzijds tiert het Trostkyisme welig, en zoekt iedereen naar alternatieven op dit uitgepuurde Peronisme.

De auteur heeft enkel noties van het onderwerp, dus mogelijks onnauwkeurigheden.