In een interview van DeStandaard met Bart De Wever (titel: “Dit is een Godsgeschenk”) pronkt de NV- A voorzitter met een goede peiling en met zijn “internationale erkenning” door David Cameron, die toevallig net op zoek was naar internationale ondersteuning voor de interventie in Lybië. Toeval bestaat niet, zegt het spreekwoord dat ook nu meer dan waar lijkt te zijn.
Iets zegt me dat de hele zaak stinkt en dat Bart DeWever, de messias van Vlaanderen, zich als een kind heeft laten in de luren leggen door David Cameron met betrekking tot de Lybische interventie. Ten eerste is er het bezoek van De Wever in Downing Street, waar hij zo blij als een kind mee zegt te zijn. Het is zeer onwaarschijnlijk dat David Cameron, op het moment dat hij overal steun zocht voor zijn “Coalition of the Willing” voor een militaire interventie in Libye, Bart De Wever bij hem thuis uitnodigt om over het mooie weer te praten, of over hun mooie gedachtengoed.
Wat echt de alarmbellen bij mij doet rinkelen, is dat de Wever het volgende beweert: ” Tegenwoordig kan een regering in lopende zaken zelfs ten oorlog trekken (de bevoegde kamercommissies gaven gisteren het fiat voor een deelname aan een ingrijpen in Libië). Als hen nog een beetje democratisch fatsoen rest, neem ik aan dat de regering daarvoor toch de goedkeuring vraagt aan het parlement. Momenteel beheerst de PS de regering van lopende zaken.”
Maar wat leert ons het persbericht over de betreffende commissie?( http://www.vt4.be/nieuws/libi%C3%AB-gezamenlijke-kamercommissie-buitenlandse-zaken-en-defensie-om-1415-uur )
“De gezamenlijke Kamercommissie Buitenlandse Betrekkingen en Landsverdediging buigt zich al om 14.15 uur over de Belgische deelname aan een internationale operatie in Libië. NV- A NAM NAAR VERLUIDT ZELF HET INITIATIEF OM DE COMMISSIES BIJEEN TE ROEPEN. ..over een beslissing die het kernkabinet vrijdag neemt over deelname aan een militaire interventie tegen het regime van Kadhafi.”
Vervolgens vernemen we via het Laatste Nieuws:
“Belgische politici unaniem achter militaire interventie”
“De gezamenlijke Kamercommissie Buitenlandse Zaken en Defensie heeft unaniem haar fiat gegeven aan een Belgische deelname aan de internationale militaire interventie in Libië. Meerderheid en oppositie schaarden zich daartoe achter een gemeenschappelijke resolutie. Die grote steun komt van pas, zeker nu ons land het moet stellen met een regering van lopende zaken”
Inderdaad, dat zal David Cameron ook gedacht hebben en dat was dus meer dan waarschijnlijk ook de reden dat hij Bart De Wever heeft uitgenodigd in Downing Street. Cameron is goed ingelicht over de Belgische politieke situatie en weet dat de NV – A op dit moment incontournable is. Als men de eerdere verklaringen van BDW over “een lopende regering kan blijkbaar zelfs een oorlogsdeelname verkondigen” en “het is de PS die de baas is” naast de eigenlijke feiten legt, nl dat de NV – A , als grootste Vlaamse Partij, de drijvende kracht was achter deze gemaanschappelijke stellingname, kan het heiligen- imago van Bart De Wever niet overeind blijven.
Huichelachtig zegt hij nog: “Ik hoop dat men tenminste het fatsoen heeft om dit aan het parlement voor te leggen” . Natuurlijk, dan zijn alle sporen van de afspraken tussen de NV- A en Cameron volledig uitgewist en gaat het plotseling om een “parlementair besluit”. Bart De Wever, in vlaanderen een God maar internationaal nog zo onervaren als een schooljongen, heeft zich het hoofd gek laten maken door de vleierijen van Cameron, en heeft zijn ego laten strelen , of liever insmeren, met Lybisch bloed en Lybische olie.
Dat hij zin achterkamerdeals wil laten toedekken door parlementaire besluiten, is iets waarin hij zich in elk geval niet onderscheidt van de Belgische politiek die hij beweert te bestrijden. Maar als vertegenwoordiger van de Vlaamse ontvoogdingsbeweging, “vergeet” hij dat op de Ijzertoren te Diksmuide niet alleen “ALLEN VOOR VLAANDEREN – VLAANDEREN VOOR KRISTUS” staat, maar ook nog een andere, veelbetekenende slogan voor de Vlaamse identiteit: “NOOIT MEER OORLOG!” .
De NV- A van Bart De Wever moet zelfs nog niet in een regering zitten om deze heilige principes van de Vlaamse beweging overboord te gooien en samen met de o zo verfoeilijke onwillige partijen die deel uitmaken van de regering voor lopende zaken het naar zijn eigen woorden “disfunctionele België” in een interventie- oorlog op het Afrikaanse continent te storten. Een namiddagje Cameron was voldoende om hem volledig in te pakken.
De NV- A die geen mogelijkheid ziet een regering te vormen voor de burgers van het eigen land, wil in Noord- Afrika, als interessenregio toch niet direct een kernthema van de partij, de burgers van de daar bestaande regering gaan “verlossen” . Van de legendarische parolen “het been stijf houden” , “niet toegeven op basisprincipes” schiet niets meer over eens de Grote Vlaamse Leider oog in oog staat met het internationale kapitaal.
Wat ons dit leert, is dat een toekomst voor Vlaanderen onder Bart De Wever in geen geval meer “onafhankelijkheid” zal brengen, maar integendeel een uiterst riskante tocht kan worden met een “leider” die in ruil voor wat “erkenning” en vleierij het land in het ene waaghals- avontuur na het andere stort, en zich als een loopjongen voor de eisen van de “Big Boys” profileert.
Achter al de Vlaamse bluf schuilt uiteindelijk dus een zwak figuur, die er trots op is als hij al een internationale meeloper mag zijn, zelfs als de weg recht naar de afgrond leidt.
Maar veel weerwerk zal De Wever voorlopig in het aan zijn voeten liggende Vlaanderen niet moeten verwachten, gezien de “traditionele linkerzijde” net op dit moment doet wat ze altijd heeft gedaan: niets wezenlijks inbrengen tegen het toch redelijk doorzichtig op eigenbelang gestoelde interventiedicours van de haviken in Europa.
Integendeel, zoals kon worden vastgesteld, hebben zowel Groen! als SP. a de resolutie meegestemd die de deur voor alle mogelijke ontsporingen in Libye opent, zonder dat ook maar iemand kan voorspellen hoe het land er zal uitzien eens de infrastructuur terug naar het stenen tijdperk is gebombardeerd en een onoverzichtelijke wirwar van clans een twintig jaar durende burgeroorlog om olie begint. Waar we nu wel een duidelijk beeld van hebben, is de egomanie van Bart De Wever en zijn slinkse wijze om zijn politiek beslissingen op de nek van anderen af te wentelen.
Uit het bloed van de Vlaamse soldaten in Wereldoorlog I ontstond de vraag naar gelijkberechtiging en de vraag naar het einde van nutteloos bloedvergieten in imperialistische oorlogen. Nu, een kleine eeuw later, lezen we van de zelfverklaarde erfgenamen van die strijd: “Onderschat dit niet, we go to war” (Het Laatste Nieuws, 18.3.2011)
Bart De Wever en zij die hem achternalopen zullen zich voor de Geschiedenis moeten verantwoorden. In Lybië vallen de bommen.
