Dit weerspiegelt wat we vanaf het begin van deze bezetting voorop stelden: in onze strijd voor solidariteit met een vrij Palestina kan er niet onderhandeld worden over onze eis voor een volledige academische boycot, noch kunnen we in onze strijd voor klimaatrechtvaardigheid onderhandelen over onze eis voor concrete actie op het vlak van duurzaamheid. We blijven openstaan voor dialoog met onze universiteit over hoe er aan deze eisen voldaan kan worden.

Hoewel de banden met negen instellingen zijn verbroken, blijven er nog zes over

Onze twee eisen aan de rector en de Raad van Bestuur van de Universiteit Gent waren vanaf 6 mei, het begin van deze bezetting, helder. Wij eisen een tijdgebonden actieplan dat leidt tot het verbreken van alle banden met Israëlische instellingen, die allemaal medeplichtig zijn aan de aanhoudende genocide in Gaza en de 76 jaar durende bezetting van Palestina.

Hoewel de banden met negen instellingen zijn verbroken, blijven er nog zes over. Bovendien is er geen engagement om toekomstige samenwerkingen met andere Israëlische instellingen te blokkeren. Daarom is er dus nog geen sprake van een échte academische boycot. Deze eis is essentieel, omdat de universiteit de maatschappelijke verplichting heeft om actie te ondernemen tegen de settler-colonial entiteit Israël, die vandaag een genocide pleegt in Gaza.

Ook duurzaamheidseis is niet ingewilligd

Ook is onze duurzaamheidseis niet ingewilligd. We waarderen dat de Raad van Bestuur heeft besloten de duurzaamheidscommissie een roadmap te laten ontwerpen om het bestaande beleid te implementeren en dat er zo ook gehoor wordt gegeven aan de expertise die binnen onze universiteit aanwezig is.

Helaas zal de roadmap op zich niet voor structurele verandering zorgen. Met de huidige middelen, zowel op vlak van mensen als geld, en zonder een mandaat om de implementatie op te volgen, is het voor de duurzaamheidscommissie onmogelijk om een roadmap te ontwerpen die er écht voor zorgt dat de universiteit haar eigen transitieplannen voor 2030 nakomt. Gezien de urgentie van de klimaatcrisis kan de universiteit niet anders dan significante actie ondernemen.

Het bemiddelingsproces werd in gang gezet na het besluit van de rector om over te gaan tot een uitzettingsprocedure. De burgemeester stelde Khalid Benhaddou aan als bemiddelaar om te helpen met de heropbouw van een duurzame dialoog tussen de bezetters en de universiteit.

Hoewel er onzekerheden en twijfels zijn omtrent het bemiddelingsproces erkennen en waarderen wij de tijd en moeite die Khalid in het proces heeft gestoken. Wij willen dan ook onze dankbaarheid ten aanzien van Khalid onderstrepen. Na een week van constructieve dialoog zijn we echter tot het besluit gekomen dat het bemiddelingsgesprek, in zijn huidige vorm, in een impasse is beland.

Naar ons gevoel evolueerde het bemiddelingsproces langzamerhand in eenrichtingsverkeer

Naar ons gevoel evolueerde het bemiddelingsproces langzamerhand in eenrichtingsverkeer. We kregen te horen dat de universiteit ‘compromissen’ had gesloten en onze eisen had ingewilligd door de banden te verbreken met Israëlische instellingen, medeplichtig in ernstige mensrechtenschendingen.

Op hetzelfde moment werden wij er van beticht niet open te staan voor compromissen. Bestaat er zo iets als een ‘compromis’ als het gaat over genocide en het klimaat? Verder hoef je alleen maar te kijken naar de manier waarop de banden met de Israëlische instellingen werden ´verbroken´ om te begrijpen dat de rector geen structurele verandering van het mensenrechtenbeleid wil, ten aanzien van de genocide in Gaza.

Israëlische instellingen werden individueel beoordeeld waarbij instellingen die direct of indirect medeplichtig zijn aan ernstige mensenrechtenschendingen een negatief advies kregen. De Universiteit Gent heeft in het verleden de banden verbroken met Russische en Iraanse instellingen via soortgelijke processen, maar dat vereiste geen maandlange bezetting, en dat werd als vanzelfsprekend gezien, niet als een ‘toegeving’ van de universiteit.

Het verbreken van de banden met de Israëlische instellingen is dan ook geen toegeving, maar het resultaat van druk om de Mensenrechtencommissie haar werk te laten doen, zoals dat past binnen hun mandaat. Helaas zien we dat de rector, zonder het woord genocide in de mond te nemen, hun werking instrumentaliseert, om zo de studenten te dwingen tot toegevingen over zaken waarbij dat niet op zijn plaats is.

Het is niet aan de instellingen waartoe onze eisen gericht zijn, om te beslissen wanneer we gewonnen zijn, wanneer onze eisen voldaan zijn en wanneer we best vertrekken

Hoewel we altijd open hebben gestaan voor dialoog, bleek het onderhandelingsproces naar het einde toe niet langer een constructieve uitwisseling te zijn. Helaas ontwikkelde het zich tot poging tot coöptatie, waarbij externe krachten ons proberen op te leggen wat onze eisen zouden betekenen, en wanneer zij zouden ingewilligd zijn. Het is niet aan de instellingen waartoe onze eisen gericht zijn, om te beslissen wanneer we gewonnen zijn, wanneer onze eisen voldaan zijn en wanneer we best vertrekken. Enkel wij, de bezetters, kunnen beslissen of aan onze eisen is voldaan.

Ten slotte werden we onlangs in het bemiddelingsproces voor een valse keuze gesteld: ofwel vertrekken – en dus significant tenietdoen aan onze eisen- ofwel blijven en de bemiddeling beëindigen. Dit is niet het soort dialoog dat we kunnen accepteren, en het strookt niet met onze visie op bemiddeling. Onze enige mogelijke positie is dan ook om bij onze eisen te blijven, en zoals steeds, in dialoog te treden over hoe zij geïmplementeerd kunnen worden.

Tijdens de bemiddeling werd ons slechts één kader gepresenteerd waarbinnen we verder konden gaan, en dat kader eiste van ons om concessies doen op beide eisen. Daarom hebben we vandaag besloten andere manieren te vinden om in dialoog te treden met de universiteit.

We willen niet onderhandelen over onze eisen, maar wel over de manier van implementatie

We willen niet onderhandelen over onze eisen, maar wel over de manier van implementatie. Hiervoor zoeken we een nieuwe facilitator om verdere gesprekken met de universiteit te ondersteunen. Deze persoon kan worden voorgesteld door elke betrokken partij.

Gedurende de afgelopen acht maanden hebben zowel studenten als personeel consistent via hun acties hun bereidheid tot constructieve dialoog benadrukt. We hebben deze houding gedurende onze bezetting steeds gehandhaafd. Pas na toenemende druk ging de rector akkoord met onze uitnodiging tot dialoog.

Later erkende hij onze constructieve houding, en gaf hij toe dat hij een foute beslissing heeft genomen door niet vroeger met ons te spreken. Toch was dit geen dialoog, maar leek het eerder een strategische zet te zijn, om zo onze eisen af te schilderen als onmogelijk.

Zelfs na het disproportionele inschakelen van politie en hun geweld op vrijdag 24 mei, drongen we erop aan om in dialoog te blijven gaan. Dit deden we ook onder de voorwaarden van de burgemeester van de stad en de rector van de universiteit.

Deze constructieve houding uitte zich ook in het waarborgen van ongehinderde toegang tot het gebouw voor iedereen binnen de universitaire gemeenschap en voor studenten die examens afleggen, waarvoor we ook de ruimte heringericht hebben om de toegang te faciliteren.

Wij blijven bezetten tot onze eisen ingewilligd worden

Met de bezetting van het Refaat Alareer-gebouw houden we de universiteit verantwoordelijk voor het naleven en implementeren van haar eigen mensenrechten- en duurzaamheidsbeleid. Vanwege de urgentie van de eisen, gezien de aanhoudende genocide in Gaza, hebben we de Mensenrechtencommissie van de universiteit ondersteund in het onderzoek naar de banden, ook al beseffen we dat dit niet onze taak zou moeten zijn.

We hebben actief bewijs verzameld over de Israëlische instellingen waarmee de Universiteit Gent banden heeft, waarin werd aangetoond dat ze medeplichtig zijn aan de aanhoudende genocide in Gaza en de koloniale bezetting van Palestina door de zionistische entiteit. Terwijl we op constructieve wijze de institutionele wegen hebben verkend om onze eisen te realiseren, weigert onze beweging zelf onderworpen te worden aan deze institutionele dynamieken.

Wij, de bezetters van het Refaat Alareer-gebouw, staan vastberaden achter onze intersectionele eisen. We koesteren hoop in deze beweging van studenten en personeel, die strijdt voor een vrij Palestina from the river to the sea, net zoals we ijveren voor échte actie om via structurele verandering de klimaatcrisis aan te pakken. Wij blijven bezetten tot onze eisen ingewilligd worden.