Aaron Bushnell was lid van de Amerikaanse luchtmacht. Dat was ik meer dan 50 jaar geleden ook. Ik werd in 1966 opgeroepen en uiteindelijk naar Vietnam gestuurd om te helpen bloedgeld te verdienen voor de Amerikaanse imperialisten uit de dood van miljoenen mensen in Zuidoost-Azië.

Aaron Bushnell nam niet deel aan de Amerikaans/Israëlische genocide in Gaza. In de plaats daarvan ging hij op zondag 25 februari om 13.00 uur over tot de extreme daad van zelfverbranding, voor de ambassade van de Amerikaanse/Britse kolonisten en het koloniale project in Palestina in Washington, DC.

Bushnell was een van de weinige leden van het Amerikaanse leger in het afgelopen decennium waarvan ik weet dat ze publiekelijk een daad van verzet voerden tegen een Amerikaanse imperialistische oorlog. Als een geïsoleerd individu dat diep gekant was tegen wat hem werd opgedragen, deed Bushnell wat hij voelde dat hij moest doen om zich te verzetten tegen de Amerikaans/Israëlische genocidale oorlog in Gaza.

We hopen dat zijn daad meer mensen zal overtuigen om hem te volgen, niet om zichzelf in brand te steken, maar om hem te volgen in het verwerpen van de status quo en het vinden van krachtige manieren om zich te verzetten tegen de Amerikaanse imperialistische oorlogen tegen terreur.

Bushnell deed wat hij voelde dat hij moest doen om zich te verzetten tegen de Amerikaans/Israëlische genocidale oorlog in Gaza

Dat was anders toen ik in de luchtmacht was. Tegen het einde van de jaren 60, toen de VS nog steeds mannen opriep voor het leger, was een meerderheid van de dienstplichtige mensen gekant tegen de Amerikaanse oorlog in Vietnam en deden ze van alles om die te beëindigen.

Sommigen liepen over naar de Vietnamese kant. Sommigen deserteerden naar Europa of Canada. Velen sloten zich aan bij anti-oorlogsgroepen van de GI, zoals de American Servicemen’s Union, die alleen al tienduizenden leden had. Velen weigerden gewoon te vechten, en als een officier dom genoeg was om iemand te bedreigen omdat hij weigerde, zou hij kunnen worden ‘gefragt’. Dat een officier of onderofficier ‘gefragt’ werd, betekende dat hij werd gedood of gewond doordat een GI een fragmentatiegranaat in hun tent rolde tijdens hun slaap. Tussen 1969 en 1972, tekende het Pentagon bijna 1000 zulke ‘fraggings’ op.

Vietnamese overwinning in 1975

Het Pentagon reageerde op de dreigende ineenstorting van zijn commandostructuur in Vietnam en het groeiende verzetsmarionettenleger van Vietnamese rekruten. Dit werd “Vietnamisering” van de oorlog genoemd. Begin 1973 beëindigde de Amerikaanse regering de dienstplicht.

Het marionettenleger stortte in 1975 in en het Vietnamese volk won de oorlog tegen de Amerikaanse imperialisten in 1975 toen Saigon werd bevrijd. Ja – applaudisseer!

Na dat verlies verving het Amerikaanse ministerie van Oorlog, bekend als het Pentagon, de dienstplicht door een leger dat volledig bestond uit vrijwilligers.

Hoe is de VS in staat om zijn constante oorlogen en bezettingen over de hele wereld te voeren in meer dan 750 militaire basissen in meer dan 80 landen door middel van een vrijwillige strijdmacht?

De oorlog uitbesteden

Er is een economische dienstplicht, die verklaart waarom Aaron Bushnell bij de Amerikaanse luchtmacht kwam. Bovendien worden veel militaire klusjes en vaardigheden nu gedaan door particuliere aannemers in plaats van troepen. Naast de ongeveer 1,4 miljoen militairen in actieve dienst en 813.000 reservisten, zijn er 762.000 federale civiele voltijdse equivalenten en ongeveer 600.000 voltijdse contractanten.

Dit maakt een totaal van bijna 4 miljoen mensen, allemaal onder leiding van het ministerie van Defensie van oorlog tegen een kostprijs van bijna 1 biljoen dollar – meer dan $ 1 biljoen dollar als je de kosten van oorlogen uit het verleden, rente en buitenlandse militaire hulp meetelt.

Maar ik wil het hebben over hoe Amerikaanse troepen gemotiveerd zijn om mensen te doden.

Het doden van een ander mens is niet natuurlijk. Het is gewoon niet normaal. Iemand vermoorden brengt je geest in de war – daarom leidt het vaak tot posttraumatische stressstoornis (PTSS) – een veel voorkomende aandoening voor oorlogsveteranen – en veel verslavingen en zelfmoorden.

De generaals en kapitalistische politici geven echter geen moer om het lijden van de GI’s. Ze geven alleen om het hebben van een effectieve, agressieve krijgsmacht die in staat is om eender welk land te verslaan en te bezetten dat niet wil uitgebuit worden voor de winsten van big business.

Hevige propaganda, constante repetitieve instructies en andere geest-manipulerende trainingsmethoden creëren soldaten die bereid zijn om orders op te volgen en te doden.

Het Pentagon vertrouwt op racisme, seksisme, klassendiscriminatie en andere discriminerende praktijken om een contrast te creëren tussen ons, de GI uit de VS, en hen (de mensen van welk land dan ook dat geviseerd wordt) om zijn troepen bevelen te laten opvolgen om te doden. Zware propaganda, constante repetitieve instructies en andere geest-manipulerende trainingsmethoden creëren soldaten die bereid zijn bevelen op te volgen en te doden.

Deze indoctrinatie is bedoeld om de reactie te creëren van “vertel me gewoon wie de vijand is, en ik ga achter hem aan met eender welke wapens die je levert”. Maar indoctrinatie gaat maar zo ver. Dat is wat de generaals in Vietnam geleerd hebben en wat hen overhaalde om over te gaan naar een beroepsleger.

Gewapende lichamen van onderdrukkers

Esprit de corps is erg belangrijk voor leiders in een beroepsleger. Esprit de corps is een uitdrukking uit het Frans die zich letterlijk vertaalt naar “geest van het lichaam”. Het woordenboek definieert het als “de gemeenschappelijke geest die in de leden van een groep aanwezig is en enthousiasme, toewijding en sterke achting voor de eer van de groep inspireert”.

Deze lichamen zijn waar Karl Marx, V.I. Lenin en andere communisten en revolutionairen naar verwezen toen ze het hadden over de burgerlijke staat en zijn politie en staand leger – de speciale lichamen van gewapende mannen (of van welk geslacht dan ook) die boven de samenleving worden geplaatst en zich ervan vervreemden als dat nodig is om de rijke heersers aan de top van de kapitalistische samenleving te beschermen en ervoor te vechten.

Joe Piette op de herdenking voor Aaron Bushnell

Als je eenmaal in uniform bent, betekent esprit de corps dat je medetroepen mensen zijn (zwart, bruin of wit) met wie je elke dag doorbrengt, traint, met wie je gaat drinken. Ze zijn je familie, je kameraden, mensen die je bereid bent te beschermen en voor wie je wilt sterven. Als de groep zich bedreigd voelt, zal de groep als geheel, zwaar bewapend, zich verdedigen.

Die extreme groepsdynamiek, als een instrument van de rijken en machtigen, creëert een slanke en gemene vechtmachine die, wanneer ze op vijandige locaties wordt gedropt, kan leiden tot de dood van honderdduizenden mensen (meestal mensen van kleur) en calamiteiten zoals bij Wounded Knee in de Verenigde Staten, My Lai in Vietnam en het Flour Massacre een paar dagen geleden in Gaza.

De troepen worden daarheen gestuurd in het voordeel van de bedrijven die de VS regeren. Ze zijn nooit een kracht voor het goede.

Esprit de corps leidt tot het idee dat als troepen (of agenten) zich bedreigd voelen, ze naar believen kunnen terugslaan naar de vijand in hun verdediging. Hoeveel mensen van kleur zijn gedood door de politie – de politie gesteund door het Amerikaanse Hooggerechtshof – met het excuus dat “het gerechtvaardigd was, omdat ik me bedreigd voelde”?

Dat is ook wat de stoottroepen van de Israëlische bezettingsmacht zeiden – “We voelden ons bedreigd” – over waarom ze de uitgehongerde menigte Palestijnen op 29 februari afslachtten.

Het Amerikaanse leger houdt ervan om onderscheidingen uit te reiken – eremedailles, Purple Hearts, Bronze stars enzovoort. Bijna allemaal worden ze toegekend aan soldaten voor het beschermen van elkaar. Er zijn talloze films gemaakt over hoe zogenaamde dappere soldaten hun in de minderheid zijnde medetroepen verdedigden tegen de kwaadaardige vijand. Al die films zijn imperialistische propaganda.

De mensen met wie we solidair moeten zijn, zijn niet de door de media gecreëerde onschuldige Amerikaanse troepen die zichzelf verdedigen, maar de mensen die hun land verdedigen tegen het Amerikaanse imperialisme.

Onderdrukte volkeren hebben het recht om zich te verzetten

Hebben de Vietnamezen, Irakezen, Cubanen, Palestijnen, Afrikanen – in Soedan, in Congo, in Niger – mensen in Korea, de Filippijnen, mensen over de hele wereld niet het recht om zich te verdedigen tegen imperialistische bezetting en uitbuiting?

Ik hoop dat de daad van Bushnell weerklank vindt in het leger en ervoor zorgt dat andere soldaten, matrozen, mariniers en leden van de luchtmacht hun inzetorders in twijfel trekken. Ik hoop dat het een deel van de esprit de corps doorbreekt.

Ik hoop dat de daad van Bushnell weerklank vindt in het leger en andere soldaten doet twijfelen aan hun inzetorders

De Amerikaanse regering is de vijand van de wereldbevolking. De VS sturen nooit, nooit, nooit, nooit hun leger ergens heen voor het welzijn van de arbeiders in welk land dan ook. De troepen worden daarheen gestuurd ten behoeve van de bedrijven die de VS regeren.  Ze zijn nooit een kracht voor het goede.

Zoals Aaron Bushnell zei – voordat hij niets meer kon zeggen – “Bevrijd Palestina!” Daaraan zou ik willen toevoegen: Bevrijd de arbeiders overal ter wereld waar het kapitalisme en het imperialisme hen uitbuiten en onderdrukken.

Macht aan het volk, van Palestina tot Philadelphia!

Dit artikel verscheen eerder op Workers World. De vertaling is van Karen Del Biondo