“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr)

*  *  *

In een populaire Britse komische sketch aan de frontlinie tijdens de Tweede Oorlog vraagt een nazi-officier aan een collega in een moment van plotse – en komische – zelftwijfel: “Hoezo zijn wij de slechteriken?”

Het lijkt velen alsof we nu datzelfde moment beleven, maar dan uitgesmeerd over bijna drie maanden, hoewel er niet veel te lachen viel.

De westerse leiders hebben niet alleen openlijk de genocidaire oorlog van Israël tegen Gaza gesteund maar tegelijk diplomatische dekking gegeven, wapens geleverd en andere militaire bijstand verleend.

Het Westen is niet alleen volkomen medeplichtig aan de verdrijving en etnische zuivering van om en bij de twee miljoen Palestijnen maar ook aan het vermoorden van meer dan 20.000 Gazanen (de huidige teller staat op meer dan 32.000 – n.v.d.r.) en het verwonden van vele tientallen duizenden, waarvan een meerderheid vrouwen en kinderen.

Desondanks blijven westerse politici benadrukken dat Israël “het recht heeft zichzelf te verdedigen”, en dat terwijl het land de noodzakelijke infrastructuur en regeringsgebouwen in Gaza heeft vernietigd en de gezondheidszorg deed instorten. Hongersnood en ziekten beginnen nu de rest van de bevolking uit te roeien.

De Palestijnen van Gaza kunnen nergens naartoe of nauwelijks nog schuilen voor de door de VS geleverde bommen. Als ze ooit zullen mogen ontsnappen, zal het naar buurland Egypte zijn. Na tientallen jaren van ontheemding zullen ze dan uiteindelijk voorgoed verbannen worden uit hun thuisland.

Terwijl de westerse landen die verschrikkingen proberen te rechtvaardigen door met de vinger te wijzen naar Hamas, geven de Israëli’s hun soldaten en de milities van de kolonisten toestemming om dood en vernieling te zaaien doorheen het gebied van de Westelijke Jordaanoever waar geen enkele Hamasstrijder te bespeuren valt.

Ter verdediging van de vernieling van Gaza vergeleken de Israëlische leiders al snel hun aanpak met het gebruik van de brandbommen waarmee de bondgenoten indertijd Duitse steden zoals Dresden vernietigden, ogenschijnlijk niet in verlegenheid gebracht door het feit dat die bombardementen al lang geboekstaafd staan als sommige van de ergste misdaden uit de Tweede Wereldoorlog.

Israël voert een schaamteloze koloniale oorlog tegen de oorspronkelijke bevolking in de goede oude stijl, zoals gebruikelijk was vóór de invoering van de internationale mensenrechtenwetgeving, luidkeels aangemoedigd door de westerse leiders.

Zijn wij zeker dat wij niet de slechteriken zijn?

Slavenopstand

De aanval van Israël op Gaza roept bij velen afkeer op, het lijkt immers onmogelijk er rationeel grip op te krijgen. De wereld lijkt wel op zijn kop te staan. Die oorlog haalt in het gedrag van het Westen een primitief en lelijk kantje naar boven dat meer dan 70 jaar verborgen lag onder een laag van ‘vooruitgang’, van retoriek over het primaat van de mensenrechten, van de ontwikkeling van internationale instellingen, de geldende oorlogsregels, de pretentie van humanitarisme.

En ja, hun beweringen waren steevast vals. De oorlogen in Vietnam, Kosovo, Afghanistan, Irak, Libië en Oekraïne werden allemaal verkocht met leugens. De echte doelstelling van de VS en zijn NAVO-trawanten was de plundering van de hulpbronnen van anderen, het behoud van de positie van Washington als wereldleider en de verrijking van de westerse elites.

Daarenboven, en zeker niet minder belangrijk, werd het bedrog nog bestendigd door een overkoepelend narratief dat in zijn kielzog velen in het Westen meesleurde. De oorlogen waren bedoeld om het hoofd te bieden aan de dreiging van het Sovjet-communisme of de islamitische ‘terreur’ of een hernieuwd Russisch imperialisme. Bijkomend dienden die oorlogen zogenaamd om de onderdrukte vrouwen te bevrijden, de mensenrechten te beschermen en de democratie te bevorderen.

Niets in dat overkoepelend narratief blijkt nu te werken.

Het bombarderen van burgers die in Gaza in de val zitten, het herleiden van hun kleine gevangenis tot puin ― wat herinneringen oproept aan rampgebieden na een aardbeving – hebben niets humanitairs maar zijn een door mensen veroorzaakte catastrofe.

Zelfs Israël heeft niet het lef te beweren dat het de vrouwen en meisjes van Gaza redt uit de klauwen van Hamas aangezien het ze doodt en uithongert. De Israëli’s beweren evenmin dat ze de democratie willen bevorderen. Ze zeggen wel dat Gaza vol “menselijke dieren” zit en “met de grond gelijkgemaakt moet worden”. Ook is het zo goed als onmogelijk geweest om Hamas, een groep van een paar duizend in Gaza opgesloten strijders, af te schilderen als een geloofwaardige bedreiging voor de westerse levenswijze.

Hamas kan geen enkele raket op Europa afvuren, laat staan in 45 minuten. Hun gevangenenkamp was – zelfs voor de vernietiging ervan – nooit het plausibele hart van een of ander islamitisch rijk dat op het punt stond het Westen onder de voet te lopen en zijn “shariawetgeving” op te leggen.

In feite kon je de voorbije weken nauwelijks wat zich daar afspeelde een oorlog noemen. Gaza is geen staat en heeft als dusdanig geen leger. De enclave is al decennialang bezet en leefde de laatste 16 jaar onder een militaire blokkade waarbij Israël de calorieën telde om de ondervoeding onder de Palestijnen op een laag peil te houden.

Zoals de Amerikaans-Joodse politicoloog Norman Finkelstein heeft gezegd, kan de uitbraak van Hamas op 7 oktober beter beschouwd worden als een slavenopstand dan als een oorlog. En net als de slavenopstanden doorheen de geschiedenis – van Spartacus tegen de Romeinen tot Nat Turner in Virginia in 1831 – zou ook deze onvermijdelijk brutaal en bloederig zijn.

Staan wij aan de kant van de moordende gevangenisbewakers? Bewapenen wij de plantage-eigenaars?

Psychologische massamanipulatie

Bij gebrek aan een overtuigende rechtvaardiging voor de steun aan Israël in zijn genocidaire campagne in Gaza moeten onze leiders een parallelle oorlog voeren tegen de westerse bevolking, of op zijn minst tegen wat er in hun hoofd leeft.

Israëls recht om de Palestijnen in Gaza uit te roeien in vraag stellen, een slogan scanderen die de stopzetting van de bezetting en belegering eist en opkomt voor vrijheid voor de Palestijnen, oproepen tot gelijke rechten voor iedereen in de regio: vandaag de dag valt dit allemaal onder de noemer antisemitisme.

De eis voor een staakt-het-vuren om te verhinderen dat er Palestijnse doden blijven vallen onder de bommen, betekent dat we Joden haten.

De mate waarin die manipulaties niet alleen weerzinwekkend zijn maar zelf gelijkstaan met antisemitisme zou de evidentie zelf moeten zijn, ware het niet dat onze heersende klasse ons aanhoudend en diepgaand psychologisch manipuleert.

Zij die de Israëlische genocide verdedigen, beweren dat niet alleen de extreemrechtse regering en het leger maar alle Joden achter de vernietiging van Gaza staan, achter de etnische zuivering van de Gazaanse bevolking en de moord op duizenden Palestijnse kinderen. Dát is de echte Jodenhaat.

Maar het pad naar die massale psychologische manipulatie is al lang geleden aangelegd. Het begon lang voor Israël Gaza met de grond gelijkmaakte.

Toen Jeremy Corbyn in 2015 werd verkozen tot leider van Labour, introduceerde hij voor het eerst een betekenisvolle anti-imperialistische agenda in het hart van de Britse politiek. En als trouwe verdediger van de Palestijnse rechten werd hij door het establishment beschouwd als een bedreiging voor Israël, die uitermate belangrijke satellietstaat van de VS en hoeksteen van de westerse militaire macht in het olierijke Midden Oosten.

De westerse elites moesten op die uitdaging aan het adres van hun permanente oorlogsmachine wel reageren met ongeziene vijandigheid. Corbyns opvolger Keir Starmer heeft dat maar al te goed begrepen en schuift sindsdien Labour naar voor als de beste cheerleader van de NAVO.

Tijdens Corbyns termijn als voorzitter van Labour werkte het establishment op een drafje de beste strategie uit om de Labourleider permanent in de verdediging te duwen en zijn algemeen bekende antiracistische stellingnames te ondermijnen. Ze noemden hem een antisemiet.

De lastercampagne beschadigde niet alleen Corbyn persoonlijk maar verscheurde ook Labour zelf, dat ontaardde in een bende feodale facties die al de energie van de partij opslorpten en een potentiële verkiezing kelderden.

Lastercampagne

Hetzelfde scenario werd ontrold tegen een groot deel van het Britse en Amerikaanse publiek.

Deze maand keurde het Huis van Afgevaardigden in de VS met een overweldigende meerderheid een resolutie goed die antizionisme – in dit geval verzet tegen de genocide in Gaza – gelijkstelt met antisemitisme.

Demonstranten die een staakt-het-vuren en het einde van de moordpartijen in Gaza eisten, worden weggezet als “relschoppers”, terwijl hun slogan “van de rivier tot aan de zee”, die opkomt voor gelijke rechten voor Israëlische Joden en Palestijnen, wordt gelabeld als een “oproep tot uitroeiing van de staat Israël en het Joodse volk”.

Even veelzeggend is dat de westerse heersende klasse hier ongewild toegeeft dat Israël – een Joodse chauvinistische en koloniale staat – de Palestijnen nooit gelijkheid of betekenisvolle vrijheden kan toekennen, net zomin als het apartheidsregime in Zuid-Afrika dat kon voor de oorspronkelijke zwarte bevolking.

Door de realiteit compleet op zijn kop te zetten hebben politici in de VS het verzet tegen genocide geherdefinieerd en genocidair genoemd.

Die massale lastercampagne staat zo ver af van de realiteit dat de westerse elites zich zelfs keren tegen hun eigen volk en de vrijheid van meningsuiting en van gedachte aan banden leggen in de instellingen die verondersteld worden heel goed beschermd te zijn.

Naar aanleiding van het studentenprotest dat opriep om een einde te maken aan het moorden in Gaza, werden de hoofden van drie topuniversiteiten in de VS – die de toekomstige leden van de heersende klasse zullen afleveren – door het Congres op de rooster gelegd vanwege het gevaar van antisemitisme voor hun Joodse studenten.

De prioriteitenlijst van het Westen lag open en bloot op tafel: fervente steun voor de verdediging van de ideologische gevoeligheden van een groep Joodse studenten die achter Israëls recht om Palestijnen te doden staan, was belangrijker dan de bescherming van de Palestijnen tegen genocide of de verdediging van de democratische basisvrijheden om zich in het Westen te verzetten tegen genocide.

De terughoudendheid van de drie universiteitsvoorzitters die niet zomaar wilden toegeven aan de eisen van de politici die de vrijheid van meningsuiting en gedachte op de campus wilden beknotten, leidde tot een heuse campagne om hun instellingen financieel droog te leggen en meteen ook hun kop te eisen.

Een van hen, Elizabeth Magill van de universiteit van Pennsylvania, werd al gedwongen haar functie neer te leggen.

Crisis op alle fronten

Die ontwikkelingen zijn niet het resultaat van een of andere bizarre, tijdelijke, collectieve psychose waaraan de westerse establishments ten prooi zijn gevallen. Ze zijn wel bijkomend bewijs van de wanhopige mislukking om het westerse langetermijntraject naar nieuwe crises op meerdere fronten tegen te houden.

Eerst en vooral zijn ze een teken dat de klasse aan de macht beseft dat ze opnieuw zichtbaar is voor het publiek als een heersende klasse, en dat het volk zich realiseert dat de belangen van die klasse volledig haaks staan op die van de gewone mensen. De schellen vallen ons van de ogen.

Het simpele feit dat we opnieuw kunnen spreken van ‘establishments’, een ‘heersende klasse’ en ‘klassenoorlog’ zonder voor gek te staan of verweten te worden dat we zijn blijven steken in de jaren vijftig, wijst erop hoe perceptiemanagement – en manipulatie van het narratief – dat zo cruciaal is voor de bestendiging van het westerse politieke project sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, nu volledig de mist ingaat.

De uitspraken die intellectuelen als Francis Fukuyama in de late jaren 1980 uitbazuinden over de triomf van de liberale democratische orde – of “het einde van de geschiedenis”, zoals hij het plechtig verwoordde – lijken nu onmiskenbaar absurd.

Dat komt ten tweede doordat de westerse elites ogenschijnlijk geen antwoord hebben op de grootste uitdagingen van ons tijdperk. Ze spartelen maar wat rond in hun zoektocht naar een oplossing voor de inherente paradoxen in de kapitalistische orde, die door de liberale democratie aan het licht moest onttrokken worden.

De realiteit breekt door de ideologische deklaag.

Het rampzaligst is de klimaatcrisis. Het kapitalistische model van massaconsumptie omwille van de concurrentie is pure zelfmoord.

Beperkte hulpmiddelen – vooral in onze aan olie verslaafde economieën – betekenen dat groei een almaar duurdere extravagantie is. Al wie van in de wieg is grootgebracht om te streven naar een betere levensstandaard dan zijn ouders, wordt niet rijker maar meer gedesillusioneerd en bitter.

En de belofte van vooruitgang – van aardiger, meer zorgende en gelijke samenlevingen – klinkt nu als een flauwe grap in de oren van de meeste min-45-jarigen in het Westen.

Een kluwen van leugens

Het ziet ernaar uit dat de bewering dat het Westen de beste is, lijkt te berusten op wankele ondergrond, zelfs bij de westerse publieke opinies.

In het buitenland daarentegen, in de landen die ofwel werden vernietigd door de westerse oorlogsmachine of nog op hun beurt wachten, was dat idee al lang geleden vervlogen. De liberale democratische orde bracht hun niets op behalve bedreigingen: wees trouw, zo niet volgt de afstraffing.

En dat is nu net de context van de huidige genocide in Gaza.

Israël zegt zelf dat het zich op de frontlijn bevindt – maar niet die van een botsing der beschavingen. Israël is een kwetsbare, onzekere buitenpost van de liberale democratische orde, waar het kluwen van leugens over de democratie en het liberalisme het meest toxisch en ongeloofwaardig is.

Israël is een apartheidsstaat, vermomd als “de enige democratie in het Midden Oosten”. Zijn brutale bezettingsleger is vermomd als “het meest morele leger ter wereld”. En nu is Israëls genocide in Gaza vermomd als “de uitroeiing van Hamas”.

Om die leugens af te dekken heeft Israël altijd moeten gebruikmaken van intimidatie. Al wie het lef heeft om de bedriegerij aan de kaak te stellen, wordt weggezet als antisemiet.

Maar dat draaiboek klonk als een grove belediging – zelfs als inhumaan – zodra het ging over de stopzetting van de genocide in Gaza.

Waartoe zal dit uiteindelijk leiden?

Bijna tien jaar geleden schreef de Israëlische antropoloog, docent en vredesactivist Jeff Halper zijn boek War Against the People, waarin hij waarschuwde: “In een eindeloze oorlog tegen terreur zijn we allemaal gedoemd om Palestijnen te worden.”

Niet alleen de “vijanden” van het Westen maar ook diens eigen bevolkingen zouden gezien worden als een bedreiging voor de belangen van de heersende kapitalistenklasse die streeft naar permanente privileges en verrijking, ongeacht de prijs voor de rest van ons.

Dat argument – dat hoog scoorde toen Halper het aanvankelijk verwoordde – blijkt nu een voorspelling in zich te dragen.

Gaza is niet alleen de frontlijn van Israëls genocidaire oorlog tegen het Palestijnse volk. Het is ook de frontlijn van de oorlog van de westerse elite tegen ons vermogen om kritisch te denken, een duurzame levensstijl te ontwikkelen en te eisen dat anderen worden behandeld met respect en menselijkheid zoals wijzelf willen behandeld worden.

Jawel, de gevechtslinies zijn vastgelegd. En wie weigert de kant van de slechteriken te kiezen, is de vijand.

Are we the baddies?’ Western support for genocide in Gaza means the answer is yes werd vertaald door Marina Mommerency

Jonathan Cook biedt zijn journalistiek werk gratis aan, net als DeWereldMorgen. Als je zijn artikels apprecieert vraagt hij jou om ze te delen en een schenking te overwegen om zijn werk te financieren. Dat kan door Substack subscriber te worden, een gift te storten op Paypal of op zijn bankrekening. Het volledige archief van zijn publicaties is beschikbaar op zijn website. Je vindt hem hier op Twitter en Facebook