Deze Open Brief werd gepubliceerd op 25 november, de eerste dag van het staakt-het-vuren (nvdr)

De samenvatting van zes weken gevechten in de Gazastrook is overweldigend: meer dan 13.000 doden, voornamelijk burgers, waaronder 5.300 kinderen; de helft van de gebouwen in de enclave is verwoest. Israël ontwikkelt, onder de noemer ‘totale oorlog’, een strafstrategie die even wreed als zinloos is, en die steeds meer wordt betwist.

‘Hamas uitroeien’ is meer een slogan dan een realistisch doel. In 2006 verkondigde Israël al dat het “Hezbollah wilde uitroeien”, met de bekende resultaten… Een dergelijke strategie is een illusie. Hamas, dat al vijf dodelijke militaire campagnes achter de rug heeft, zal onvermijdelijk weer uit zijn as herrijzen.

Het (Israëlisch) leger zal een beweging, gesteund door een groot deel van de Palestijnse bevolking, zowel in Gaza als op de Westelijke Jordaanoever, niet kunnen verslaan in het licht van de gediskwalificeerde Palestijnse Autoriteit.

Als afsplitsing van de Moslimbroederschap zal Hamas, met haar achterban in de Arabisch-islamitische wereld, geen moeite hebben om nieuwe strijders te rekruteren bij de kansloze jongeren en om zijn wapenarsenaal opnieuw op te bouwen. Het zal een speler blijven waarmee rekening moet worden gehouden.

Hamas uitroeien is meer een slogan dan een realistische doelstelling. Een dergelijke strategie is een illusie

Het wordt steeds moeilijker om tot een tweestatenoplossing te komen. Het mogelijke fundament daarvoor is als een krimpende huid verschrompeld door de annexatie van Groot-Jeruzalem en de aanmoediging van de bouw van Joodse koloniale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Die tellen nu bijna 500.000 inwoners.

De volgende oplossing is echter nog steeds het proberen waard. De oplossing van één binationale staat, die al voor 7 oktober werd genoemd, wordt opnieuw relevanter. Maar het dilemma blijft hetzelfde.

Ofwel aanvaardt Israël, in wezen een democratische staat, het principe van gelijke rechten, met het risico zijn meerderheid voor de Joodse bevolking te verliezen. Momenteel zijn ze in aantal ongeveer gelijk aan de Arabische bevolking op het grondgebied van historisch Palestina. Ofwel weigert Israël een dergelijk principe, verliest het een essentieel deel van zijn ziel en stelt zich bloot aan de beschuldiging van apartheid.

Er moet krachtig worden gewaarschuwd tegen elke verleiding om bevolkingsgroepen te verplaatsen naar buurlanden, wat alleen maar kan worden gezien als onaanvaardbare etnische zuivering en hoe dan ook het probleem van Israëls veiligheid niet kan oplossen.

Ofwel accepteert Israël het principe van gelijke rechten, ofwel weigert het een dergelijk principe en stelt het zichzelf bloot aan de beschuldiging van apartheid

Ook de intentie om de staat Israël te ‘vernietigen’ is onaanvaardbaar. Het is duidelijk dat na deze traumatische schok voor beide partijen en deze ‘totale oorlog’ die gedoemd is te mislukken, de veiligheid van Israël alleen kan worden gewaarborgd door een eerlijke oplossing van de Palestijnse kwestie en de bevestiging van gelijke rechten voor twee bevolkingsgroepen die naast elkaar moeten bestaan.

Aan beide kanten zal een vernieuwing van de politieke klassen plaatsvinden, aangezien de huidige partijen veel van hun legitimiteit hebben verloren. Aan Palestijnse zijde moeten zo snel mogelijk verkiezingen worden georganiseerd waarbij alle aanwezige politieke krachten betrokken zijn. Een sterke betrokkenheid van de internationale gemeenschap, met name de permanente leden van de VN-Veiligheidsraad en de Arabische landen, is daarbij essentieel.

Frankrijk, dat veel van zijn geloofwaardigheid in het Midden-Oosten heeft verloren en zijn imago in de Arabisch-islamitische wereld aanzienlijk heeft zien verslechteren, moet hieraan deelnemen. Het zou echter vereisen dat het zijn diplomatie transformeert tot een evenwichtig en coherent beleid dat weerstaat aan externe druk.

Ondanks een zeker herstel van het evenwicht wordt dit door veel landen en de publieke opinie niet zo gezien. Een dergelijk beleid vereist moed en duidelijkheid, los van de emotionele reacties die deze ‘totale oorlog’ oproept.”

Deze Open Brief werd vertaald door Ann Dejaeghere.