Eva werd op haar veertiende aangerand door een pater, als straf vijf jaar opgesloten in “verbeteringshuizen” en uiteindelijk gestorven met een strafblad want destijds veroordeeld… voor openbare zedenschennis en landloperij: haar verhaal verbijstert. In In naam van de vader, het boek met 101 getuigenissen van slachtoffers dat Rik in 2019 uitbracht bij EPO en de makers van ‘Godvergeten’ inspireerde, is Eva de eerste die haar relaas doet. In zijn inleiding schrijft Rik daarover: “Dat Eva de rij opent, is tegelijkertijd symbolisch maar ook historisch correct. De naam Eva herinnert ons aan de eerste vrouw, de echtgenote van Adam zoals de Bijbel verhaalt. Alle zonden die Adam ooit heeft begaan werden haar aangerekend. Zij was de oorzaak van alle ellende. Maar Eva Demoor is gewoon ook het oudste gekende misbruikverhaal in de hedendaagse Belgische kerkgeschiedenis. Vandaar dat Eva de rij van 101 verhalen opent. Het hadden evengoed 1001 verhalen kunnen zijn alleen al wat België betreft. Op wereldvlak is zij ‘de vrouw van een miljoen’.”
Eva
Sinterklaasavond 1949 veranderde mijn leven totaal. Als klein kind had ik nochtans al veel meegemaakt. Mijn moeder stierf aan kanker toen ik vijf jaar was. Toen ik dertien jaar was, ontdekte ik dat ik mijn moeders achternaam, Demoor, droeg en niet die van mijn vader Duysse. Mijn vader had namelijk zijn eerste vrouw vermoord en was daardoor zijn burgerrechten verloren. Om die reden kon hij niet met mijn moeder trouwen. Ik was zo ontdaan en verdrietig dat ik troost zocht bij de parochiepriester, pater Marcellus, die vaak bij ons over de vloer kwam. Maar op die Sinterklaasavond 1949, toen ik hem mijn verdriet vertelde, randde hij mij thuis aan. Totaal van de kaart vluchtte ik het huis uit naar mijn tante die in het dorp verderop woonde. Zij verwittigde meteen de politie.
De politie nam mij mee en nooit heb ik mijn thuis, mijn vader en mijn twee broers nog gezien. De priester kreeg drie maanden voorhechtenis en werd op aandringen van de toenmalige bisschop van Gent zonder verdere opvolging vrijgelaten. Vijf jaar lang werd ik opgesloten in verbeteringshuizen. Eerst in Gent, waar ik voor de rest van mijn gevangenschap nooit meer mijn eigen naam Eva hoorde uitspreken. Ik werd nummer 9910. Vijf jaar lang. Na Gent kwam Brussel, waar ik samen met een vriendin wegvluchtte. Toen ik ’s anderendaags werd opgepakt werd ik naar Antwerpen gebracht. Daarna werd ik nog overgeplaatst naar Marseille en nog later kwam ik in Venlo terecht.
Zelfmoordpogingen, naalden inslikken of mijn armen kerven, ik deed het mij allemaal aan. Maar buiten geraken lukte niet. Zestig jaar later kan ik de littekens nog tonen. Opgesloten bleef ik tot mijn meerderjarigheid. Gewoon omdat ik een misdadiger was ontvlucht werd ik als veertienjarig kind veroordeeld voor openbare zedenschennis en landloperij. Nochtans was niet ik de misdadiger. Ik was nog minderjarig. En de politie pakte mij op bij mijn tante, niet op straat. Toch kreeg ik een veroordeling en straf van vijf jaar opsluiting.
Zestig jaar later kan ik de littekens nog tonen
Verbeteringshuizen en gestichten in België, Frankrijk en Nederland onthaalden mij telkens als meisje 9910. Poetsen, schrobben en herstelwerk was alles wat ik leerde. Mijn naam heb ik vijf jaar lang niet gehoord. Ook van de andere meisjes, mijn lotgenoten, heb ik nooit vernomen hoe hun naam was. Maar ik overleefde dankzij één kinderboek dat ik angstvallig verstopte en las en herlas.
Pas in 2004 zal mevrouw Godelieve Halsberghe van de gelijknamige commissie mij voor het eerst horen en waarde hechten aan mijn verklaringen. Ze doet er alles aan om mij te laten erkennen als slachtoffer van die priester. Wat haar na veel aandringen ook lukt. Maar mijn strafblad, dat ook zij onrechtvaardig vindt, kan zij niet vernietigen.
In 2017 ontmoette ik in de basiliek van Koekelberg op de Herkenningsdag voor slachtoffers van kerkelijk seksueel misbruik professor Manu Keirse. Hij zal ervoor zorgen dat ik een onderhoud krijg met minister van Justitie Koen Geens. Die ontvangt mij hartelijk en bevestigt dat de veroordeling die ik in 1949 als kind heb opgelopen een gerechtelijke fout is maar stelt ook dat die nu, na zoveel jaren, verjaard is en dus niet meer rechtgezet kan worden. De minister wilde wel een briefje schrijven dat aan mijn gerechtelijk dossier van 1949 te Gent wordt toegevoegd. Maar de veroordeling kan niet worden uitgeveegd. Als kind werd ik slachtoffer van een priester. In zijn plaats werd ik gestraft en gevangengezet. Maar de veroordeling terugdraaien blijft onmogelijk. De priester ligt begraven op de ereplaats van het kerkhof van het dorpje Munte.
Een verwoest leven in één pagina proberen weer te geven, het is het lot van al die anderen die in dit getuigenboek aan bod komen. Zelfs duizend pagina’s kunnen de aanslag, die mij nu al zeventig jaar lang is aangedaan, nooit volledig in kaart brengen.
Eerherstel? Wie loopt nu nog warm voor deze veteranen? De feiten zijn gebeurd in een te ver verleden. Alsof de Tweede Wereldoorlog, die in diezelfde periode vele jonge soldaten de dood in joeg, zijn slachtoffers zou kunnen laten verdwijnen in een anoniem graf, voor eeuwig en altijd zonder uitzicht op eerherstel. De oorlog die mij en alle andere slachtoffers van seksueel misbruik als kind of jongere is overkomen – en waarover u verder in dit getuigenboek leest – is nog niet toe aan een wapenstilstand.
Erkenning en eerherstel ontvangen van de vertegenwoordigers van de katholieke kerk maar ook van al dan niet koninklijke staatshoofden blijft ons streefdoel. Ook wij zijn Europese staatsburgers maar dan burgers wier rechten als kind fundamenteel geschonden zijn en nooit helemaal in ere werden hersteld. De rechtsstaat heeft ons al te lang aan ons lot overgelaten. Wij hopen dit eerherstel liefst niet postuum in ontvangst te moeten nemen.
In naam van de Vader verscheen bij EPO
