‘Niet zo heel vanzelfsprekend clubfestival’, luidt de ondertitel. En dat is bij binnenkomst in de concertzaal al meteen duidelijk: dat er 7 muzikanten op het podium staan, is niet zo uitzonderlijk. Wel dat er naast een drummer en een bassist vijf gitaristen op het podium staan!
Het Limburgse Statue, met wortels in de Hasseltse ‘Rock ‘n’ Roll Highschool’ PHL, maakt repetitieve en bij momenten erg meeslepende gitaarmuziek. Je hoort vroege Pink Floyd, Sonic Youth en Mogwai. Samen produceren ze een stevig klankentapijt, waarbij ieder bandlid perfect zijn rol kent. Niettemin is deze groep nog zoekende naar een duidelijke richting.
Over naar de intiemere setting van het Nijdrop-café: daar stond geluidskunstenaar Bram Bosteels, deze keer geassisteerd door zijn vriendin, met zijn project Kaboom Karavan. Op het recentste en reeds derde album Hokus Fokus weerklinken een hele reeks, bij momenten golvende, geluiden: trompetten, saxen, vibrafonen, gitaren en stevig aangeslagen pianosnaren.
Na 15 jaar experimenteren, weet hij een boeiend muzikaal geheel samen te stellen. En ook het oog krijgt wat! Want het is werkelijk een lust om Bram te zien draaien aan knoppen, strijken, piepen, tokkelen, knarsen, prutsen, kraken, blazen, …
In de zaal was inmiddels het Antwerpse surf-combo Condor Gruppe eraan begonnen. Met leden van White Circle Crime Club en Dead Stop had ik me toch aan iets vuilere en meer experimentele geluiden verwachten. Zeker binnen het opzet van het festival! Goede muzikanten uiteraard, zeker de dragende drummer, die ik na jaren in de marge gespeeld te hebben, dus wel een radiosuccesje gun.
Spookhuisje, artiestennaam voor Brusselaar Raphael Absolonne, staat bekend voor zijn meesterlijk gitaarspel. Hij koos de naam omdat het “soms best wel spookt in zijn hoofd wanneer hij gitaar speelt”. In juni van dit jaar kwam het eerste album van deze soloartiest uit: een samensmelting van Marokkaanse trancemuziek, oriëntaalse kleuren, oude blues en The Velvet Underground dwarrelen door elkaar in lange, begeesterende gitaarstukken. Magische momenten!
Al worden die nog te vaak doorbroken door zijn verwarrende gedrag, zowel in zijn bindteksten als in zijn zoektocht naar de juiste gitaar, stemming en attributen. Een échte artiest, quoi! Maar zelfs in het kleinere café ebde de belangstelling daardoor langzamerhand weg …
Het omgekeerde gebeurde in de zaal waar Dans Dans even op zich liet wachten, er rustig aan begon, maar gaandeweg het publiek helemaal meenam! De groep combineert dan ook de talenten van drie absolute topmuzikanten: Bert Dockx op gitaar (ook zanger en bezieler van Flying Horseman), Fred ‘Lyenn’ Jacques op bas (o.a. bij Mark Lanegan) en Steven Cassiers op drums (o.a. ook bij Dez Mona).
Minpunt is misschien het feit dat ze niet genoeg eigen composities brengen, maar wat ze doen met andermans stukken zijn nauwelijks covers te noemen! Hun samenspel, van intiem tot gewelddadig, is gewoon magistraal en zelden gehoord! Dit is waar muziek echt om draait: samen creëren, samen op zoek gaan, mekaar aanvoelen en mekaar naar een hoger niveau tillen.
Waarom moet daar dan altijd een label op? Tijd dat die mannen met eigen composities de wereld rondtrekken! Als ze daar zelf tijd en zin in hebben uiteraard.
Het was inmiddels al middernacht toen de drie elektronica-acts er nog aan moesten beginnen. Internal Sun, wachtte niet tot na het bisnummer van Dans Dans. Internal is het audiovisuele liveproject van het Antwerpse duo Andrew ‘Chi’ Claes en vj Natché.
Ze werkten voor het eerst samen rond cymatica (de studie van de ruimtelijke vorm van geluid en vibratie) en dat is typerend voor de esthetiek van Internal Sun: organisch, grillig en intuïtief. Live brengen ze een indrukwekkende performance: erg bevreemdend, zowel qua beeld als qua geluid.
Maar als je je open stelt, kom je terecht in een droomwereld, waarin alles wat je aanraakt in goud verandert … Na afloop was het dan ook tijd om huiswaarts te keren!
De afsluiters zag ik jammer genoeg dus niet meer… De Antwerpenaar Pomrad, een vingervlugge keyboardspeler-producer, brengt een funky, jazzy, soulvolle en internationale geluid. En Moodprint, een project van twee producers uit Leuven, Alectric en Poldoore, bundelen hun krachten tot een geheel van electro, hiphop, uk bass, ambient en funk.
Soms raak je het spoor compleet bijster. Moét je het spoor eens compleet bijster raken. Dwaal mee langs duistere muzikale wegen, vol ijle klanken en mysterieuze melodieën. Dit was Mist Festival. Volgende stop: Dunk!Festival in Zottegem!
(Foto’s: Mina Van Elewyck)