Maar een aantal activisten en ngo’s heeft een paar kilometer verderop een alternatief forum georganiseerd, omdat het WWF volgens hen sinds de oprichting in 1997 amper iets heeft bereikt. Het Alternatieve Wereld Water Forum, bekend onder de Franse afkorting FAME, ziet het WWF als ouderwets platform dat niet ziet dat er wereldwijd een beweging is voor “waterrechtvaardigheid”.

Multinationals

Het WWF wordt gezien als een soort “Davos voor water”, zegt Laurent Flety, een Franse organisator van FAME, waar vooral wordt gepraat en niets bereikt. Topmannen van multinationals als Coca-Cola en Nestlé mogen er meepraten. Initiatieven zoals het “Platform voor Oplossingen” en de Commissie “Grassroots en Burgerschap” van het Forum zijn volgens FAME vooral bedoeld om het imago democratisch te maken. Maar in 2009 slaagde het WWF er in Istanbul zelfs niet in om toegang tot water als fundamenteel mensenrecht op te nemen in de slotverklaring, is de kritiek van Jean-Claude Oliva, waterdeskundige en actieve deelnemer aan FAME.

“Het WWF vindt dat de private sector het probleem moet oplossen”, zegt Kim Lê Quang, een Belgische vertegenwoordiger van FAME. “Wij weigeren dat, want bedrijven willen het water in de hele wereld privatiseren en in de gaten houden.” FAME pleit ervoor dat regeringen het recht op drinkwater en sanitatie in hun grondwet erkennen.
Publiek-publiek

Op de alternatieve conferentie zullen meer dan duizend mensen uit minstens vijftig landen komen. Hun primaire doel is het promoten van “publiek-publieke partnerschappen” (in contrast met publiek-private partnerschappen van het WWF), waarbij lokale overheden transparant en niet-commercieel het water beheren, in samenspraak met grassrootsorganisaties.

Zo heeft de rioolautoriteit van Parijs een partnerschap met de stad Hue in Vietnam, om lokale mensen te helpen bij de renovatie en vernieuwing van de riolering. En heeft de waterauthoriteit van Paris, Eaux de Paris, kennis en voorbeelden gedeeld met de technische school in het Tunesische Sfax. FAME beveelt dit soort partnerschappen aan.

De strijd tegen privatisering van water kreeg een impuls door de Boliviaanse wateroorlogen in 2000, waarbij lokale gemeenschappen heftig protesteerden tegen de privatiseringen en de sterk gestegen prijzen voor water die daar het gevolg van waren. Er daardoor veel debat over privatisering in Latijns-Amerika, en meer dan elders is water er in publieke handen. Bedrijven die lokale watervoorraden probeerden te controleren, zijn er soms zelfs uitgezet, naar het voorbeeld van Bolivia.