Els Enhus (VUB) en Frankie Schram (KUL) verwijzen in BRUZZ van 25.1.2023 terecht naar het belang van gemeentelijke administratieve sancties om wild parkeren van auto’s of strooisteps, graffiti, zwerfvuil of hondendrollen uit het straatbeeld te krijgen.

Toch enkele fundamentele opmerkingen:

In de plaats van direct te verwijzen naar de bestuurlijke ingewikkeldheid (6 politiezones, 19 gemeenten en 1 gewest) was het aangewezen te wijzen op de reeks van beschikbare maatregelen die door de gemeenten en het gewest complementair aan de bevolking worden aangeboden:

In de gemeente Elsene waar Els Enhus naar verwijst, kan je drie maal per jaar aan de gemeente vragen om 3 kubieke meter grof huisvuil aan huis op te halen (6 m³ bij verhuis) en er worden meerdere keren per jaar in elke wijk mogelijkheden aangeboden om grof huisvuil af te geven aan mobiele containerparken.
Tegenover die service en de regelmatige selectieve ophaling van gewoon huisvuil, gewestelijke containerparken, en goed verspreide glascontainers, staat het individueel wangedrag van Brusselaars.
Alles kan beter, maar zowel een schepencollege als een gewestregering werken op dit vlak behoorlijk complementair en het is belangrijker om hun dienstverlening centraal te stellen, dan gemakkelijk te verwijzen naar “een dekselse Brusselse structuur”. Zeker als verderop terecht gewezen wordt op het belang van de identificatie van de burger met zijn of haar gemeente en stadsgewest.

Frankie Schram heeft het, naar aanleiding van het bekladden van verkeersborden in proefopstelling in Anderlecht en in Schaarbeek, over de democratie waar een minderheid de beslissingen van een meerderheid hoort te aanvaarden.
Het lijkt me tekenend voor onze samenleving dat men zo denkt. Terwijl de minderheid in een democratie zich niet bepaald hoort neer te leggen bij meerderheidsbeslissingen als die niet uitgaan van het algemeen belang. In de plaats van de bundeling van voortschrijdend inzicht in programma’s van kieslijsten, zien we vandaag drukkingsgroepen of individuen die op eigen houtje, en desnoods met combat shoes aan, hun agendapunt op het terrein gaan verdedigen.
Politiek als georganiseerde onenigheid gaat niet over gelijk hebben, maar over gelijk krijgen. In een rechtsstaat zijn er beroepsprocedures voorzien tegen maatregelen die discriminatoir kunnen worden aangevoeld.
Wie eenzijdig maatregelen doorvoert op basis van een democratische absolute of gekwalificeerde meerderheid, zonder zich verder over de minderheid te bekommeren, moet beseffen dat dualisering de beoogde realisatie in de weg zal staan : Sociale akkoorden op de bedrijfsvloer bieden perspectief voor de werknemers en sociale rust voor de werkgever.
Wie op basis van een verworven parlementaire meerderheid het land wil splitsen, verzeilt al vlug in Catalaanse toestanden.

Om het met een Belgische surrealistische knipoog te formuleren: ongehoorzaamheid gaat minder over het bestraffen, dan over de kwaliteit van de besluitvorming en haar uitvoering. Ceci n’est pas une pipe.