Een kleine honderd jongeren kwam opdagen in Jeruzalem. Weinig en veel als je weet dat manifestaties van meer dan 40 personen hier onverbiddelijk neergeslagen worden.
De manifestatie valt net tijdens mijn bezoek aan onze partner Health Work Committees. Een van de redenen voor het bezoek is kennis te maken met hun jongerennetwerk voor het recht op gezondheid in Jeruzalem. Vandaag zag ik de vruchten van hun organisatiewerk in volle actie.
Het was onze bedoeling om eerst naar de manifestatie in Ramallah te gaan en dan naar de betoging in Jeruzalem. Het leek me al een ambitieus plan en na enkele berichten over de chaos aan Qalandiya-checkpoint, besloten we het zekere voor het onzekere te nemen en in Jeruzalem te blijven om niet alles te missen.
12.30 uur. Op het trappenplein voor de Damascuspoort is nog niets te bespeuren van de manifestatie die werd aangekondigd om 13 uur. De media, inclusief Al Jazeera, zijn wel al talrijk aanwezig, wachtend op beelden. Daoud is er gerust in, maar duidelijk ook wat gefrustreerd omdat de mobilisatie pas laat op gang kwam. Niet omdat de jongeren er slecht georganiseerd zijn, maar in Jeruzalem kondig je manifestaties niet met tromgeroffel aan (toelating vragen voor een manifestatie is hier een stap die je al helemaal kan overslaan).
13 uur. Na een snelle hap komen we terug op het plein waar intussen een kleine honderd manifestanten hebben post gevat en Palestijnse revolutieliederen aan het zingen zijn. Een uur lang scanderen ze voor eenheid onder de Palestijnen en tegen de bezetting. Op de affiches stond onder meer te lezen ‘we zullen onze rechten niet afstaan’.
De bezetter was aanwezig, weliswaar klein in aantal, filmde het hele gebeuren tot de laatste seconde, maar greep niet in. Opzet van de late mobilisatie geslaagd.
Eenheid onder Palestijnen en de strijd voor rechten zijn hier onlosmakelijk verbonden. Het hele jaar door organiseren de jongerengroepen in Jeruzalem activiteiten om de Palestijnen uit de verschillende regio’s dichter bij elkaar te brengen.
De decennialange fysieke scheiding heeft ook mentaal een afstand gecreëerd. Via uitwisselingen tussen Palestijnse jongeren uit de verschillende regio’s stellen de jongeren vast dat hun problemen dezelfde wortels hebben, hun identiteit en geschiedenis dezelfde is.
In Jeruzalem is de strijd voor rechten voor Palestijnen allerminst makkelijk. Enerzijds staan ze oog in oog met de bezetter, anderzijds is de Palestijnse Autoriteit hier afwezig. En dat laatste is iets wat de Palestijnen in Jeruzalem zwaar op de maag ligt. Niets erger dan de ervaring ‘niet te bestaan’. Hier bewezen ze in ieder geval het tegendeel.