Er wordt vaak gezegd dat als we iets een naam geven, we het macht geven. Op 21 maart markeerden we de VN Internationale dag voor de eliminatie van rassendiscriminatie, nu is het tijd om sinofobie te benoemen als één van de meest verraderlijke plagen van onze tijd.

Het is in de reguliere media doorgesijpeld, waar verhalen over Chinese spionnen en Chinese uitvluchten net zo gewoon worden als de dagelijkse weersvoorspelling. De opkomst van China als mondiale economische grootmacht en de uitdaging van de westerse kapitalistische hegemonie heeft geleid tot een ‘nieuwe koude oorlog’. Tegelijk daarmee is de opkomst van sinofobie op wereldwijde schaal gekomen waarop zelfs de Maleisische premier Anwar Ibrahim heeft gewezen.

Vooral in de begindagen van de Covid-19-pandemie manifesteerde sinofobie zich als het beschuldigingen van China van het produceren van het virus als biowapen en de ontmenselijking van het Chinese volk wereldwijd als voorbode van ziekten. Het was rond dezelfde tijd als het aantal gemelde haatmisdrijven tegenover Aziatische gemeenschappen als een raket omhoogschoot.

De zinsnede “Stop Asian Hate” werd een krachtige strijdkreet om het bewustzijn over de golf van haat tegen gemeenschappen in Oost- en Zuidoost-Azië te vergroten.

De slogan is logisch in de Amerikaanse context, waar Aziatische Amerikanen een beeld van Oost- en Zuidoost-Aziaten laten zien, maar niet zo van toepassing op de Britse – waar Azië gewoonlijk naar verwijst naar Zuid-Aziatische gemeenschappen en ‘Chinees’ gebruikt wordt als verzamelnaam voor iedereen met een Oost-Aziatische herkomst.

In beide contexten was Stop Asian Hate een handige manier om de sinofobe wortels te verhullen – dat Oost- en Zuidoost-Aziaten het doelwit waren omdat werd aangenomen dat ze Chinees waren of verwant waren aan China, en niet alleen omdat ze Aziatisch waren.

Je zou kunnen stellen dat de impact van de Stop Asian Hate-beweging de grotere zichtbaarheid is van de problemen waarmee gemeenschappen in Oost- en Zuidoost-Azië worden geconfronteerd. De proliferatie van haatmisdrijven in de VS kwam bijvoorbeeld al snel onder de aandacht van het Congres. De regering-Biden heeft de Covid-19 Hate Crimes Act ondertekend, bedoeld om de anti-Aziatische haat aan te pakken. Maar sinds de ondertekening van deze wet hebben de VS hun beleid van discriminatie van de Chinees-Amerikaanse diaspora en Chinese immigranten alleen maar opgevoerd. In 2022 1.764  kregen 1.764 Chinnese wetenschappers geen visum voor de VS vanwege de Chinese universiteiten waar ze naartoe gingen – een presidentiële richtlijn uit het Trump-tijdperk die Biden heeft behouden.

Een derde van de Aziatische eilandbewoners in de VS en de Stille Oceaan heeft racistisch misbruik meegemaakt in 2023

In 33 staten zijn wetten aangenomen om Chinese staatsburgers te verbieden landbouwgrond of privéeigendom te kopen. Uit een nieuwe peiling bleek zelfs dat een derde van de Aziatische eilandbewoners in de VS en de Stille Oceaan racistisch misbruik heeft meegemaakt in 2023.

De stap van de VS om TikTok te verbieden en de druk op Groot-Brittannië om hetzelfde te doen, onder verwijzing naar nationale zorgen over de veiligheid tegenover China hebben de anti-Chinese hysterie alleen maar aangewakkerd. Net als de framing van China als verantwoordelijke voor Covid-19 resulteerde in het tot zondebok maken van Oost- en Zuidoost-Aziaten. Het lijkt onvermijdelijk dat dit de vijandige sfeer tegenover al degenen die als Chinees worden gezien alleen maar zal vergroten. China, het land  en het Chinese volk sluiten elkaar niet uit, en dat zou ook niet zo moeten zijn, noch zou het onderscheid tussen de twee moeten worden ontmoedigd.

De beperkingen van het framen van racisme als een interpersoonlijke kwestie zijn duidelijk. Politici die mensen vertellen geen sinofobe haatmisdrijven te plegen, maken zich belachelijk als ze in één adem een beleid aannemen dat de angst voor China en alles wat Chinees is aanwakkeren.

De oplossing van sinofoob racisme in geatomiseerde incidenten van discriminatie en criminaliteit – die, in het liberale discours, kunnen worden opgelost door onbewuste vooroordelen te trainen en het controleren van privileges – gaat samen met het van het verdoezelen van de geopolitieke oorsprong van sinofobie.

In werkelijkheid zijn sinofobie en imperialisme met elkaar verweven. Van de jaren van de Opiumoorlog tot het tijdperk van de Chinese Exclusion Act is sinofobie het wapen bij uitstek om angst voor het “Gele Gevaar” te zaaien in tijden van politieke instabiliteit en onzekerheid.

Sinofobie en imperialisme zijn met elkaar verweven

Het “Gele Gevaar” heeft de massa een gemakkelijk doelwit geboden om hun frustraties op te richten op een identificeerbare groep en weg van het falen van de overheid. In de moderne tijd, houdt de verandering van China in het “Gele Gevaar” de massa ervan, de opkomst van China te zien als een objectief goed voor de wereld en stelt het Westen in staat het behoud van zijn imperialistische hegemonie te rechtvaardigen.

Zowel links als rechts zijn verantwoordelijk voor het voeden van de morele paniek over de Chinezen. Of het nu extreemrechtse ideologen zoals Laurence Fox zijn die erover zeuren dat Biden ‘Chinees geld’ aanneemt of parlementsleden voor Labour die de angst voor Chinese spionnen en in China gemaakte CCTV-camera’s die de nationale veiligheid bedreigen, aanwakkeren, het schrikbeeld van sinofobie blijft de Britse politiek achtervolgen.

De aanvallen op China hangen samen met de toename van aanvallen op mensen van Oost- en Zuidoostaziatische herkomst. Je hoeft alleen maar te kijken naar de epidemie van Chinese pogroms in Zuidoost-Azië in de twintigste eeuw om een voorbeeld te hebben van hoe door het imperialisme aangewakkerde sinofobie de meest verwoestende en in sommige gevallen zelfs dodelijke gevolgen kan hebben.

De meest effectieve manier om sinofobie te bestrijden is dus het analyseren ervan vanuit het geopolitieke oogpunt van de imperialistische hegemonie. We moeten de nieuwe koude oorlog tegen China uitdagen en verder kijken dan het politieke theater om de logica van het anti-Chinese sentiment uit elkaar te halen en te strijden tegen narratieven die scheuren proberen te veroorzaken in de relatie tussen China en de rest van het mondiale Zuiden.

Om sinofobie te verslaan, moeten we de centra van de westerse kennisproductie in vraag stellen en ingaan tegen de manier waarop China wordt geconstrueerd als de eeuwige schurk in het publieke bewustzijn.

Dit artikel verscheen op Morning Star. Vertaling: Bart Dewil.

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier