Tekening: Mr. Fish/scheerpost.com
Boekrecensie - Chris Hedges, Scheerpost,

Chris Hedges: “Het imperium is nog lang niet klaar met Julian Assange”

Voor al wie wereldwijd om de vervolging van Julian Assange schreeuwde, heiligde het doel altijd de middelen, zo blijkt uit het boek Moving the Bar - My Life as a Radical Lawyer, de autobiografie van Michael Ratner, een van Julian Assanges advocaten in de VS. Onafhankelijk onderzoeksjournalist Chris Hedges las zijn autobiografie, waarin Ratner jaren terug al voorspelde wat Assange te wachten stond (en wat is gebleken).

donderdag 21 januari 2021 16:50
Spread the love

 

Met het lekken van de oorlogsdagboeken over Irak kreeg de wereld inzage in de talrijke oorlogsmisdaden van de VS. Op de Collateral Murder-video was te zien hoe twee journalisten van Reuters en zestien ongewapende burgers werden neergemaaid. Iraakse gevangenen folteren bleek dagelijkse routine, duizenden burgerdoden werden toegedekt en bijna 700 burgers die zich te dicht bij de Amerikaanse checkpoints hadden gewaagd, moesten het met hun leven bekopen.

(Artikel gaat door onder YouTube.)

 

Na de publicatie hadden de twee vooraanstaande burgerrechtenadvocaten Michael Ratner en Len Weinglass, die Daniel Ellsberg hadden verdedigd in de zaak van de Pentagon Papers1, een ontmoeting met Julian Assange in een studio-appartement in hartje London.

Julian Assange was net teruggekeerd uit Zweden. Hij was daar om een wettelijk kader te creëren om de servers van WikiLeaks in dat land te beschermen. Kort na zijn aankomst in Stockholm werden daarentegen zijn persoonlijke bankkaarten geblokkeerd, waardoor hij volledig afhankelijk werd van sympathisanten om aan geld te geraken.

Twee daarvan waren vrouwen waarmee hij seks had met wederzijdse toestemming. Toen hij op het punt stond om te vertrekken beweerden de Zweedse media dat hij gezocht werd voor ‘verkrachting’. De twee vrouwen hadden hem echter niet van verkrachting beschuldigd, ze vroegen hem enkel zich te laten testen voor soa. Ze hoopten door naar de politie te gaan hem daartoe te kunnen dwingen.

“Ik wilde Julian Assange helemaal niet aanklagen”, sms’te een van hen op 20 augustus 2010 vanuit het politiebureau, maar “de politie wilde hem maar al te graag in handen krijgen”. Ze was er “ door de politie ingeluisd”.

Binnen de 24 uur had de hoofdaanklager van Stockholm het vooronderzoek naar zich toegetrokken. Hij liet de beschuldiging van verkrachting vallen met de woorden: “Er is geen enkele reden om te vermoeden dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan verkrachting.”

Hoewel Assange niets ten laste werd gelegd, annuleerde hij zijn vertrek en bleef vijf weken langer in Zweden om zijn medewerking te verlenen aan het onderzoek. De speciale aanklager Marianne Ny werd vervolgens aangesteld om beschuldigingen van seksueel wangedrag te onderzoeken.

Assange kreeg de toelating om het land te verlaten en vloog naar Berlijn. Toen hij daar arriveerde stelde hij vast dat drie van zijn versleutelde laptops met documenten over de Amerikaanse oorlogsmisdaden uit zijn bagage waren verdwenen.

Lang gesprek voorspelde wat komen ging

Ratner doet in zijn autobiografie verslag van het gesprek met zijn cliënt in Londen daarover.

Ratner: “De Zweedse beschuldigingen zijn allicht een afleidingsmanoeuvre. We hebben de politierapporten gelezen en volgens ons kan de overheid niets hardmaken. We zijn hier omdat je veel meer gevaar loopt in de VS. Len [Weinglass] zal je uitleggen waarom.”

Assange reageerde daar aanvankelijk niet op, herinnert Ratner zich.

Weinglass: “WikiLeaks en jij persoonlijk moeten zowel een juridisch als politiek gevecht voeren. De Amerikaanse regering laat zulke potjes liever gedekt, dat weten we uit de Pentagon Papers, en ze wil zeker niet vernederd worden. Het doet er niet toe of het Nixon of Bush of Obama is, of er een Republikein of een Democraat in het Witte Huis woont.”

“De Amerikaanse regering zal proberen te verhinderen dat je hun vuile geheimen naar buiten brengt. Of ze daarvoor jou moeten vernietigen en meteen ook het First Amendment2 en de rechten van uitgevers naar de prullenmand verwijzen, doet er niet toe, ze zullen niet aarzelen. Ze hebben het gemunt op WikiLeaks en op jou, als uitgever.”

Julian: “Waarom?”

Weinglass: “Spionage. Chelsea Manning zal beschuldigd worden van verraad op basis van de Espionage Act van 1917. Die wet is niet op hem van toepassing want hij is een klokkenluider, geen spion. En hij is ook niet op jou van toepassing omdat je een uitgever bent. Maar ze gaan Manning dwingen jou erbij te betrekken en van jou een collaborateur te maken. Daarom is het van cruciaal belang dat WikiLeaks en jij persoonlijk worden verdedigd door een Amerikaanse strafpleiter.”

Ratner en Weinglass leggen hem vervolgens uit hoe de VS eventueel zou kunnen te werk gaan.

Ratner: “Het ministerie van Justitie zou in het geheim een grand jury kunnen aanstellen om mogelijke aanklachten tegen jou te onderzoeken. Waarschijnlijk zou dat in een gerechtsdistrict het noorden van Virginia zijn, waar elk potentieel jurylid een actieve of gepensioneerde medewerker van de CIA is of gewerkt heeft in een of andere afdeling van het militair-industrieel complex. Zulke juryleden zouden personen die Amerikaanse geheimen openbaar maken niet gunstig gezind zijn. Die grand jury zou de klachten kunnen bundelen en verzegelen, een arrestatiebevel uitvaardigen en een verzoek tot uitlevering indienen.”

Julian: “Wat zal er gebeuren als ze me uitleveren?”

Michael Ratner. Foto: palestinelegal.org

Ratner: “Dan word je overgevlogen naar het land waar je in beschuldiging werd gesteld en opgesloten in een isoleercel in een of ander hellegat. Voor het overige mag je je verwachten aan dezelfde behandeling als Chelsea Manning. Speciale administratieve maatregelen zullen op jou van toepassing zijn, wat betekent dat je wellicht met niemand zal mogen communiceren. Misschien kun je bezoek krijgen van je advocaat maar die zal niets mogen zeggen tegen de pers. En vrijkomen op borg zal er hoogst waarschijnlijk niet inzitten.”

Ook Sarah Harrison, een Britse journaliste die wordt beschouwd als Julian Assanges belangrijkste raadgeefster, was bij die ontmoeting aanwezig.

Harrison: “Welk land zal hem het makkelijkst uitleveren, Groot-Brittannië of Zweden?”

Ratner: “Dat weten we niet. Ik vermoed dat je de meeste steun en het beste juridische team veeleer kunt verwachten in een groter land als Groot-Brittannië dan in een kleiner land als Zweden. De VS is machtig genoeg om druk uit te oefenen op de regering, dus zal het in Zweden makkelijker zijn om iemand uit te wijzen. Maar daarvoor moeten we een gespecialiseerde advocaat raadplegen.”

Ook Assanges Britse advocaat nam deel aan het gesprek en stelde voor dat Assange voor verder verhoor zou terugkeren naar Zweden.

Weinglass: “Dat lijkt me geen goed idee, tenzij de Zweedse regering garandeert dat Julian niet zal uitgeleverd worden aan een ander land omdat hij daar zijn werk heeft gepubliceerd.”

Ratner: “Het probleem is dat vrijlating op borg niet bestaat in Zweden. Als ze je in Stockholm opsluiten en de VS oefent druk uit op de regering, zou dat land je misschien naar de andere kant van de oceaan kunnen sturen en zou je nooit nog het daglicht zien. Je loopt veel minder risico als we de Zweedse aanklager kunnen overtuigen je in Londen te verhoren.”

Ratner had van bij het begin door dat de VS alles zouden doen om Assange in handen te krijgen en hem levenslang op te sluiten, ook al is Assange geen Amerikaanse burger en is WikiLeaks niet in Amerika geregistreerd. Hij was ervan overtuigd dat de VS zich als een pitbull in die zaak zou vastbijten.

Onlangs werd het 132-pagina’s tellende vonnis (pdf) van rechter Vanessa Baraitser van de Westminster Magistrates’ Court vrijgegeven. Het hof weigerde het verzoek tot uitlevering enkel vanwege de barbaarse gevangenisomstandigheden die Assange in de VS zouden te wachten staan.

“Gezien de omstandigheden van bijna volstrekte isolatie zonder de veiligheidsmaatregelen die gelden in Belmarsh Prison, ben ik ervan overtuigd dat Assange in een Amerikaanse instelling onvoldoende beschermd zou zijn en zichzelf van het leven zou kunnen beroven”, zei Baraitser, “en daarom heb ik geoordeeld dat uitlevering zijn mentale gezondheid verder in gevaar zou brengen en beveel ik zijn vrijlating.”

Als het Britse hooggerechtshof van de VS de garantie krijgt dat Assange in menselijke omstandigheden zal opgesloten worden, ligt de weg open voor zijn uitlevering.

Assange wordt beschuldigd van 17 inbreuken op de Espionage Act en van een poging tot hacken van een regeringscomputer. Voor elk van de 17 strafbare feiten kan hij 10 jaar gevangenisstraf krijgen. Aan de bijkomende beschuldiging van samenzwering om een regeringscomputer te hacken zit maximum vijf jaar vast. De rechter aanvaardde wel alle beschuldigingen van de Amerikaanse aanklagers, namelijk dat hij de Espionage Act had geschonden door geheime informatie vrij te geven en samen met zijn bron, Chelsea Manning, had ingebroken in een regeringscomputer.

Deel I van een documentaire van Democracy Now! over de strijd van Michael Ratner voor de mensenrechten (14’27”, Engels):

Het vonnis van de Britse rechtbank houdt een groot gevaar in voor de media. De Amerikanen hebben al aangekondigd dat ze beroep zullen aantekenen. Als het Britse hooggerechtshof van de VS de garantie krijgt dat Assange in menselijke omstandigheden zal opgesloten worden, ligt de weg open voor zijn uitlevering.

De publicatie van geheime documenten is vooralsnog geen misdaad in de VS maar als Assange wordt uitgeleverd en veroordeeld, zal het dat wel worden. Zijn uitlevering zou een einde maken aan alle journalistieke onderzoekswerk naar de interne werking van de macht. Het zou een schrikwekkende wereldwijde tirannie in het leven roepen en verankeren. Zo’n regime trekt zich niets aan van grenzen, nationaliteit of wet. Zodra dit juridisch precedent een feit is, zal elke uitgever van geheim materiaal, van The New York Times tot een alternatieve website, vervolgd en de mond gesnoerd worden.

Assange heeft meer gedaan dan om het even welke hedendaagse journalist of uitgever om de interne werking van een imperium en de leugens en misdaden van de Amerikaanse elite aan het licht te brengen. Zowel de Democraten als de Republikeinen koesteren een diepe vijandschap voor Assange en de media, en zelfs waakhonden zoals de schrijversorganisatie PEN weigerden hem te verdedigen. Moedige advocaten als Ratner, de actievoerende activisten op de trappen van de rechtbank en de weinige gewetensvolle stemmen die bereid zijn zelf paria’s te worden door het voor hem op te nemen, zijn dan ook zijn laatste strohalm.

Ratners autobiografie schetst het moedige profiel van de vele dissidenten die hij tijdens zijn loopbaan strijdlustig verdedigde, waaronder Assange. Het is tegelijk een moedig profiel van hem zelf, van een van de meest vooraanstaande burgerrechtenadvocaten van onze tijd.

Er zijn maar weinig mensen die ik meer respecteer dan Michael Ratner, die ik vergezelde bij zijn bezoek aan Assange in de Ecuadoraanse ambassade in Londen. Zijn autobiografie gaat niet enkel over zijn levenslange gevecht tegen raciale onrechtvaardigheid, de totalitaire macht van ondernemingen en de misdaden van het imperium, maar zijn een treffend voorbeeld van wat een leven op basis van morele principes echt betekent.

70.000 e-mails van Hillary Clinton

Met de publicatie van 70.000 e-mails van het Democratic National Committee en van vooraanstaande ambtenaren van de Democratische Partij haalde Assange zich de eeuwige vijandschap van het establishment in die partij op de hals. Het waren kopieën van de e-mailaccounts van John Podesta, Hillary Clintons campagnevoorzitter.

Uit die e-mails bleek onder meer dat Saudi-Arabië en Qatar miljoenen dollars hadden geschonken aan de Clinton Foundation en dat beide landen ook belangrijke geldschieters waren van de terreurorganisatie IS (Islamitische Staat). De e-mails onthulden dat Goldman Sachs 657.000 dollar had betaald aan Hillary Clinton om een paar lezingen te geven. Zo’n hoog bedrag kan toch niets anders zijn dan smeergeld?

Deze e-mails legden haar herhaalde leugens bloot. Zo vertelde ze aan de financiële elite dat ze voorstander was van “open handel en grenzen” en dat de bazen van Wall Street het best geplaatst waren om de economie te besturen, wat ze zelf tijdens haar campagne had tegengesproken.

De berichten onthulden haar inspanningen om de Republikeinse voorverkiezingen te beïnvloeden zodat Donald Trump de nominatie zou binnenhalen. Ze bewezen dat ze op voorhand de vragen van het debat voor de voorverkiezingen kende. Ze ontmaskerden haar als de belangrijkste architect van de oorlog in Libië, waarvan ze hoopte dat die haar imago van geloofwaardige presidentskandidaat zou oppoetsen.

Clinton moest uiteindelijk toch de duimen leggen voor Donald Trump en de Democratische Partij blijft dat Rusland aanwrijven. Het zouden Russische regeringshackers zijn die de e-mails van Podesta hebben gestolen, en voor Hillary Clinton was WikiLeaks niet minder dan een Russisch front.

James Comey, voormalig hoofd van de FBI, gaf echter toe dat WikiLeaks wellicht de berichten in handen had gekregen via een tussenpersoon en volgens Assange zelf waren ze niet afkomstig van “overheidsactoren”. Sommige journalisten zijn van mening dat die informatie, net als de oorlogsdagboeken, beter verborgen waren gebleven, maar zijn dat nog echte journalisten?

Een week na de ontmoeting tussen Ratner en Assange publiceerde WikiLeaks 220 documenten van Cablegate, de geheime telegrammen van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, die Chelsea Manning aan WikiLeaks had bezorgd. Het waren boodschappen van Amerikaanse diplomatieke missies, consulaten en ambassades van over heel de wereld aan het ministerie van Buitenlandse Zaken. De 251.287 kabelberichten dateerden van december 1966 tot februari 2010. De publicatie was prominent aanwezig in het nieuws en The New York Times, The Guardian, Der Spiegel, Le Monde en El País vulden er hun kranten mee.

WikiLeaks-openbaringen

Ratner stierf in 2016. In zijn autobiografie schrijft hij: “De omvang en het belang van de openbaringen van Cablegate deden mij naar adem happen. De berichten onthulden hoe het Amerikaanse beleid achter de schermen te werk gaat en wereldwijd gebeurtenissen naar zijn hand zet. Ook mocht de wereld kennis maken met de grove, brutale en vaak gênante taal die werd gehanteerd als het over buitenlandse leiders ging. Een greep uit de meest verbluffende onthullingen:

  • In 2009 gaf minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton Amerikaanse diplomaten de opdracht VN-secretaris-generaal Ban Ki Moon en andere VN-vertegenwoordigers van China, Frankrijk, Rusland en Groot-Brittannië (!) te bespioneren. Op haar verlanglijstje stonden onder andere: DNA, irisscans, vingerafdrukken en persoonlijke wachtwoorden. Ook Kofi Annan, de voormalige VN-secretaris-generaal, werd afgeluisterd door Amerikaanse en Britse diplomaten in de weken vóór de invasie van Irak (2003) die door de VS werd aangevoerd.
  • De VS bestookten in het geheim terroristische doelwitten in Jemen met raketten, bommen en drones, wat veel burgers het leven kostte. Maar de Jemenitische president Ali Abdullah Saleh stelde generaal David Petraeus gerust: “We zullen blijven volhouden dat het onze bommen waren, niet die van jullie.”
  • De Saoedische koning Abdullah drong er herhaaldelijk bij de VS op aan Iraanse nucleaire installaties te bombarderen “om de slang te onthoofden”. Andere leiders, onder andere van Israël, Jordanië en Bahrein, sloten zich daarbij aan.
  • In juni 2009 werd de Hondurese president Manuel Zelaya door het leger uit het zadel gelicht. Het Witte Huis en buitenlandminister Clinton weigerden de militaire coup te veroordelen, hoewel de Amerikaanse ambassade in dat land hem “illegaal en ongrondwettelijk” had genoemd. In plaats van op te roepen tot de terugkeer van Zelaya steunde de VS de verkiezingen die Roberto Micheletti, de aanvoerder van de coup, vrijwel meteen had uitgeschreven. De verkiezingen werden geboycot door de leiders van de oppositie en de internationale waarnemers.
  • Werknemers van Dyncorp, een privé-aannemer die militaire diensten en steun verleent aan de Amerikaanse regering, huurde in Afghanistan “dansende jongens” — een eufemisme voor kindprostituees — als seksslaafjes.
  • De Afghaanse president Hamid Karzai wordt in veel berichten omschreven als “een uiterst zwakke man die niet luistert naar feiten maar gemakkelijk kan omgepraat worden door al wie hem de meest bizarre verhalen of complotten vertelt”. Huidig Argentijns president Cristina Kirchner en haar echtgenoot Néstor Kirchner, de voormalige president, zijn “paranoïde”, president Nicolas Sarkozy van Frankrijk is “lichtgeraakt” en “autoritair“. De Italiaanse eerste minister wordt “futloos, ijdel en inefficiënt” genoemd.
  • Het ergst waren wellicht de berichten over de Tunesische president Zine El Abidine Ben Ali: hij had “geen band meer met het Tunesische volk”, was schuldig aan “corruptie op het hoogste niveau” en stond aan het hoofd van een “verstard regime”. Verder was sprake van “diepe haat voor . . . Ben Ali’s echtgenote en haar familie.” Die onthullingen leidden mee tot de uiteindelijke omverwerping van het regime in Tunesië. Het Tunesische verzet verspreidde zich als een vuurtje doorheen de andere landen van het Midden-Oosten en mondde in 2011 uit in de Arabische lente.

Na de publicatie van de berichten zei buitenlandminister Clinton: “Zulke onthullingen zijn een gevaar voor de goede werking van een verantwoordelijke regering.” Voormalig minister van Justitie Eric Holder kondigde aan dat zijn ministerie “WikiLeaks grondig zou onderzoeken”. Republikeins volksvertegenwoordiger Candice Miller noemde WikiLeaks “een terroristische organisatie”. De voormalige Republikeinse voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Newt Gingrich riep op om WikiLeaks uit te schakelen en Assange te behandelen als “een vijandelijke krijger die een inlichtingenoorlog voerde tegen de VS.”

Een gekwetst imperium slaat onmeedogenloos toe

“Voor de leiders van het Amerikaanse imperium was de waarheid kwetsend”, schrijft Ratner. “Maar voor ons allemaal was het bevrijdend. De publicatie in 2010 van de Collateral Murder-video, de Afghaanse oorlogsdagboeken en Cablegate overtroffen in grote mate wat onderzoeksjournalisten doorgaans doen. WikiLeaks bewees dat volledige transparantie in de nieuwe digitale wereld niet alleen mogelijk maar ook noodzakelijk is om regeringen verantwoording te doen afleggen over hun daden.”

“Op 30 november 2010, twee dagen na de publicatie van Cablegate, stuurde Interpol in Zweden een waarschuwingsnota uit. “Doorgaans gebeurt zulks alleen bij terroristen”, meent Ratner. “Er volgde ook nog een Europees arrestatiebevel met een oproep om Assange uit te leveren aan Zweden. Aangezien hij enkel gezocht werd voor verhoor in de zaak van seksueel wangedrag, bleek duidelijk uit de timing en ernst van het bevel dat de druk van de VS op Zweden vruchten had afgeworpen.”

De inspanningen om Assange uit te leveren werden opgedreven. Hij werd tien dagen eenzaam opgesloten in Wandsworth Prison, waarna hij op borg (340.000 pond – 384.000 euro) de gevangenis mocht verlaten. Hij kreeg wel 551 dagen huisarrest met een enkelband en moest zich twee keer per dag melden bij de politie.

Visa, MasterCard, Bank of America en Western Union weigerden vanaf dan de financiële steun voor WikiLeaks te verwerken. “Financiële steun aan WikiLeaks werd virtueel onmogelijk”, schrijft Ratner, “en het inkomen van de organisatie daalde met 95 procent. Nochtans kon geen enkele bank WikiLeaks beschuldigen van een of andere onwettelijke activiteit, geen enkele bank had de mede-uitgevers van WikiLeaks enige beperking opgelegd. De financiële blokkade sloeg enkel op WikiLeaks zelf.”

Al snel bracht Ratner meerdere dagen per maand door in Groot-Brittannië, waar hij vergaderde met Assange en zijn advocaten. Hij was ook aanwezig op het proces van Chelsea Manning  in Fort Meade, Maryland. Hij was ervan overtuigd dat het een indicatie zou zijn voor wat de Amerikaanse regering voor zijn cliënt in petto had.

Mannings proces was ook een rechtszaak tegen WikiLeaks

“Op het proces van Chelsea Manning kwamen de openbare aanklagers aanzetten met chatlogs tussen Manning en een niet nader genoemd persoon bij WikiLeaks. Die persoon zou samengespannen hebben met Manning door “de verrader” te tonen hoe hij een versleuteld paswoord kon doorbreken. Zonder enig bewijs wezen de aanklagers Assange aan als schuldige. Zowel Manning als Assange ontkenden. Niettemin werd hier de voorspelling van Len [Weinglass] en ikzelf bewaarheid: de rechtszaak tegen Chelsea Manning was ook een rechtszaak tegen WikiLeaks en Julian Assange. De twee waren onlosmakelijk met elkaar verbonden.”

Chelsea Manning legt in een interview met ABC News uit waarom haar onthullingen de nationale veiligheid nooit bedreigd hebben (11’32, Engels):

Manning werd beschuldigd van 22 strafbare feiten onder de Uniform Code of Military Justice en de Espionage Act, en ook van diefstal van staatseigendom, hulp aan de vijand — waarop de doodstraf staat — en het onrechtmatig publiceren van overheidsinformatie op het internet.

“Kan het nog ironischer?”, vraagt Ratner. “In de beklaagdenbank stond de klokkenluider die documenten had gelekt waaruit bleek hoeveel burgers in Irak waren omgekomen, en de Collateral Murder-video waarop twee journalisten van Reuters en zestien burgers, waaronder ook kinderen, werden neergeschoten. Wie echt in de beklaagdenbank had moeten staan, waren zij die de Afghaanse en Iraakse oorlog hadden ontketend, George W. Bush en Dick Cheney, de folteraars, de misdadigers die door Chelsea Manning en WikiLeaks waren ontmaskerd. En de zitjes voor de waarnemers hadden moeten gereserveerd zijn voor de geesten van de dode journalisten en kinderen en alle anderen die waren vermoord in Irak en Afghanistan.”

“Een week na de aanklacht tegen Manning publiceerde WikiLeaks een interne e-mail van 26 januari 2011 van het private inlichtingenbedrijf Strategic Forecasting (Stratfor). Het bericht maakte deel uit van in totaal vijf miljoen e-mails die de hackersgroep Anonymous had gekopieerd van Stratfors servers, en was van de hand van Fred Burton, vice-voorzitter van Stratfor en voormalig antiterrorisme-expert van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Burton sprak duidelijke taal: ‘We hebben een geheime inbeschuldigingstelling voor Assange. Hou het voor je.’ In een andere e-mail deed hij er nog een schepje bovenop: ‘Assange zal een aardige bruid zijn in de gevangenis. Naar de hel met deze terrorist. Hij zal de rest van zijn leven alleen nog kattenvoer eten.’”

“Uit de e-mails bleek hoever de Amerikaanse regering bereid was te gaan om haar vuile geheimen te beschermen en hoe ze haar eigen geheimdoenerij als wapen zou inzetten”, schrijft Ratner. “Op een of andere manier had Stratforook wel de schaduw-CIA genoemdde hand kunnen leggen op het bestaan van die inbeschuldigingstelling door de geheime grand jury, informatie waarover WikiLeaks, Assange of zijn advocaten niet beschikten.”

Assange: waarschuwing aan elke vrije pers

Jeremy Hammond van Anonymous kreeg voor het hacken van Stratfors servers en het doorspelen van de verkregen inlichtingen de maximum straf van tien jaar en werd overgebracht naar een federale gevangenis, waar hij nog altijd zit.

Die onrechtmatigheden zijn de voorbode van een wereld waarin de interne werking, misbruiken, corruptie, leugens en misdaden — vooral oorlogsmisdaden — van staten en de regerende wereldelite zullen verborgen blijven voor het volk.

Op 14 juni 2012 herbevestigde het Britse hooggerechtshof de uitlevering aan Zweden. Assange was in het nauw gedreven maar kreeg op de valreep asiel van de Ecuadoraanse ambassade in London. Daar zou hij zeven jaar verblijven tot de Britse politie in april 2019 de ambassade, nota bene soeverein grondgebied van Ecuador, binnenviel en hem in de beruchte en streng beveiligde gevangenis van Belmarsh opsloot in een isoleercel.

De onrechtmatigheden in de rechtszaak tegen Julian Assange zijn de voorbode van een Orwelliaanse dystopie waarin nieuws wordt vervangen door propaganda, onbenullige weetjes en entertainment.

Het vonnis ontbloot de rechtsstaat en de zogenaamde persvrijheid van alle schijn. In hun pogingen om Assange in handen te krijgen hebben de regeringen van Ecuador, Groot-Brittannië en de VS de onrechtmatigheden opgestapeld. Die onrechtmatigheden zijn de voorbode van een wereld waarin de interne werking, misbruiken, corruptie, leugens en misdaden — vooral oorlogsmisdaden — van staten en de regerende wereldelite zullen verborgen blijven voor het volk.

Ze waren de voorbode van een wereld waarin al wie de moed kan opbrengen en voldoende integer is om machtsmisbruik aan te klagen, het slachtoffer wordt van vervolging en foltering, veroordeeld wordt in schijnprocessen en de rest van zijn of haar leven in eenzame opsluiting mag doorbrengen. Ze waren de voorbode van een Orwelliaanse dystopie waarin nieuws wordt vervangen door propaganda, onbenullige weetjes en entertainment.

Waar is de wet waarmee de Ecuadoraanse president Lenin Moreno zomaar een einde maakte aan Julian Assange’s asielrecht als politiek vluchteling? Of de wet waarmee hij de Britse politie toestemming gaf om de Ecuadoraanse ambassade — soeverein grondgebied — binnen te vallen en een genaturaliseerde burger van Ecuador te arresteren? Waar is de wet waarmee eerste minister Theresa May de Britse politie opdroeg om Assange, die nooit een misdaad heeft begaan, te arresteren? Of de wet waarmee president Donald Trump de uitlevering van Assange eiste, terwijl hij niet eens Amerikaans staatsburger is en zijn organisatie niet geregistreerd is in de VS?

“Julian Assange had als journalist en uitgever van WikiLeaks het volste recht op asiel”, schrijft Ratner. “De wet is duidelijk. De politieke vrije meningsuiting — wat ook het onthullen van misdaden, wangedrag of corruptie door regeringen inhoudt — is internationaal beschermd en een gegronde reden voor asiel. De Amerikaanse regering erkent dit recht en heeft al tal van journalisten en klokkenluiders — vooral dan uit China — asiel verleend.”

“Grootschalige controle dient niet om terrorisme te voorkomen”, zegt Ratner, “het gaat om de sociale controle. Het dient om opstanden zoals de VS hebben gekend in de jaren 1960 en 1970 te onderdrukken. Ik ben geschokt dat de Amerikanen dit laten gebeuren en dat de drie machtsstructuren [wetgevend, uitvoerend en rechterlijk] niets hebben gedaan. Ondanks alle grootschalige controle is mijn boodschap dezelfde als die van Mother Jones een eeuw geleden: organiseer je, organiseer je, organiseer je.”

“Ja, de controlestaat zal je willen bang maken. Ze zal toekijken en afluisteren. Je zult niet eens weten of je beste vriend al of niet een informant is. Neem alle mogelijke veiligheidsmaatregelen maar laat je niet intimideren. Noem het de richting van de geschiedenis of van de revolutie, maakt niet uit, want uiteindelijk kan de controlestaat het volk niet verhinderen de richting van verandering in te slaan die een beter leven zal garanderen.”

 

Chris Hedges. Foto: scheerpost.com

Het artikel Chris Hedges: The Empire is Not Done with Julian Assange verscheen in Scheerpost op 4 januari 2021 en werd vertaald door Marina Mommerency. Chris Hedges is journalist en winnaar van de Pulitzer-prijs. Hij was vijftien jaar buitenlandcorrespondent voor The New York Times en stond daar aan het hoofd van de afdelingen Midden-Oosten en Balkan. Hij presenteert On Contact, een show van het televisienetwerk RT, die genomineerd werd voor een Emmy. Hedges schrijft tweewekelijks een column voor ScheerPost. Je kan je op de website inschrijven voor de nieuwsbrief.

 

Michael Ratner. Moving the Bar – My Life as a Radical Lawyer. ORBooks, 2016. 366 pp. ISBN 978-1-68219-309-9 E-Book: ISBN 978-1-68219-250-4

Notes:

1   In 1971 bracht Daniel Ellsberg, een analist in het ministerie van defensie, een kopie van een aantal documenten naar de New York Times. Daaruit bleek dat de oorlog tegen Vietnam onder valse voorwendsels was begonnen. Een aanval op een marineschip van de VS voor de kust van Vietnam werd de start van die oorlog. Het incident bleek nooit bestaan te hebben. Bovendien bleek uit de interne rapporten onder meer dat defensie wist dat de volksopstand in Vietnam gericht was tegen een wrede dictatuur en niet werd geïnspireerd door de Sovjet-Unie of China. President Nixon poogde Ellsberg te vervolgen voor spionage, maar de rechter weigerde de rechtszaak te openen.

2   Het allereerste amendement in 1791 bij de Grondwet van 1790 beschermt ondermeer de persvrijheid en vrijheid van meningsuiting.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!