Precies 75 jaar geleden hield peetvader Achiel Van Acker onze sociale zekerheid onder het doopvont. Die sociale zekerheid is er om aan mensen zekerheid te bieden en hen in staat te stellen om ook menswaardig te leven, ook als ze een tegenslag hebben, ziek of werkloos worden.

Vandaag is die zekerheid verder weg dan ooit; het vangnet vertoont grote gaten. De regeringen knipten er lustig op los. Achiel Van Acker zou premier Michel vandaag ongetwijfeld een stevige schop onder zijn kont geven.

Het verhogen van de BTW op elektriciteit en het afschaffen van de gratis kilowattuur of de 15 kubiek water bijvoorbeeld? Het optrekken van de huurwaarborg van twee naar drie maanden? Of het onaangekondigd verhogen van de pensioenleeftijd? Maatregelen die de man in de straat rechtstreeks in hun portemonnee treffen. Zijn ze niet beschaamd?

De gevolgen liegen er niet om. Het aantal mensen dat moet rondkomen met een leefloon zit op recordpeil, een leefloon dat nota bene volstrekt onvoldoende is om te overleven.

De voedselbanken verdeelden vorig jaar 32 miljoen maaltijden. Ook dat is een triest record. 1 op 5 kinderen in dit land groeit op in armoede. Eén op vijf. Een ziekenhuisbed wordt stilaan onbetaalbaar. Vooral de ereloonsupplementen van de artsen doen de factuur oplopen.

Niemand schrikt nog bij racistische uitspraken, zelfs niet als ze uit de mond van onze beleidsvoerders komen, het lijkt bon ton geworden. Mag het even? 3 op 4 Vlaamse ouderen kan vandaag zijn rusthuisfactuur niet betalen en moet aankloppen bij zijn kinderen of bij het OCMW. Dat zijn er meer dan ooit tevoren. De aandeelhouders van diezelfde rusthuizen strijken wel elk jaar hogere winsten op.

Hoeveel rode knipperlichten zijn er nodig om deze regeringen en onze samenleving wakker te schudden? Hoeveel bewijzen zijn er nodig om aan te tonen dat privatisering en commercialisering in de zorg ronduit slechte ideeën zijn?

Wie niet inziet dat deze situatie compleet onhoudbaar is geworden, is ziende blind. We slikken allemaal samen steeds meer anti-depressiva, mensen kreunen onder de combinatie werk-privé. Tot ze breken. Het aantal burn-outs piekt. Willen we echt een samenleving waar mensen zich op pillen van interimjob, over flexi-job naar een mini-job slepen?

Nee, dat willen we niet. We staan op een kantelmoment. Mensen willen zekerheid, maar ze krijgen het tegenovergestelde, dat is onhoudbaar. Mensen kwamen de laatste jaren en maanden massaal op straat. Rode hesjes, gele hesjes, klimaatspijbelaars, ze hebben één ding gemeen: ze vinden dat het genoeg is geweest.

Ze hebben gelijk. We hebben nood aan nieuwe recepten. En die nieuwe recepten zullen solidair zijn, anders komen we nog meer in een samenleving met twee snelheden terecht, waar enkel mensen met een dikke portefeuille hun energiefactuur kunnen betalen en recht hebben op een zorgeloze oude dag of een dokter.

We hebben die recepten in huis en het Planbureau liet er geen twijfel over bestaan: onze voorstellen zijn haalbaar en betaalbaar. Een minimumpensioen van 1.500 euro na 42 jaar werken. Haalbaar en betaalbaar. Loon naar werken met minstens 1.600 euro per maand? Haalbaar en betaalbaar. De wachtlijsten in de zorg wegwerken? Haalbaar en betaalbaar. Recepten gestoeld op solidariteit die zorgen voor zekerheid. Laat niemand zeggen dat het niet kan! 

Er is meer socialisme nodig, en dringend. Laat rechts maar smalend doen over de ‘sossen’. When the going gets though, the though get going. Op elk kantelmoment in de geschiedenis van dit land en de wereld waren het socialisten die mee aan de kar duwden, die mee het verschil maakten en zekerheid boden.

Laten we ‘Achielgewijs’ deze regeringen een schop onder hun kont geven en onze toekomst en die van de sociale zekerheid opnieuw in handen pakken. Socialist, dat is niets om ons voor te schamen, dat is iets om trots op te zijn!