Op 10 februari heeft de correctionele rechtbank van Nice me uiteindelijk veroordeeld tot een geldboete van 3000 euro voorwaardelijk, terwijl het parket gepleit had voor 8 maanden gevangenisstraf. Dit is uiteraard goed nieuws. Ik denk niet dat ik in beroep zal gaan.

Maar: we kunnen geen overwinning vieren. Ik zal pas gewonnen hebben op het moment dat ik de rol van de overheid niet meer moet overnemen.

We hebben mensen gewoon onderdak willen bieden

Ik ben veroordeeld omdat ik me ontfermde over migranten in Italië en hen heb geholpen om de grens over te steken. En ik werd vooral schuldig bevonden omdat ik de namen niet kon geven van de namen en profielen van alle mensen die ik heb opgehaald. We zouden in staat geweest zijn om deze informatie terug te vinden, maar deze informatie werd ons in eerste instantie niet gevraagd. Wat belangrijker is: het transport was niet systematisch en vond plaats vanuit de urgentie van de situatie. En wat is de waarheid? Het ging over mensen in grote moeilijkheden. Dat konden we niet negeren.

Ik ben daarentegen niet veroordeeld voor de hulp aan migranten om in Frankrijk te blijven, evenmin voor het kraken van een leegstaand vakantiecentrum van de SNCF. Samen met andere mensen namen we die beslissing terug in een situatie van urgentie waarbij we niemand stoorden: dit lokaal stond al heel lang leeg. Het was misplaatst om klacht tegen ons in te dienen. We wouden mensen onderdak geven.

We waren in staat om antwoorden te krijgen op onze vragen

Deze vrijspraak is een precedent voor de rechtspraak en dat is uitstekend nieuws.

De voorzitster van de rechtbank stelde dat ze zelf niet in staat was om te oordelen over de omstandigheden waarop vluchtelingen in Italië worden opgevangen, maar ze luisterde wel degelijk naar onze omschrijving over de situatie van de opvang in Frankrijk. Dat heeft me geraakt.

Deze rechtszitting liet ons toe om antwoorden te krijgen op onze vragen. In het begin handelden we in het geniep, zonder te weten wat er legaal was of illegaal. Ik ben gestopt met school op mijn 16. De juridische competenties leerde ik op het terrein. Dankzij deze antwoorden zullen we in alle legaliteit onze activiteiten verder kunnen zetten. Want we zullen uiteraard verder doen. Jammer genoeg. Uit noodzaak.

Er logeren nog 5 minderjarigen bij mij.

Op dit moment logeren er nog 5 minderjarigen bij mij en ik zal zaterdag in Vingtemille nog anderen ontmoeten die normaal opgevangen moeten worden (door de overheid).

Veel mensen vragen ons waarom we niet eerst Franse daklozen opvangen. We staan niet te wachten op migranten om hen op te vangen, en het voedsel dat we bedelen (in Vingtemille, B.D.) gaat naar elke hongerige mond. De realiteit in de regio is wat ze is. Die realiteit is: er zijn vluchtelingen die in grote nood verkeren.

Sommigen beschuldigen me van het illegaal transport van kwetsbare mensen, op kosten van organisaties, terwijl de politie ondertussen het terugvoeren van kinderen naar de grens met Italië vermenigvuldigt! Een van de kinderen die ik ontving is door de politie tien keer naar de grens teruggebracht!

Kinderen die werden gebroken door de ordediensten

Tijdens de laatste huiszoeking bij mij hebben de ordediensten drie kinderen in alle illegaliteit terug naar de grens gevoerd. Deze kinderen waren sinds anderhalve maand aan het wachten op opvang door Aide sociale a l´enfance (ASE). Deze jongeren heeft men gebroken. De ordediensten hebben ook een werk van verschillende weken kapotgemaakt.

Twee dagen later zag ik drie jongeren terugkomen die me in mijn armen vielen. Het waren dezelfde kinderen. Ze waren alleen teruggekomen, te voet, langs de spoorwegen. Gelukkig is er hun niets overkomen. De staat zou er de directe verantwoordelijkheid voor dragen.

Deze kinderen troffen we in een, psychologische en fysieke, desastreuze toestand aan. En de Staat kan niet meten hoe jammer dat is. Deze jongeren zijn super, ze zijn een kracht voor ons land. Bij mij steken ze de handen uit de mouwen. Er is nooit een enkele belediging, vernedering of gevecht geweest. Ik hoor verschillende verkozenen die hen stigmatiseren. Dat doet me echt pijn. Het zou beter zijn om, zoals we hier allemaal doen, ons door hen te laten inspireren.

Het parket is in beroep gegaan en de uitspraak volgt op 19 juni. De uitspraak bij Felix Croft volgt op 27 april.

Vertaling: Benoit Douchy