Het boek zelf vertoont de symptomen van de ziekte: flarden van herinneringen, veel binnensmondse vragen, stukjes over soort en lotgenoten met die ene onoverkomelijke vraag: hoe zal dit eindigen ?

Wanneer Henk Blanken verneemt dat hij parkinson heeft, begint zijn zoektocht naar mogelijke oplossingen en/of medische behandelingen. Zijn afscheid aan de krantenredactie (zijn job), het schrijven van een reportage over een hersenboring, de nevenwerkingen van medicatie, het vluchten in alternatieve therapieën en medicatie, het zijn allemaal etappes die hem leiden naar de vraag: wanneer is het leven ondraaglijk leiden geworden? Wanneer beslis ik over te gaan tot euthanasie ?

Henk Blanken doet het niet, zoals hij ook een hersenoperatie niet aankan. Hij verkiest om af te wachten tot hij het niet meer weet, tot hij het zelf niet meer beseft. Hij verschuift de beslissing in de tijd, zodat die uiteindelijk bij anderen, zijn echtgenote Sandra, zal terecht komen. Hij is geen held.

Ik las het boek in een ruk uit. De symptomen van parkinson en dementie herinneren mij aan de weg die Hugo Claus in sloeg. Eenmaal dat hij uit zijn vertrouwde milieu weg moest, was het genoeg geweest. Hij stopte er mee. De checklist is een goed middel: wat kan je nog, wat niet en hoe is de evolutie. Op het ogenblik dat de negatieve kolom vol staat en de positieve kolom leeg is, is het beslissingsmoment om er een einde aan te maken in alle waardigheid, gekomen.

Een goed en krachtig boek, dat inzicht verschaft in de lijdensweg van de veelal in zichzelf gekeerde en geïsoleerde parkinson-patiënten. Het maakt mij niet blij,maar mijn mededogen is toegenomen. Voor de onmiddellijke omgeving van de patiënt een goed boek om de dagelijkse irritatie tegen te gaan. Ratio is soms een balsem voor emoties.

Parkinson en de schoonheid van het verval -218 pp- atlascontact.